Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

- Znów się zwrócił do budynku łączności.
Ponownie wziął się w garść, a jego ciało porzuciło wygodną, niedbałą postawę, prostując się w sposób, z jakiego byłby dumny pan Tyler.
— Zgadza się - powiedział. Zamyślił się na chwilę. A potem powiedział: - Przyjdźcie i popatrzcie.

* * *

Gdyby zabrać planetę, a zostawić tylko elektryczność, wyglądałoby to jak najcudowniejszy kiedykolwiek zrobiony filigran — kula mrugających srebrnych nici, a od czasu do czasu rozżarzona włócznia promienia satelitarnego. Nawet ciemne obszary żarzyłyby się od fal radarów i publicznych radiostacji. Mógłby to być system nerwowy wielkiego zwierzęcia.
Tu i tam węzły sieci stanowiły miasta, ale większość elektryczności była niejako muskulaturą, zajętą wyłącznie prostą pracą. Atoli od około pięćdziesięciu lat ludzkość wyposażała elektryczność w mózg.
I teraz żyła tak samo, jak żyje ogień. Wyłączniki spawały się nieruchomo. Przekaźniki stapiały się. W sercach krzemowych czi-pów o mikroskopijnej architekturze przypominającej plan miasta
Los Angeles, otwierały się nowe przejścia; i setki mil stamtąd w podziemnych pomieszczeniach rozdzwoniły się dzwonki, a ludzie przerażeni patrzyli na to, co im mówiły pewne ekrany. Ciężkie stalowe bramy zamykały się na głucho pod potajemnie wydrążonymi górami, pozostawiając po drugiej stronie ludzi, walących w nie pięściami i mocujących się ze skrzynkami stopionych bezpieczników. Kawałki pustyni i tundry odsuwały się w bok, wpuszczając świeże powietrze do klimatyzowanych grobowców, a tępo-nose kształty ociężale wsuwały się na pozycje.
A prąd, płynąc tam, gdzie nie powinien, gdzie indziej występował z brzegów. W miastach pogasły światła regulacji ruchu, następnie latarnie uliczne, wreszcie wszystkie światła. Wentylatory zwolniły obroty, zatrzepotały i zatrzymały się. Piecyki elektryczne ściemniały do zupełnej czerni. Windy ugrzęzły. Radiostacje udła-wiły się, a ich uspokajająca muzyczka umilkła.
Powiedziano, że cywilizację od barbarzyństwa oddziela dwadzieścia cztery godziny i dwa posiłki.
Noc z wolna rozpościerała się na obracającej się Ziemi. Powinna była być pełna punkcików światła. Nie była.
Było za to na niej pięć miliardów ludzi. W porównaniu z tym, co się właśnie szykowało - gorące i złe — epoka barbarzyństwa wyglądała jak piknik. W końcu wszystko miały odziedziczyć mrówki.

* * *

Śmierć wyprostował się. Widać było, że przysłuchuje się uważnie. Domysły, czym słuchał, każdy mógł snuć na własną rękę. - ON TU JEST - powiedział.
Pozostała trójka podniosła wzrok. W ich postawie zaszła ledwie uchwytna zmiana. Na moment przed tym, nim Śmierć się odezwał, oni — ta ich część, która nie chodziła i nie mówiła jak ludzie - otaczali cały świat. Teraz wrócili.
Mniej więcej.
Była w nich jakaś obcość. Wywoływali wrażenie, że zamiast źle dopasowanej odzieży mieli teraz źle dopasowane ciała. Głód wyglądał, jakby go źle dostrojono do stacji nadawczej i dlatego dotychczas dominujący sygnał - przyjemnego, ufnego, robiącego dobre interesy biznesmena - zaczynał być zagłuszany przez starożytny, przerażający szum jego podstawowej osobowości. Skóra Wojny błyszczała od potu. Skóra Skażenia po prostu błyszczała.
— Zadbano... o... wszystko - powiedziała Wojna, wymawiając wyrazy z pewnym trudem. -Wszystko... potoczy się... należycie.
— Nie będzie tylko nuklearna - rzeki Skażenie. - Będzie chemiczna. Tysiące galonów różnych rzeczy... w małych zbiornikach na całym świecie. Przepiękne płyny... z osiemnastosylabowymi nazwami. Oraz... stare zapasy. Mówcie sobie, co chcecie. Pluton może zaszkodzić na tysiące lat, ale arszenik jest wieczny.
— A potem... zima - rzekł Głód. - Lubię zimę. Jest coś... czystego w zimie.
— Kurczęta wchodzące... do mieszkań, by się schronić — powiedziała Wojna.
— Nie będzie żadnych kurcząt — odparł kategorycznie Głód.
Tylko Śmierć się nie zmienił. Pewne rzeczy są niezmienne.
Czterej opuścili budynek. Można było zauważyć, że Skażenie, chociaż idzie, równocześnie robi wrażenie, jakby się sączył.
I to zauważyli Anathema oraz Newton Pulsifer.
Był to pierwszy budynek, do którego podeszli. Wydawało się, że wewnątrz jest znacznie bezpieczniej niż na zewnątrz, gdzie panowało straszne podniecenie. Anathema pchnęła drzwi pokryte znakami sugerującymi, że takie pchnięcie stanowi śmiertelne niebezpieczeństwo. Drzwi rozstąpiły się pod jej dotknięciem. Gdy znaleźli się w środku, zamknęły się i zablokowały.
Nie mieli wiele czasu na dyskusję od chwili, gdy wkroczyli Czterej.
— Co to za jedni? - spytał Newton. -Jacyś terroryści?
— W bardzo przystojnym i akuratnym sensie - rzekła Anathema — uważam, że masz rację.
— Czego właściwie dotyczyła ta cała dziwaczna gadanina?
— Sądzę, że prawdopodobnie końca świata - odparła. - Czy zauważyłeś ich aury?
— Raczej nie — odrzekł.
— Gruntownie nieprzyjemne.
—O.
— Prawdę powiedziawszy, negatywne aury.
—O?
—Jak czarne dziury.
— To źle, prawda?
— Tak.