Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Kiedy zdecydował się na zmianę kierunku, Dojdą mu przepadł. Nie ukrywał się wcale, broń Boże, pragnienie praworządności przepełniało go wciąż do wypęku, ale poderwał dziewczynę, zakochał się na śmierć i życie i pojechał za nią nad morze, wyżebrawszy dwa tygodnie urlopu. Wrócił w terminie i wówczas zaczęła się polka.
Kiedy do majora Wiórskiego dotarła taśma, podstępnie nagrana w moim samochodzie, razem z całym gadaniem o papierach, tajemnicach i zaginionym wuju, mnie też już nie było. Znajdowałam się w Kanadzie. Zanim skojarzono ze sobą wszystkie sprawy, dawne i świeże, zanim utrwalono przekonanie, iż stanowię klucz do szyfru, zdążyłam wrócić i ponownie wyjechać, tym razem do Danii. Kanada działała operatywnie, duplikat mojego zęba przysłano w dwa tygodnie po utopieniu Michałka, ale dotarcie do właściwej pracowni i uzyskanie potwierdzenia mojego udziału w aferze musiało trochę potrwać. Całość wziął w ręce kapitan Legowski, pchający się do tej sprawy z nadnaturalną gorliwością, przy czym jako zaplecze informacyjne służył mu major Wiórski, nie mniej zainteresowany. Nie ściągnięto mnie siłą z tej Danii tylko dlatego, że ciągle gdzieś wyjeżdżałam i wracałam najzupełniej dobrowolnie, była zatem duża szansa, że wrócę i tym razem.
Kim był nieboszczyk w kanadyjskim jeziorze kapitan doskonale wiedział, razem z zębem przybyła bowiem podobizna Michałka. Porównanie jej z serwisem fotograficznym od Darka z miejsca załatwiło sprawę i pozwoliło uczynić kolejny, wielki krok do przodu. Teraz wielkie nadzieje związane były ze mną.
Ciągle czułam się nieco zdenerwowana, bo nie mogłam wyzbyć się obaw, iż kapitan lekceważy drugą stronę medalu. Ponadto dręczyła mnie wątpliwość, czy przyznać się do posiadanych map. Możliwe, że te informacje byłyby dla niego przydatne, ale mnie mogły poderżnąć gardło. Oczyma duszy już widziałam własne zwłoki i widok ten nie wywoływał we mnie żywej uciechy.
— Mamy dwa różne cele — powiedziałam z niechęcią. — Pan chce złapać zabójcę Goboli, bo tamto wszystko już jest przedawnione, a ja chcę osiągnąć zabezpieczenie poukrywanych reliktów. Nie wiem, czy nie wyjdzie z tego jakiś konflikt.
— Kto pani powiedział, że ja chcę tylko złapać zabójcę Goboli?
— Nikt. Tak to sobie wyobrażam.
— To pani sobie źle wyobraża. Jak się pani wydaje, dlaczego akurat ja tę sprawę prowadzę?
— A skąd ja mam to wiedzieć? Bo na pana padło.
— Bo sam chciałem. Bo jeszcze jak chodziłem do szkoły, byłem z wycieczką w Pradze czeskiej. A potem nas oprowadzono po naszych muzeach, miałem takiego nauczyciela, który to zrobił specjalnie. W moim wypadku osiągnął zamierzony skutek, poszedłem do milicji właśnie po to, żeby przeciwdziałać rabunkowi tych naszych resztek. A jeśli pani chce już wszystko wiedzieć, to przez trzy lata studiowałem historię sztuki. Dawno wiemy, że coś tu śmierdzi, gadanie o skarbach i kradzieże dokumentów łatwo skojarzyć, przeszłość ofiar potwierdza wnioski. Teraz się rysuje szansa załatwić jedno przy drugim złapać mordercę i ukręcić łeb aferze, bo inaczej ta szajka będzie istnieć w nieskończoność. Jeszcze ma pani jakieś obawy?
— Liczne. Ale to na potem. Trochę mnie pan uspokoił i mogę zeznawać. Wychodzi mi, że ten z lewą protezą robi za szefa. Czy Fredzia już panowie przycisnęli?
Kapitan Legowski wzdrygnął się lekko.
— Teraz dopiero wiemy, że już dawno należało przed jego domem postawić posterunek — rzekł sucho. — Trochę brakuje nam ludzi. Na szczęście zastąpił nas sąsiad z przeciwka…
— Zaraz — przerwałam niecierpliwie. — Mam dylemat. Bo równocześnie podejrzewam o szefostwo tego jakiegoś Alfreda Bcćka. Nie, gorzej, to nie dylemat, a w ogóle rozterka, szefa węszę jeszcze i tu, tajemnicza twarz w Ministerstwie Kultury. To co to jest, triumwirat? Niech pan to jakoś rozwikła.
Kapitan Legowski łamał się przez chwilę.