- Ale - przerwał mu Michael - zrozumieliście, że Adam będzie pierwszą ofiarą, jeżeli oprócz tych dwóch śledzi go jeszcze jakiś inny gestapowiec, i że nigdy nie...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

W dodatku ktokol­wiek prowadziłby ten samochód, to pewnie zostałby podziura­wiony kulami albo złapany przez gestapo, co nie przysłużyłoby się podziemiu, prawda?
- Mniej więcej - zgodził się McCarren, wzruszając masyw­nymi ramionami.
- Więc jak można się skontaktować z Adamem na ulicy? - zapytała Gaby. - Jeżeli ktokolwiek zatrzyma go nawet na kilka sekund, to od razu zostanie złapany.
- Nie wiem - przyznał Michael. - Ale wygląda na to, że musimy zrobić to w dwóch etapach. Najpierw musimy ostrzec Adama, że ktoś przybędzie mu na pomoc. Następnym krokiem będzie wydobycie go stamtąd, co może być... trudne - mruknął.
- No pewnie - powiedział McCarren. Odstawił kieliszek i po­ciągnął łyk burgunda prosto z butelki. - O tym samym rozma­wiałem z moimi kumplami z pułku Black Watch pod Dunkierką cztery lata temu, kiedy Niemcy zepchnęli nas na brzeg morza. Mówiliśmy, że trudno będzie się wydostać, ale że to zrobimy, na Boga. No i - dodał z gorzkim uśmiechem - większość z nich leży sześć stóp pod ziemią, a ja jestem nadal we Francji. - Pociągnął znowu łyk wina i z hukiem odstawił butelkę na stół. - Rozmyślaliśmy nad tym na różne sposoby, przyjacielu. Każdy, kto zbliży się do Adama, będzie przyskrzyniony przez gestapo. Kropka.
- Oczywiście macie jego zdjęcie? - zapytał Michael. Gaby otworzyła kolejny album i pokazała mu czarno-białe zdjęcia en face i z profilu, takie jakie robi się do dowodów tożsamości. Widać było na nich poważną, szczupłą twarz blon­dyna po czterdziestce. Chorobliwie blady, nosił okulary w okrą­głych drucianych oprawkach. Był typem człowieka, który gubi się w tłumie. Nie miał żadnych znaków szczególnych ani żad­nego osobistego rysu w wyglądzie. Jego twarz można było za­pomnieć zaraz po zobaczeniu. „Typ księgowego - pomyślał Mi­chael - albo kasjera bankowego”. Przejrzał maszynopis napisanego po francusku dossier agenta o pseudonimie „Adam”. Pięć stóp i dziesięć cali wzrostu. Sto sześćdziesiąt trzy funty wagi. Zainteresowania: zbieranie znaczków, praca w ogrodzie i opera. Krewni w Berlinie. Jedna siostra w...
Michael wrócił wzrokiem do poprzedniego zdania. Opera.
- Adam chodzi do Opery Paryskiej? - zapytał.
- Nieustannie - odpowiedział McCarren. - Nie ma za wiele pieniędzy, ale większość z nich wydaje na te bzdury.
- Ma wspólną lożę w operze z dwoma innymi mężczyzna­mi - dodała Gaby, zaczynając rozumieć, do czego zmierza Mi­chael. - Możemy zlokalizować tę lożę, jeżeli zechcesz.
- Czy możemy przekazać wiadomość przez któregoś z przy­jaciół Adama?
Zastanowiła się przez chwilę i pokręciła głową.
- Nie, to zbyt ryzykowne. O ile wiemy, to nie są jego przy­jaciele, tylko jacyś urzędnicy, którzy po prostu wynajmują tę lożę razem z nim. Każdy z nich może pracować dla gestapo.
Michael powrócił znowu do zdjęć Adama, starając się zapa­miętać każdy cal jego pozbawionej wyrazu twarzy. Czuł, że za tą twarzą kryje się coś bardzo ważnego. Czuł zapach tego czegoś tak samo, jak czuł burgunda w oddechu McCarrena i woń spa­lonego prochu na skórze Gaby.
- Znajdę sposób, żeby do niego dotrzeć.
- W biały dzień? - McCarren podniósł swoje krzaczaste, płomieniście rude brwi. - Mimo wszystkich obserwujących go Niemców?
- Tak - odparł zdecydowanie Michael, wytrzymując spojrze­nie McCarrena, aż Szkot mruknął coś i odwrócił wzrok. Michael nie wiedział jeszcze, w jaki sposób wykona swą misję, ale był pewien, że znajdzie jakieś rozwiązanie. Pomyślał, że nie wysko­czył z tego cholernego samolotu po to, żeby się wycofać tylko dlatego, że operacja wygląda na niemożliwą do przeprowadze­nia. - Będę potrzebował dowodu tożsamości i odpowiednich przepustek na drogę - powiedział. - Nie chcę, żeby mnie złapali, zanim dotrę do Paryża.
- Chodź za mną. - McCarren wskazał mu ruchem ręki ko­rytarz prowadzący do następnego pomieszczenia.
Kiedy tam weszli, Michael zobaczył ustawiony na statywie aparat fotograficzny i kilku mężczyzn, którzy siedząc przy stole, dokonywali ostatecznego retuszu fałszywych niemieckich prze­pustek i dowodów tożsamości.
- Zrobią ci zdjęcie i postaramy się, żeby twój dowód wyglądał na zużyty - wyjaśnił McCarren. - Ci chłopcy tutaj to starzy fachowcy w takich sprawach. Chodźmy dalej.
Przeszli do następnej sali, gdzie Michael zobaczył wieszaki z różnymi niemieckimi mundurami, bele sukna w kolorze feldgrau i zieleni, czapki, hełmy i buty. Przy maszynach do szycia pracowały trzy kobiety, przyszywając guziki i insygnia.
- Będziesz oficerem łącznościowcem nadzorującym konser­wację linii telefonicznych. Zanim stąd wyjedziesz, będziesz wie­dział wszystko o niemieckim systemie telefonicznym i potrafił wyrecytować nazwy swoich jednostek i ich rozlokowanie nawet przez sen. Zajmie ci to dwa dni intensywnej nauki. Przez ten czas te szkopy tam na górze trochę się uspokoją. Pojedziesz do Paryża z kierowcą, dam ci jednego z moich Andre. Mamy tu niedaleko schowany ładny, błyszczący samochód sztabowy. Wódz mówi, że znasz niemiecki, więc poczynając od ósmej zero zero będziesz mówił tylko po niemiecku. - Wyciągnął z kiesze­ni zegarek i otworzył jego kopertę. - Zostaje ci więc około czterech godzin na umycie się i przespanie. Sądzę, że to ci się przyda.
Michael skinął głową. Cztery godziny snu to było więcej nawet, niż potrzebował, miał więc czas na zmycie barw wojen­nych i kurzu z twarzy.
- Macie tu na dole prysznic?