Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
(Panna). Poza adaptacją .zajmował się L.A. także reży-
serią i aktorstwem. W '20,7 dla przebłagania gniewu bogów na
zamówienie kolegium kapłańskiego napisał L.A. na wzór gr.
parthenion, tj. pieśń dla chóru dziewcząt, wykonaną następnie
w świątyni Junony królowej na Awentynie. L.A. przyczynił się
do powstania języka poetyckiego w zakresie dramatu, epopei
i liryki. Z wdzięczności za zasługi L.A. w 20;7 p.n.e. przydzielono
aktorom i poetom scenicznym świątynię Minerwy na Awentynie
jako miejsce wspólnych nabożeństw i narad. Zbierali się tam
tworząc Oollegium poetarum his.torionumque - Kolegium poe-
tów i aktorów. M.C.
19 Słownik pisarzy antycznych
logografowie attyccy 290
LOGOGRAFOWIE ATTYCCY {gr. logographoi, lać. logographi),
mówcy w Atenach piszący (za zapłatą) mowy, które następnie
ich klienci wygłaszali przed sądem. Pierwszym l.a. był podobno
-"-Antifon. Do l.a. zaliczali się najwięksi mówcy ateńscy: -*De-
mostenes, -)-Hyperejdes, ->Lizjasz, ->Isajos, ->-Dejnarchos (3 osta-
tni, nie będący obywatelami ateńskimi, nie mogli sami wystę-
pować przed sądem). Zadaniem l.a. było ułożenie mowy w taki
sposób, żeby .treścią i formą .odpowiadała postaci klienta. W.S.
LOGOGRAFOWIE JOŃSCY - Mianem logografów starożytni
Grecy 'określali autorów piszących prozą. Współcześni naukowcy
przyjęli .ten termin w węższym sensie dla oznaczenia 'grupy
autorów gr. z koń. VI i pocz. V w. p.n.e. zajmujących się
przeszłością i geografią '(pojętą jako opis nie tylko krain, ale
i ludów je zamieszkujących) z wyłączeniem -"-Herodota i -rTu-
kidydesa. Nazywa się ich jońsikimi, gdyż pisali w dialekcie joń-
skim, choć nie wszyscy .wywodzili się z Jonii. Jonia poczynając
od koń. VII w. p.n.e. przeżywa szczególny rozkwit życia umy-
słowego, ściśle związany z bujnym rozwojem gospodarczym
miast gr. tego terenu, ich akcją kolonizacyjną, ich kontaktami
z 'cywilizacjami wsch. (Egiptem, Babilonią, Lidią, Persją). Lu-
dziom tej epoki przestał wystarczać tradycyjny obraz świata,
który znajdowali u -^Homera, -"-Hezjoda i twórców -^eposów
Cyklicznych. Pierwsi filozofowie właśnie wtedy usiłowali wy-
jaśniać świat w duchu rozbudzonego krytycyzmu i racjonalizmu.
L. nie widzieli zasadniczej różnicy między informacjami dostar-
czanymi przez mity z odległej przeszłości, a informacjami
o czasach im bliższych, przechowywanymi w tradycji ustnej,
która nie przyjęła postaci mitu. Starali się uporządkować na-
gromadzoną masę 'przekazów mitycznych, usunąć sprzeczności,
powiązać między sobą cykle, wprowadzić chronologię opartą
na genealogii rodów. Niektórzy l. odrzucali z mitów elementy
cudowne. Do ważniejszych l. zaliczamy: ->Hekatajosa z Miletu,
->-Akusilaosa z Argos, -"-Ferekydesa z Aten, l. zainteresowanych
historią państwa perskiego: Charona z Lampsaku (pół. V w.
p.n.e.), Ksanthosa z Lidii (pół. V w. p.n.e.), autora ipracy o prze-
szłości Lidii oraz -^-Hellantkosa z Lesbos. Wszystkie dzieła l. za-
ginęły. Jak 'można wnosić z zachowanych fragmentów,, l. pisali
stylem prostym. U Charona z Lampsaku pojawiają się opowia-
dania nowelistyczne znane nam z Herodota. Fragmenty nowel
przypisane Ksantosowi są prawdopodobnie hellenistycznym fał-
szerstwem. Dzieła l. stworzyły niezbędną podstawę 'do dalszego
rozwoju historiografii i geografii greckiej. K.G.
