—No i?— No i to jest, owszem, jakby jakieś takie, tylko, że ja już wiem, jak to się robi...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

- Znów się zwrócił do budynku łączności.
Ponownie wziął się w garść, a jego ciało porzuciło wygodną, niedbałą postawę, prostując się w sposób, z jakiego byłby dumny pan Tyler.
— Zgadza się - powiedział. Zamyślił się na chwilę. A potem powiedział: - Przyjdźcie i popatrzcie.
 
* * *
 
Gdyby zabrać planetę, a zostawić tylko elektryczność, wy­glądałoby to jak najcudowniejszy kiedykolwiek zrobiony filigran — kula mrugających srebrnych nici, a od czasu do czasu rozżarzona włócznia promienia satelitarnego. Nawet ciemne obszary żarzyłyby się od fal radarów i publicznych radio­stacji. Mógłby to być system nerwowy wielkiego zwierzęcia.
Tu i tam węzły sieci stanowiły miasta, ale większość elektrycz­ności była niejako muskulaturą, zajętą wyłącznie prostą pracą. Atoli od około pięćdziesięciu lat ludzkość wyposażała elektrycz­ność w mózg.
I teraz żyła tak samo, jak żyje ogień. Wyłączniki spawały się nieruchomo. Przekaźniki stapiały się. W sercach krzemowych czi-pów o mikroskopijnej architekturze przypominającej plan miasta
Los Angeles, otwierały się nowe przejścia; i setki mil stamtąd w podziemnych pomieszczeniach rozdzwoniły się dzwonki, a lu­dzie przerażeni patrzyli na to, co im mówiły pewne ekrany. Cięż­kie stalowe bramy zamykały się na głucho pod potajemnie wydrą­żonymi górami, pozostawiając po drugiej stronie ludzi, walących w nie pięściami i mocujących się ze skrzynkami stopionych bez­pieczników. Kawałki pustyni i tundry odsuwały się w bok, wpusz­czając świeże powietrze do klimatyzowanych grobowców, a tępo-nose kształty ociężale wsuwały się na pozycje.
A prąd, płynąc tam, gdzie nie powinien, gdzie indziej wystę­pował z brzegów. W miastach pogasły światła regulacji ruchu, na­stępnie latarnie uliczne, wreszcie wszystkie światła. Wentylatory zwolniły obroty, zatrzepotały i zatrzymały się. Piecyki elektryczne ściemniały do zupełnej czerni. Windy ugrzęzły. Radiostacje udła-wiły się, a ich uspokajająca muzyczka umilkła.
Powiedziano, że cywilizację od barbarzyństwa oddziela dwa­dzieścia cztery godziny i dwa posiłki.
Noc z wolna rozpościerała się na obracającej się Ziemi. Po­winna była być pełna punkcików światła. Nie była.
Było za to na niej pięć miliardów ludzi. W porównaniu z tym, co się właśnie szykowało - gorące i złe — epoka barbarzyństwa wyglądała jak piknik. W końcu wszystko miały odziedziczyć mrów­ki.
 
* * *
 
Śmierć wyprostował się. Widać było, że przysłuchuje się uważnie. Domysły, czym słuchał, każdy mógł snuć na wła­sną rękę. - ON TU JEST - powiedział.
Pozostała trójka podniosła wzrok. W ich postawie zaszła ledwie uchwytna zmiana. Na moment przed tym, nim Śmierć się odezwał, oni — ta ich część, która nie chodziła i nie mówiła jak ludzie - ota­czali cały świat. Teraz wrócili.
Mniej więcej.
Była w nich jakaś obcość. Wywoływali wrażenie, że zamiast źle dopasowanej odzieży mieli teraz źle dopasowane ciała. Głód wy­glądał, jakby go źle dostrojono do stacji nadawczej i dlatego do­tychczas dominujący sygnał - przyjemnego, ufnego, robiącego do­bre interesy biznesmena - zaczynał być zagłuszany przez starożyt­ny, przerażający szum jego podstawowej osobowości. Skóra Wojny błyszczała od potu. Skóra Skażenia po prostu błyszczała.
— Zadbano... o... wszystko - powiedziała Wojna, wymawiając wyrazy z pewnym trudem. -Wszystko... potoczy się... należycie.
— Nie będzie tylko nuklearna - rzeki Skażenie. - Będzie che­miczna. Tysiące galonów różnych rzeczy... w małych zbiornikach na całym świecie. Przepiękne płyny... z osiemnastosylabowymi na­zwami. Oraz... stare zapasy. Mówcie sobie, co chcecie. Pluton mo­że zaszkodzić na tysiące lat, ale arszenik jest wieczny.
— A potem... zima - rzekł Głód. - Lubię zimę. Jest coś... czyste­go w zimie.
— Kurczęta wchodzące... do mieszkań, by się schronić — powie­działa Wojna.
— Nie będzie żadnych kurcząt — odparł kategorycznie Głód.
Tylko Śmierć się nie zmienił. Pewne rzeczy są niezmienne.
Czterej opuścili budynek. Można było zauważyć, że Skażenie, chociaż idzie, równocześnie robi wrażenie, jakby się sączył.
I to zauważyli Anathema oraz Newton Pulsifer.
Był to pierwszy budynek, do którego podeszli. Wydawało się, że wewnątrz jest znacznie bezpieczniej niż na zewnątrz, gdzie pa­nowało straszne podniecenie. Anathema pchnęła drzwi pokryte znakami sugerującymi, że takie pchnięcie stanowi śmiertelne nie­bezpieczeństwo. Drzwi rozstąpiły się pod jej dotknięciem. Gdy zna­leźli się w środku, zamknęły się i zablokowały.
Nie mieli wiele czasu na dyskusję od chwili, gdy wkroczyli Czterej.
— Co to za jedni? - spytał Newton. -Jacyś terroryści?
— W bardzo przystojnym i akuratnym sensie - rzekła Anathe­ma — uważam, że masz rację.
— Czego właściwie dotyczyła ta cała dziwaczna gadanina?
— Sądzę, że prawdopodobnie końca świata - odparła. - Czy za­uważyłeś ich aury?
— Raczej nie — odrzekł.
— Gruntownie nieprzyjemne.
—O.
— Prawdę powiedziawszy, negatywne aury.
—O?
—Jak czarne dziury.
— To źle, prawda?
— Tak.