Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Porucznik Swallow była tam, gdzie ją zostawił, stojąc zaaferowana po stronie kierowcy.
– Mam dosyć materiału – zawiadomił. – Dziękuję za możliwość dostania się tutaj.
Możemy jechać.
Swallow ani drgnęła. Zamiast tego wpatrywała się w coś.
– Poruczniku Swallow?
– Sir – powiedziała. – Widziałam coś bardzo dziwnego. Czy mogę się tym z panem podzielić?
– A ta dziwna rzecz to?
– Czy widzi pan tamtą kobietę, tę rudą w ciemnym stroju? Mike spojrzał. Stała tam młoda kobieta ubrana w coś, co wyglądało jak spodnie z nocnym kamuflażem, ciemną bluzkę i kamizelkę z wieloma kieszeniami. Miała wspaniałe rude włosy spięte na karku w ogon. Wyglądała jakby wojskowo, lecz Mike nie znał jednostki, która by się tak ubierała. Może to jakaś lokalna milicja lub organizacja paramilitarna. Strażnicy, tak miejscowi nazywali przedstawicieli prawa, ale ona nie wyglądała na jedną z nich. Mike nagle uświadomił sobie, że nie widział żadnego reprezentanta miejscowych władz, odkąd lądowali tu marines, i założył, że podlegli ogólnej ewakuacji.
– Tak? – zapytał.
– Zachowuje się podejrzanie, sir.
– A co takiego robi?
– To samo, co pan. Rozmawia z ludźmi.
– Cóż, to z pewnością podejrzane. Porozmawiamy z nią? Ruda kobieta skończyła ostatnią rozmową ze starszym mężczyzną i ruszyła dalej. Swallow ruszyła za nią. Mike również.
Gdy się przybliżyli, Mike dojrzał w kobiecie coś podejrzanego: była mniej zakurzona niż reszta uchodźców. I mniej zmartwiona.
– Przepraszam, ma’am – powiedziała Swallow.
Ruda kobieta zawahała się w pół kroku i rozejrzała.
– W czym mogę pomóc? – zapytała. Jej nefrytowo-zielone oczy zwęziły się o włos, a Mike spostrzegł, że jej usta były ciut za szerokie w stosunku do reszty twarzy.
– Mamy kilka pytań – powiedziała porucznik, może bardziej szorstko niż życzyłby sobie tego Mike.
– A kto miałby zadawać te pytania? – prychnęła kobieta. Zimny podmuch zdawał się przelecieć między kobietami.
Mike wsunął się między dwie kobiety.
– Jestem reporterem z Universe News Network. Nazywam się Michael...
– Liberty – dokończyła ruda. – Widziałam twoje relacje. Przeważnie są dobre.
– Są zawsze dobre, gdy je piszę – przytaknął Mike. – Jeśli coś z nimi nie tak, to wina redakcji.
Kobieta obdarzyła Mike’a przeszywającym spojrzeniem. Był przekonany, że może zamienić te zielone oczy w ostre sztylety, które dotarłyby do wnętrza jego duszy.
– Nazywam się Sarah Kerrigan – powiedziała po prostu, zwracając się do Mike’a, nie do porucznik Swallow.
Świetnie, pomyślał Mike. Nie jest z żadnych lokalnych władz.
– I skąd pani jest, miss Kerrigan? – zapytała porucznik Swallow. Wciąż się uśmiechała, ale Mike wyczuwał w tym uśmiechu odrobinę napięcia. Coś w Kerrigan działało porucznik na nerwy.
– Z Uniwersytetu na Chau Sarze – odpowiedziała Kerrigan, patrząc uważnie na oficera. – Należę do zespołu socjologicznego przebywającego tutaj, gdy nastąpił atak.
– To wygodna historyjka – powiedziała Swallow – szczególnie zważywszy na fakt, że nikt nie może jej teraz potwierdzić.
– Przykro mi z powodu twojej planety – wtrącił się Mike. Zamierzał tylko stępić niedopowiedziane oskarżenia Swallow, ale po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że naprawdę było mu przykro z powodu zniszczenia, jakie widział z orbity. Był także zażenowany, ponieważ nie pomyślał o tym wcześniej.
Rudowłosa skierowała swą uwagę z powrotem na reportera.
– Wiem – powiedziała po prostu. – Czuję twój smutek.
– I co pani tutaj robi, miss Kerrigan? – Swallow była ostra niczym ulubiony nóż do papieru Andersona.
– To samo, co wszyscy inni, kapralu... – odpowiedziała Kerrigan.
– Poruczniku, ma’am – przerwała Swallow jeszcze ostrzej.
Kerrigan uśmiechnęła się rozbawiona.
– Wobec tego poruczniku. Próbuję dowiedzieć się, co jest grane. Czy istnieje plan ewakuacji, czy też konfederaci traktują ludzi niczym pionki w swojej grze?
– Co to ma znaczyć? – wybuchła Swallow, lecz Mike szybko przeformułował pytanie.
– Czy masz wrażenie, że z ewakuacją jest coś nie tak?
Kerrigan parsknęła śmiechem.
– Czy to nie oczywiste? Setki ludzi wypędzono z miast i umieszczono na pustkowiu.
– Miasta nie nadają się do obrony – zauważyła Swallow.
– A ta głusza się nadaje? – odcięła się Kerrigan.– Wygląda na to, że Konfederacja myli działanie z robieniem postępów. Są szczęśliwi, przemieszczając uchodźców jak warcaby na planszy bez żadnego prawdziwego planu ewakuacji.
– Domyślam się, że takie plany są opracowywane – powiedział Mike uspokajająco.