ďťż
Strona startowa Ludzie pragną czasami się rozstawać, Ĺźeby mĂłc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.Nie! Nie chcę!Przetoczył się w nim krzyk zrodzony z czarnej głębi ciszy, w ktĂłrej pogrążona była tak znaczna część umysłu Gaynesa - krzyk rozdarł... CZĘŚĆ SZÓSTA ROZWINIĘCIERozdział ten stanowi dodatkowy komentarz, odnoszący się zarĂłwno do jogi śnienia, jak i jogi snu, aby...W zwišzku z tym częœć działaczy opozycji postanowiła rozszerzyć działalnoœćna walkę o prawa człowieka...Today you will learn about ƒ The speed factor ƒ MySQL and stored procedures and workarounds ƒ MySQL and transaction-based databases ƒ MySQL...jeśli nie usuniemy jego otoczki (ramki) będącej rezultatem wstawienia tego elementu w odsyłacz (znacznik <a>) albo po prostu stanowiącej część...rozpoznawane są łatwo na podstawie treści podpowiedzi, ktĂłrych długa część brzmi wtedy (odpowiednio) „Ctrl+V|Memory Recall” oraz „LCD”...– Tak zrobimy, kiedy tylko tam się dostaniemy! – odparł jak zwykle pewny siebie Wilczy WĂłdz...Stos caÂły listĂłw i rozmaitych papierĂłw leÂżaÂł przy nim na niskim stoliku, caÂła œwieÂżo nadeszÂła poczta dzisiejsza, ktĂłrš zwykle sam odbieraÂł...Co to za choroba? Plamka żółta to część siatkĂłwki, gdzie skupiają się promienie świetlne po przejściu przez soczewkę i gałkę oczną...Szczęściem okazało się, Ĺźe mama przymknęła drzwi kuchni (zwykle stały one “na wciąż otwarte”, jak brama w Soplicowie) - mogli więc przemknąć się oboje...
 

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Jego nazwa zależy od dystrybucji Linuksa. W wielu starszych dystrybucjach był to skrypt rc.net lub rc.inet. Czasem spotkasz się także z dwoma skryptami o nazwach rc.inet1 i rc.inet2 - pierwszy z nich inicjuje część sieciową związaną z jądrem, a drugi uruchamia podstawowe usługi sieciowe i aplikacje. We współczesnych dystrybucjach pliki rc są uporządkowane w bardziej wyrafinowany sposób. W katalogu /etc/init.d/ (lub /etc/rc.d/rc.init.d/) możesz znaleźć skrypty tworzące urządzenia sieciowe, a inne pliki rc mogą uruchamiać aplikacje sieciowe. Przykłady w tej książce zostały oparte właśnie na tym ostatnim porządku plików.
Niniejszy rozdział przedstawia części skryptu konfigurujące interfejsy sieciowe, natomiast aplikacje zostaną omówione w dalszych rozdziałach. Po lekturze tego rozdziału będziesz znać zestaw poleceń, za pomocą których poprawnie skonfigurujesz sieć TCP/IP na swoim komputerze. Zatem powinieneś zastąpić wszelkie przykładowe polecenia w swoich skryptach konfiguracyjnych własnymi, upewnić się, że skrypt jest uruchamiany z podstawowego skryptu rc w czasie uruchamiania systemu i ponownie uruchomić komputer. Skrypty sieciowe rc zawarte w twojej ulubionej dystrybucji Linuksa powinny zawierać idealny przykład, z którego możesz skorzystać.
Montowanie systemu plików /proc
Niektóre narzędzia konfiguracyjne NET-2 i NET-3 w Linuksie komunikują się z jądrem za pomocą systemu plików /proc. Interfejs ten pozwala na dostęp do roboczych informacji jądra przez mechanizm przypominający system plików. Po jego zamontowaniu możesz oglądać pliki tak jak w każdym innym systemie plików lub wyświetlać ich zawartość. Do typowych elementów należą: plik loadavg informujący o średnim obciążeniu systemu i plik meminfo pokazujący aktualne wykorzystanie pamięci głównej i pamięci wymiany.
Do tego wszystkiego kod sieciowy dodaje katalog net. Zawiera on szereg plików pokazujących takie rzeczy, jak tablica ARP jądra, stan połączeń TCP oraz tablice rutingu. Większość narzędzi do administrowania sieci odczytuje potrzebne im informacje właśnie z tych plików.
System plików proc (znany też pod nazwą procfs) zwykle jest montowany w katalogu /proc w czasie uruchamiania systemu. Najlepszym sposobem na zrobienie tego jest dodanie następującego wiersza w pliku /etc/fstab:
# punkt montowania procfs
none      /proc      proc      defaults
a następnie wykonanie mount /proc ze skryptu /etc/rc.
