Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Było to sprytne posunięcie. Eva miała w tym czasie romans z pułkownikiem Anibalem Imbertem, ministrem komunikacji, który kontrolował bezpośrednio wszystkie stacje radiowe.
Pułkownik zabrał swą śliczną młodą kochankę z podłej dzielnicy Boca i umieścił ją w luksusowym apartamencie przy Calle Posadas, cichej, wysadzanej drzewami alei w pobliżu modnej Avenida Alvear. Inne aktorki szalały z zazdrości. Czekały niecierpliwie, kiedy Imbert rzuci wreszcie Evitę, ona zaś – załamana i zrozpaczona – upadnie na samo dno. Jednakże Eva wciąż poszukiwała sposobności, by wspiąć się wyżej i zdobyć więcej.
15 stycznia 1944 roku trzęsienie ziemi obróciło w gruzy hiszpańskie miasto kolonialne San Juan. Tysiące mieszkańców zginęły, a fala współczucia dla ofiar przetoczyła się przez cały kraj. Eva przekonała Imberta, by urządził wielki publiczny występ, z którego dochód przekazany zostanie na pomoc ofiarom katastrofy. Benefis miał odbyć się w Luna Parku, arenie bokserskiej pod gołym niebem, położonej w śródmieściu Buenos Aires. Udział zapowiedzieli najsłynniejsi aktorzy argentyńscy, a występy zamierzały transmitować wszystkie stacje radiowe.
Tego wieczoru Evita dostrzegła Libertad Lamarque, jedną z najpiękniejszych aktorek Argentyny, w ramionach przystojnego, wysokiego oficera w średnim wieku. Pani Duarte starannie odrobiła pracę domową. Od razu rozpoznała pułkownika Juana Domingo Peróna, ministra pracy, zdobywającego w juncie coraz większe wpływy. Natychmiast też zbliżyła się do Libertad, którą trochę znała, i poprosiła, by przedstawiła ją swemu towarzyszowi. Gdy Libertad podążyła na scenę, Eva wśliznęła się na puste krzesło obok pułkownika. Peron był znanym kobieciarzem, krążyły plotki, że szczególnie lubił młode dziewczęta. Miał czterdzieści osiem lat, Evita zaś zaledwie dwadzieścia cztery. Uwiodła go bez trudu. Wedle jej własnych słów: Nie odstępowałam go ani na krok. Być może to właśnie zwróciło jego uwagę. Gdy miał czas mnie słuchać, powtarzałam nieustannie: „Jeśli jest tak, jak pan mówi, i sprawy kraju są pana własnymi sprawami, przysięgam, że choćby wymagało to największych poświęceń, nie opuszczę pana aż do śmierci”.
Który z dyktatorów umiałby się oprzeć? Tej samej nocy poszli razem do łóżka. Evita wkrótce zorientowała się, że Peron wraz z innymi oficerami przygotowuje spisek mający na celu obalenie cywilnych władz. Twierdził, że ma zamiar wypróbować faszyzm w praktyce, unikając błędów, które popełnił Mussolini. Była przekonana, że przy jej pomocy uda się wprowadzić te plany w czyn.
Kilka dni później Evita przyszła do mieszkania Peróna. W tym czasie przebywała tam jego nastoletnia kochanka, dziewczyna z północy kraju, której nadał przezwisko La Piranha, czyli Pirania. Eva szybko usunęła rywalkę z drogi. Potem zaś, znając słabość Juana do młodziutkich dziewcząt, skłoniła go, by zamieszkał w tym samym co ona domu.
W Argentynie rzadko który mężczyzna poślubia swoją kochankę, a minister w kraju nękanym nieustannymi zamachami stanu niedługo zazwyczaj pozostaje przy władzy. Evita zdawała sobie sprawę, że aby ich związek trwał, Peron musi zachować stanowisko.
Władzę w Argentynie zapewniało zazwyczaj poparcie gauchos, słynnych „kowbojów z Pampy”, teraz jednak większość z nich opuściła swe rodzinne strony, by wegetować w slumsach otaczających wielkie miasta. Evita przekonała Peróna, że musi zdobyć ich zaufanie. Jako minister pracy mógł zrobić wiele, by to osiągnąć. Natychmiast podniósł płacę minimalną i zapewnił robotnikom cztery tygodnie urlopu rocznie oraz zasiłki chorobowe. Wydał także przepisy chroniące ich przed nieuzasadnionym zwolnieniem. Największy aplauz zyskało mu wprowadzenie agonaldo, trzynastej pensji wręczanej pracownikom tuż przed Gwiazdką. Wkrótce zdobył serca ludu i założył paramilitarną organizację na wzór „czarnych koszul” Mussoliniego. Składała się ona z nędzarzy, descaminados, czyli „ludzi bez koszul”.
Eva kontynuowała karierę aktorską, nie mając teraz żadnych trudności z otrzymaniem głównych ról. W filmie zatytułowanym Cyrkowa kawalkada partnerowała jej Libertad Lamarque, która nie zapomniała, że Evita odbiła jej niegdyś kochanka. Aby dolać oliwy do ognia, panna Duarte skłoniła Peróna, by co wieczór odwoził ją ze studia do domu. Gdy pewnego dnia Eva usiadła na krześle należącym do Libertad, rywalka spoliczkowała ją w gniewie. Napięcie było nie do zniesienia. Film okazał się kompletnym fiaskiem. Wkrótce potem Libertad zmuszono do opuszczenia kraju.
W 1945 roku Peron był ministrem wojny i wiceprezydentem. Doszło do kolejnego zamachu stanu. Zorganizowali go starsi stopniem wojskowi, zaalarmowani nadzwyczajnym wzrostem popularności Peróna wśród argentyńskiego ludu. Gdy kochanek znalazł się w areszcie, Eva zorganizowała przy pomocy związków zawodowych falę akcji protestacyjnych. Na jej apel na miejskich placach gromadziły się tysiące ludzi. Peron wyszedł na wolność 17 października 1945 roku. Wraz z Evą udał się do pałacu prezydenckiego. Z balkonu przemawiał do trzystu tysięcy ludzi. Kilka dni później kochankowie wzięli ślub. Osoby przeciwne Peronowi rozpuszczały złośliwe żarty, utrzymując, że gdy Peron poprosił Evitę o rękę, była tak zaskoczona, iż nieomal spadła z łóżka.
Eva niestrudzenie dementowała tego rodzaju pogłoski. Utrzymywała, że jej miłość jest czysta, nie opiera się wyłącznie na seksie. Uważała się nie tylko za małżonkę Peróna, ale za „argentyńską kobietę i idealistkę, która zapomina o wszystkim, gdy w grę wchodzi odpowiedzialność za ojczysty kraj”. Gdy Peron chciał ją nagrodzić – pisała – czynił to „całując ją w czoło”.
Używał stanowiska, by zatuszować kompromitujące fakty z jej życiorysu. Wykupił i zniszczył pornograficzne zdjęcia, do których pozowała.