Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

– Ale trzymajcie się z dala od brzegu. Ich mag jest zmęczony, nie musicie więc się go obawiać. Muszę zrozumieć, co tam się dzieje.
Och, zgadzam się z tobą, dziewczyno.
Gesler delikatnie pomógł Duikerowi wstać.
– No to chodźmy. Po drodze Chmura wszystko ci opowie. Rozumiesz, nie jesteśmy nieśmiali, a po prostu głupi.
Chmura chrząknął.
– Kiedy skończę, ty z kolei będziesz mógł mi opowiedzieć, jak to się stało, że Coltaine i cała reszta przeżyli tak długo. To dopiero będzie historia.

– Rozumiesz, to przez te motyle – mruknął Chmura, wciągając wiosła. – Ich warstwa jest gruba na stopę i porusza się wolniej niż prąd na dole. Gdyby nie to, w ogóle nie posuwalibyśmy się naprzód.
– Wiosłowaliśmy już w gorszych wodach – dodał Gesler.
– Tak wnoszę z waszych słów – zgodził się Duiker.
Siedzieli w małej łodzi już z górą godzinę i przez cały ten czas Chmura i Prawda pokonali tylko trochę ponad sto pięćdziesiąt jardów w górę rzeki, wiosłując przez szlamowatą warstwę utopionych motyli. Północny brzeg szybko przeszedł w stromy klif ozdobiony girlandami pnączy, które przesłaniały zerodowaną powierzchnię. Zbliżali się do ostrego zakrętu, utworzonego przez powstałe niedawno z tamtej strony rumowisko.
Chmura cały czas snuł swą opowieść. Jego talenty narracyjne były bardzo wątłe, a rzucający się boleśnie w oczy brak wyobraźni dodawał wiarygodności całej historii. Duikerowi przypadło w udziale niełatwe zadanie odgadnięcia znaczenia wydarzeń, których świadkami byli żołnierze. Nie ulegało wątpliwości, że grota ognia, przez którą przeszli, zmieniła ich i że te zmiany nie ograniczają się tylko do niezwykłego odcienia skóry. Chmura i Prawda wiosłowali niestrudzenie z siłą czterech mężczyzn. Duiker gorąco pragnął wejść na pokład Silandy, lecz zarazem bał się tej myśli. Nie potrzebował magicznie wzmocnionej wrażliwości Nadir. I bez niej emanująca ze statku aura grozy drażniła jego zmysły.
– Popatrz na to, historyku – odezwał się Gesler.
Dotarli już do trudnego do sforsowania zakrętu. Skalne osypisko zwęziło nurt rzeki, która przedzierała się przez lukę białym, spienionym strumieniem. Na wysokości ponad sześćdziesięciu stóp między brzegami rozpięto dwanaście mocno naciągniętych lin. Przez rzekę przeprawiał się tuzin ubarskich łuczników w pełnym rynsztunku.
– To łatwy cel – zauważył stojący za rumplem Gesler. – A Chmura to akurat odpowiedni człowiek do tego zadania. Dasz radę zatrzymać łódź w jednym miejscu, Prawda?
– Mogę spróbować – odparł młodzieniec.
– Chwileczkę – sprzeciwił się Duiker. – Lepiej nie ruszajmy tego gniazda szerszeni, kapralu. Wróg ma znaczną przewagę liczebną nad naszą strażą przednią. Poza tym spójrz na drugą stronę. Co najmniej setka żołnierzy zdążyła się już przeprawić.
Umilkł, zamyślony.
– Ścinali drzewa nie po to, żeby zbudować most – mruknął kapral, spoglądając na szczyt północnego klifu, gdzie od czasu do czasu pojawiały się jakieś postacie. – Ktoś ważny przyszedł na nas popatrzeć, historyku.
Duiker przyjrzał się przybyszowi.
– To pewnie ten ich mag. No cóż, jeśli my nie będziemy gryźć, to może on również da nam spokój.
– Ale cel jest z niego niezły – rozmarzył się Gesler.
Duiker potrząsnął głową.
– Wracajmy, kapralu.
– Tak jest. Odpocznijcie sobie, chłopaki.

Nadciągnęła główna część sił Korbolo Doma, które zajęły pozycje po obu stronach brodu. Rzadki las szybko znikał. Wszystkie drzewa ścinano, gałęzie odrywano, a pnie wleczono w głąb obozu. Obie armie dzieliła od siebie strefa ziemi niczyjej, węższa niż siedemdziesiąt kroków. Szlak kupiecki nie został zablokowany.
Duiker znalazł Nadir pod baldachimem. Siedziała ze skrzyżowanymi nogami, a oczy miała zamknięte. Historyk czekał, podejrzewając, że mogła nawiązać czarodziejską łączność z Sormem. Po kilku minutach westchnęła.
– Czego się dowiedzieliście? – zapytała, nie otwierając oczu.
– Rozpięli nad rzeką liny i przerzucają łuczników na drugi brzeg. Co tu się dzieje, Nadir? Dlaczego Korbolo Dom nie zaatakował? Mógłby nas zmiażdżyć bez większego wysiłku.
– Coltaine jest o niespełna dwie godziny drogi stąd. Wygląda na to, że nieprzyjacielski dowódca postanowił na niego zaczekać.
– Powinien był wyciągnąć nauczkę z arogancji Kamista Reloe.
– Nowa pięść i pięść-renegat. Dziwi cię, że dla Korbolo Doma to sprawa osobista?
– Nie dziwi, ale to z pewnością dowód, że cesarzowa Laseen miała rację, dymisjonując go.
– Przedłożyła nad niego pięść Coltaine’a. Szczerze mówiąc, dała wyraźnie do zrozumienia, że Korbolo nigdy już nie awansuje wyżej w imperialnej służbie. Renegat uważa, że musi czegoś dowieść. Kamist Reloe walczył z nami brutalną siłą. Korbolo Dom będzie używał sprytu.
– Jeśli Coltaine tu przyjdzie, wlezie prosto w paszczę smoka, i to właściwie niezamaskowaną.
– Przyjdzie.
– W takim razie niewykluczone, że arogancja jest przekleństwem obu stron.
Nadir otworzyła oczy.
– Gdzie kapral?
Duiker wzruszył ramionami.
– Gdzieś w pobliżu.
– Silanda zabierze tylu rannych żołnierzy, ilu tylko zmieści się na pokładzie. Tych, którzy mają szansę na powrót do zdrowia. Do Arenu. Coltaine pyta, czy chcesz im towarzyszyć, historyku.
A więc to nie arogancja, lecz pogodzenie się z losem. Wiedział, że powinien się zawahać, poważnie rozważyć tę propozycję, usłyszał jednak własny głos:
– Nie.
Skinęła głową.