Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Klasa jest to ogół zakwestionowanych fałszywych banknotów mających tę samą wartość nominalną i identyczne cechy rozpoznawcze powstałe w czasie produkcji. Cechy te pozwalają stwierdzić, czy banknoty zostały wykonane przez tego samego fałszerza.
W kręgach fachowców panuje dość powszechna opinia, że banknoty dolarowe są wyjątkowo trudne do sfałszowania. Zawierają one w swojej kompozycji wiele znaków, w zasadzie niemożliwych do wiernego skopiowania.
Zakwestionowane banknoty dolarowe poddaje się szczegółowym badaniom w świetle zwykłym i w promieniach nadfioletowych dla stwierdzenia pewnych mechanicznych bądź chemicznych uszkodzeń podłoża.
Podstawową wskazówką przerobienia jest zwykle nie zmieniony przez fałszerza wizerunek prezydenta. Na przykład na puszczonym w obieg fałszywym banknocie 100-dolarowym przerobionym z banknotu 2-dolarowego z reguły widnieje portret z napisem „Jefferson", a nie „Franklin".
Metody podrobienia banknotów dolarowych decydują o kierunku i metodach badań208.
Już w roku 1929 zawarto w Genewie międzynarodowy układ (26 państw) w celu zwalczania fałszerstw pieniędzy. Najczęściej fałszowane są dolary USA i marki RFN. Ilustrują to zestawienia określające liczby skonfiskowanych
falsyfikatów i przestępstw wykrytych. W związku z tym Stany Zjednoczone zaopatrzyły banknoty dolarowe w dodatkowe cechy zabezpieczające przed fałszerstwem209. W fałszowaniu najczęściej stosowana jest technika druku offsetowego (płaskiego). Banknoty te mają jednak mniej ostre kontury od autentycznych. Lepsze reprodukcje uzyskano metodą fotochemiczną. Tego typu fałszerstw jest jednak znacznie mniej. W systemie zwalczania fałszerstw pieniędzy istotny jest sprawny system informacyjny, umożliwiający szybkie zgłoszenie fałszerstwa bankom oraz jak najpełniejsze wycofanie fałszywych banknotów z obiegu. Trudności w międzynarodowym zwalczaniu tej przestępczości są znaczne. Banki emisyjne muszą uwzględniać szeroką dziś dostępność nowych technik barwnego kopiowania i odpowiednio zabezpieczać nowe emitowane banknoty.
Państwa arabskie będące członkami Interpolu uznają fałszowanie pieniędzy za przestępstwo; jest ono ujęte w ich kodeksach karnych, przeważnie uchwalanych z inspiracji kodeksów europejskich (francuskich). Wiele z tych państw powstało po II wojnie światowej i mogło przystąpić do konwencji genewskiej dopiero po uchwaleniu rezolucji ONZ z 1963 r. (Algieria, Irak, Syria, Liban, Maroko i Kuwejt)210. Nawet te państwa, które nie ratyfikowały konwencji lub nie przystąpiły do niej jako członkowie Interpolu, odpowiednio zmodyfikowały swoje kodeksy karne. W szczególności pozostają one w zgodności z art. 5 konwencji, mówiącym, iż taką samą ochronę prawną należy zabezpieczyć walucie zagranicznej jak własnej. Arabia Saudyjska nie ma kodeksu karnego i stosuje prawo islamskie. Sankcje karne za te przestępstwa są różne: od bardzo surowych (np. dożywocie w Algierii, Mauretanii, Tunezji, Maroku; 10 do 15 lat pozbawienia wolności w Libii, Sudanie, Arabii Saudyjskiej, Kuwejcie) do znacznie łagodniejszych. Sudan jako karę dodatkową przewiduje np. chłostę. Uznanie przez kraje arabskie fałszowania pieniędzy za przestępstwo pospolite, kryminalne ułatwia ekstradycję fałszerzy i inne metody współdziałania międzynarodowego.
M. Monety. Wstępne badania zakwestionowanych monet mają na celu ustalenie techniki fałszerstwa (metoda odlewnicza czy tłoczenie).
W badaniach szczegółowych uwzględnia się wagę, kolor metalu, jego skład chemiczny, nieprawidłowości w moletowaniu (karbowaniu otoku), błędy w naśladownictwie elementów plastycznych, porowatość powierzchni, niewłaściwy dźwięk itp.
Badane monety zalicza się do określonego typu. Typ jest to ogół zakwestionowanych fałszywych monet mających tę samą wartość nominalną
207 D. Schmiedl-Neuburg: Die Falschgelddelikte, Liibeck 1968, s. 99; E. Buduj: Jak rozpoznawać falszywe banknoty, Warszawa 1994.
208 Liczne przykłady badań podaje J. Gierdrowicz: Z problematyki fałszerstw banknotów dolarowych, „Problemy Kryminalistyki" nr 67-68/1967, s. 433-447.
580
209 H.J. Mattke: Sogar schon als Farbkopie, Falschgeldkriminalitdt: Erscheinungsformen und Bekatnpfungsmóglichkeiten, „Kriminalistik" nr 2/1989, s. 115-119.
210 Souheil El Zein: Legalprovisions on currency counterfeiting in Arab Countries: Conformity with the 1929 Geneva Convention, „International Criminal Police Review" nr 414/1988, s. 14-20.
5X1
i identyczne cechy charakterystyczne powstałe w czasie produkcji. Cechy te pozwalają ustalić, czy monety zostały wykonane prze/ tego samego fałszerza.
Znany jest z 1967 r. przypadek fałszerstwa srebrnej monety 100-złotowej, tzw. milenijnej. Badania wykazały, że falsyfikat odlewano ze stopu składającego się z cyny (ok. 80%) i ołowiu (ok. 20%).
Badania monet złotych przeprowadza się różnymi metodami. Do uproszczonych należą: analiza mikroskopowa obrazu graficznego, pomiary mikromet-ryczne i ważenie z dokładnością do 0,01 g. Badanie monet złotych za pomocą pomiaru ich grubości mikrometrem jest niezawodną metodą i oddaje cenne usługi zwłaszcza wówczas, gdy trzeba poddać sprawdzeniu znaczne ilości monet i ustalić wśród nich falsyfikaty. Przeprowadza się także analizy metalograficzne, a w przypadkach bardziej złożonych również analizy spektralne. Ponadto eksperci dysponują specjalnymi tabelami monet złotych, w których podaje się następujące dane: państwo, nazwę monety, grubość w mm, średnicę w cm, próbę, ciężar właściwy oraz barwę, treść słowną i graficzną211.
N. Znaczki pocztowe. Specjalna technika produkcji znaczków (m.in. papier, farba, gilosz) stanowi zabezpieczenie przed fałszerstwem.
Badania znaczków pocztowych pod kątem autentyczności i oceny wartości filatelistycznej wymagają wiadomości specjalistycznych z dziedziny filatelistyki, poligrafii, chemii, technologii papieru itp.212
Metody i środki techniczne stosowane do badania autentyczności213 mają na celu ustalenie, czy zakwestionowany znaczek odpowiada określonym wymogom danego rodzaju, nakładu, gatunku lub odmiany używanych w obiegu pocztowych znaczków.
Bardzo pomocne przy badaniu znaczków są dodatkowe wiadomości: w jakim okresie znaczki były drukowane, jaką techniką, w jakiej drukarni, jakich użyto papierów i farb. Pożądana jest też znajomość typów kasowników używanych w okresie obiegu badanego znaczka.