Ludzie pragnÄ czasami siÄ rozstawaÄ, Ĺźeby mĂłc tÄskniÄ, czekaÄ i cieszyÄ siÄ z powrotem.
Jego nazwa zależy od dystrybucji Linuksa. W wielu starszych dystrybucjach był to skrypt rc.net lub rc.inet. Czasem spotkasz się także z dwoma skryptami o nazwach rc.inet1 i rc.inet2 - pierwszy z nich inicjuje część sieciową związaną z jądrem, a drugi uruchamia podstawowe usługi sieciowe i aplikacje. We współczesnych dystrybucjach pliki rc są uporządkowane w bardziej wyrafinowany sposób. W katalogu /etc/init.d/ (lub /etc/rc.d/rc.init.d/) możesz znaleźć skrypty tworzące urządzenia sieciowe, a inne pliki rc mogą uruchamiać aplikacje sieciowe. Przykłady w tej książce zostały oparte właśnie na tym ostatnim porządku plików.
Niniejszy rozdział przedstawia części skryptu konfigurujące interfejsy sieciowe, natomiast aplikacje zostaną omówione w dalszych rozdziałach. Po lekturze tego rozdziału będziesz znać zestaw poleceń, za pomocą których poprawnie skonfigurujesz sieć TCP/IP na swoim komputerze. Zatem powinieneś zastąpić wszelkie przykładowe polecenia w swoich skryptach konfiguracyjnych własnymi, upewnić się, że skrypt jest uruchamiany z podstawowego skryptu rc w czasie uruchamiania systemu i ponownie uruchomić komputer. Skrypty sieciowe rc zawarte w twojej ulubionej dystrybucji Linuksa powinny zawierać idealny przykład, z którego możesz skorzystać.
Montowanie systemu plików /proc
Niektóre narzędzia konfiguracyjne NET-2 i NET-3 w Linuksie komunikują się z jądrem za pomocą systemu plików /proc. Interfejs ten pozwala na dostęp do roboczych informacji jądra przez mechanizm przypominający system plików. Po jego zamontowaniu możesz oglądać pliki tak jak w każdym innym systemie plików lub wyświetlać ich zawartość. Do typowych elementów należą: plik loadavg informujący o średnim obciążeniu systemu i plik meminfo pokazujący aktualne wykorzystanie pamięci głównej i pamięci wymiany.
Do tego wszystkiego kod sieciowy dodaje katalog net. Zawiera on szereg plików pokazujących takie rzeczy, jak tablica ARP jądra, stan połączeń TCP oraz tablice rutingu. Większość narzędzi do administrowania sieci odczytuje potrzebne im informacje właśnie z tych plików.
System plików proc (znany też pod nazwą procfs) zwykle jest montowany w katalogu /proc w czasie uruchamiania systemu. Najlepszym sposobem na zrobienie tego jest dodanie następującego wiersza w pliku /etc/fstab:
# punkt montowania procfs
none /proc proc defaults
a następnie wykonanie mount /proc ze skryptu /etc/rc.
Obecnie procfs jest skonfigurowany domyślnie w większości jąder. Jeżeli w twoim jądrze nie ma procfs, otrzymasz komunikat typu: mount: fs type procfs not supported by kernel. Będziesz zatem musiał przekompilować jądro i odpowiedzieć "yes" na pytanie o obsługę procfs.
Instalowanie plików binarnych
Jeżeli korzystasz z dowolnej gotowej dystrybucji Linuksa, znajdziesz w niej główne aplikacje i narzędzia sieciowe wraz z odpowiednim zestawem przykładowych plików. Jedynym przypadkiem, w którym może zajść potrzeba znalezienia i zainstalowania nowych narzędzi, jest instalacja nowej wersji jądra. Nowe jądro miewa zmiany w warstwie sieciowej i dlatego należy uaktualnić podstawowe narzędzia konfiguracyjne. Uaktualnienie takie oznacza przynajmniej ponowną kompilację, ale czasem także wymaga nowego zestawu plików binarnych. Są one dostępne na oficjalnej witrynie macierzystej ftp.inka.de/pub/comp/Linux/networking/NetTools/ w postaci pakietu net-tools-XXX.tar.gz, gdzie XXX to numer wersji. Wersja dla Linuksa 2.0 nosi nazwę net-tools-1.45.
Gdybyś chciał skompilować i zainstalować samodzielnie standardowe aplikacje sieciowe TCP/IP, mógłbyś zdobyć ich źródła z większości serwerów FTP Linuksa. Wszystkie współczesne dystrybucje Linuksa zawierają pełny zestaw aplikacji sieciowych TCP/IP, takich jak przeglądarka WWW, programy telnet i ftp oraz inne aplikacje sieciowe, na przykład talk. Jeżeli jednak dojdziesz do wniosku, że coś musisz skompilować samodzielnie, prawdopodobnie nie będziesz miał z tym problemów w Linuksie, jeżeli tylko będziesz postępował zgodnie z instrukcjami zawartymi w pakiecie źródłowym.
Ustalanie nazwy hosta
Większość aplikacji sieciowych, jeżeli nie wszystkie, oczekuje od ciebie ustawienia lokalnej nazwy hosta na jakąś sensowną wartość. Najlepiej zrobić to w czasie procedury uruchamiania systemu przez wykonanie polecenia hostname. Aby ustalić nazwę hosta nazwa, wprowadź:
# hostname nazwa
Powszechnie stosuje się skróconą nazwę hosta bez podawania nazwy domeny. Na przykład hosty w wirtualnym browarze (opisanym w dodatku A, Przykładowa sieć: browar wirtualny) mogłyby nosić nazwy vale.vbrew.com czy vlager.vbrew.com. Są to ich pełne nazwy domenowe (ang. fully qualified domain names - FQDN). Nazwa hosta to jedynie pierwszy człon pełnej nazwy, czyli na przykład vale. Jednak choć lokalna nazwa hosta jest często używana do szukania jego adresu IP, musisz mieć pewność, że biblioteka resolvera będzie w stanie znaleźć adres IP hosta. Zwykle oznacza to, że musisz wprowadzić nazwę do pliku /etc/hosts.
Niektórzy zalecają użycie polecenia domainname, by powiadomić jądro o nazwie domeny, czyli o pozostałej części FQDN. Wydaje się, że można by połączyć wynik hostname i domainname, aby uzyskać pełną nazwę domenową. Jednak w najlepszym razie rezultat byłby tylko w połowie poprawny. Polecenie domainname jest bowiem używane do definiowania domeny NIS, która może być zupełnie inna niż domena DNS, do której należy host. Dlatego warto zadbać o to, aby nazwa hosta była rozwiązywalna przez wszystkie nowe wersje polecenia hostname. W tym celu należy dodać wpis do lokalnego serwera nazw domen lub umieścić pełną nazwę domenową w pliku /etc/hosts. Teraz możesz użyć argumentu -fqdn polecenia hostname, aby wyświetlić pełną nazwę domenową.
Przypisywanie adresu IP
Jeżeli nie planujesz pracy w sieci, ale konfigurujesz oprogramowanie sieciowe na swoim hoście, aby na przykład móc uruchomić oprogramowanie INN Netnews, możesz bezpiecznie pominąć ten podrozdział, ponieważ jedynym potrzebnym ci adresem IP będzie interfejs pętli zwrotnej, który zawsze ma numer 127.0.0.1.