LONGINOS, tac. Cassius Longinus, ai0i--273" retor i filozof gr.
Działał w Atenach, był zapewne kierownikiem Akademii
(->-Platon) w l. .250-^267. W '267/2i6i8 udał się do Palmiry na za-
proszenie królowej Zenobii, którą wspierał radą w jej dążeniu
do niezależności. Po zwycięstwie ces. Aureliana nad Zenobią,
L. został skazany na śmierć i stracony. Jedynym zachowanym
częściowo dziełem L. jest Rhetorike techne (Sztuka retoryczna).
L. pisał również liczne prace filologiczne (głównie dotyczące
poematów -^Homera). Duże znaczenie miało także jego dzieło
pt. Philologoi homiliai (Odczyty filologiczne). Najwybitniejszym
291
Longos
uczniem L. był ->Porfiriusz, który opuścił go w 2182 odchodząc
do ->P,lotyria. W rękopisach średniowiecznych zachowało się
pod imieniem L. niesłusznie przypisywane mu pismo ->-0 wznio-
sło&ci. A.S.
LONGOS, II (lub pocz. III) w., romansopisarz gr. Autor romansu
pasterskiego Dafnis i Chloe (Ta kata Dofruń kaź Chloen} w 4 ks.
Pełna prostoty i wdzięku akcja toczy się na wyspie Lesbos,
w pobliżu Mityleny, w idyllicznej scenerii pól i lasów, na któ-
rych tle przedstawiona jest historia dwojga podrzuconych dzieci,
wychowanych przez pasterzy, ich budząca się miłość, rozłąka,
cierpienia i zawody, odnalezienie rodziców i małżeństwo, będące
spełnieniem pragnień i nagrodą wiernego uczucia. Powieść ta
różni się w sposób istotny od 6 innych zachowanych romansów
gr. .Jej autor, znawca literatury, uczony gramatyk, pochodzący
może z Lesbos, czytał z pewnością utwory swoich po-
przedników, zaczerpnął z nich niejedno, ale potrafił stworzyć
dzieło na wskroś oryginalne i jedyne. Zerwał z manierą włó-
częgi bohaterów po wielu lądach i morzach, akcję umiejscowił
na Lesbos, ograniczył ilość motywów ubocznych, koncentrując
uwagę na wątku miłosnym; uniknął też, charakterystycznych
dla innych romansów gr., nużących deklamacji i monologów.
Być może sam pomysł przedstawienia wspólnego życia dwojga
dzieci i rozkwitającej w nich miłości podsunął L. znany z frag-
mentów papirusowych -^Romans o Ninosie. Zamiast jednak
w pałacu, umieścił L. swoich bohaterów na wsi lesbijskiej, na-
wiązując w ten sposób do bukolicznej poezji ->-Teokryta, co
zaznacza się także w wyborze imienia głównego bohatera, któ-
rego nazwał Dafnisem. U Teokryta szukał barw do swego
obrazu. Choć opisy przyrody L. są nieco zmanierowane, sielan-
kowe, czuje się w nich jednak prawdziwy sentyment autora
do wsi i jej uroków, a może tęsknotę za nimi mieszkającego
w mieście pisarza. Dafnis i Chlbe, odnalazłszy rodziców, mogą
mieszkać wraz z nimi w Mitylenie, wracają jednak na wieś,
bo wolą świat pasterzy, w którym wyrośli. To zakończenie
powieści przypomina Mowę eubejską -^Diona, gloryfikującego
prostotę i czystość obyczajów ludzi, żyjących na łonie natury.
Dlatego należy zapewne datować życie L. raczej na II w. Prze-
mawia za tym także styl, odznaczający się symetrią i gładkoś-
cią. Przed oczyma czytelnika przewija się w romansie L. galeria
różnych typów ludzkich: pasterzy, wieśniaków, rybaków, żoł-
nierzy, piratów, a także ludzi z miasta - wielkich panów, paso-