Obecnie procfs jest skonfigurowany domyślnie w większości jąder. Jeżeli w twoim jądrze nie ma procfs, otrzymasz komunikat typu: mount: fs type procfs not supported by kernel. Będziesz zatem musiał przekompilować jądro i odpowiedzieć "yes" na pytanie o obsługę procfs.
Instalowanie plików binarnych
Jeżeli korzystasz z dowolnej gotowej dystrybucji Linuksa, znajdziesz w niej główne aplikacje i narzędzia sieciowe wraz z odpowiednim zestawem przykładowych plików. Jedynym przypadkiem, w którym może zajść potrzeba znalezienia i zainstalowania nowych narzędzi, jest instalacja nowej wersji jądra. Nowe jądro miewa zmiany w warstwie sieciowej i dlatego należy uaktualnić podstawowe narzędzia konfiguracyjne. Uaktualnienie takie oznacza przynajmniej ponowną kompilację, ale czasem także wymaga nowego zestawu plików binarnych. Są one dostępne na oficjalnej witrynie macierzystej ftp.inka.de/pub/comp/Linux/networking/NetTools/ w postaci pakietu net-tools-XXX.tar.gz, gdzie XXX to numer wersji. Wersja dla Linuksa 2.0 nosi nazwę net-tools-1.45.
Gdybyś chciał skompilować i zainstalować samodzielnie standardowe aplikacje sieciowe TCP/IP, mógłbyś zdobyć ich źródła z większości serwerów FTP Linuksa. Wszystkie współczesne dystrybucje Linuksa zawierają pełny zestaw aplikacji sieciowych TCP/IP, takich jak przeglądarka WWW, programy telnet i ftp oraz inne aplikacje sieciowe, na przykład talk. Jeżeli jednak dojdziesz do wniosku, że coś musisz skompilować samodzielnie, prawdopodobnie nie będziesz miał z tym problemów w Linuksie, jeżeli tylko będziesz postępował zgodnie z instrukcjami zawartymi w pakiecie źródłowym.
Ustalanie nazwy hosta
Większość aplikacji sieciowych, jeżeli nie wszystkie, oczekuje od ciebie ustawienia lokalnej nazwy hosta na jakąś sensowną wartość. Najlepiej zrobić to w czasie procedury uruchamiania systemu przez wykonanie polecenia hostname. Aby ustalić nazwę hosta nazwa, wprowadź:
# hostname nazwa
Powszechnie stosuje się skróconą nazwę hosta bez podawania nazwy domeny. Na przykład hosty w wirtualnym browarze (opisanym w dodatku A, Przykładowa sieć: browar wirtualny) mogłyby nosić nazwy vale.vbrew.com czy vlager.vbrew.com. Są to ich pełne nazwy domenowe (ang. fully qualified domain names - FQDN). Nazwa hosta to jedynie pierwszy człon pełnej nazwy, czyli na przykład vale. Jednak choć lokalna nazwa hosta jest często używana do szukania jego adresu IP, musisz mieć pewność, że biblioteka resolvera będzie w stanie znaleźć adres IP hosta. Zwykle oznacza to, że musisz wprowadzić nazwę do pliku /etc/hosts.
Niektórzy zalecają użycie polecenia domainname, by powiadomić jądro o nazwie domeny, czyli o pozostałej części FQDN. Wydaje się, że  można by połączyć wynik hostname i domainname, aby uzyskać pełną nazwę domenową. Jednak w najlepszym razie rezultat byłby tylko w połowie poprawny. Polecenie domainname jest bowiem używane do definiowania domeny NIS, która może być zupełnie inna niż domena DNS, do której należy host. Dlatego warto zadbać o to, aby nazwa hosta była rozwiązywalna przez wszystkie nowe wersje polecenia hostname. W tym celu należy dodać wpis do lokalnego serwera nazw domen lub umieścić pełną nazwę domenową w pliku /etc/hosts. Teraz możesz użyć argumentu -fqdn polecenia hostname, aby wyświetlić pełną nazwę domenową.
Przypisywanie adresu IP
Jeżeli nie planujesz pracy w sieci, ale konfigurujesz oprogramowanie sieciowe na swoim hoście, aby na przykład móc uruchomić oprogramowanie INN Netnews, możesz bezpiecznie pominąć ten podrozdział, ponieważ jedynym potrzebnym ci adresem IP będzie interfejs pętli zwrotnej, który zawsze ma numer 127.0.0.1.