Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Eunice zauważyła, że nie wzięli narzędzi. Może najpierw chcieli obejrzeć uszkodzenie, a dopiero potem przywlec sprzęt do domu. Przyjrzała im się baczniej, kiedy szli w stronę drzwi. Wyglądali na całkiem zdrowych. Dlaczego nie służą w wojsku? Co chwila zerkali przez ramię, jakby nie chcieli, by ktoś ich dostrzegł. Pani Wright nagle pożałowała, że nie ma tu Leonarda.
Stukanie wcale nie było uprzejme. Wyobrażała sobie, że właśnie w ten sposób walą do drzwi policjanci, gdy się spodziewają zastać po drugiej stronie kryminalistę. Kolejne łomotanie, tak mocne, że zadźwięczały szyby w salonie.
Na górze partyjka warcabów nagle przycichła.
Eunice podeszła do drzwi. Powtarzała sobie, że nie ma się czego bać, po prostu tej dwójce brak dobrego wychowania, typowego dla większości angielskich fachowców. Jest wojna. Doświadczeni rzemieślnicy służą przy naprawie sprzętu wojskowego. Słabi — tacy jak ta parka u jej drzwi — obsługują cywili.
Wolno uchyliła drzwi. Chciała poprosić, by zachowali ciszę i nie pobudzili dziewcząt. Ale nawet nie dobyła z siebie słowa. Duży — ten bez karku — ramieniem pchnął drzwi i łapą zatkał jej usta. Eunice próbowała krzyknąć, lecz głos nagle ugrzązł jej w gardle.
Drobniejszy przysunął usta do jej ucha i szepnął ze spokojem, który jeszcze bardziej ją przeraził:
— Tylko nam daj to, czego chcemy, kochaniutka, a nikomu nic się nie stanie.
A potem minął ją i popędził na górę.

Sierżant Meadows uważał się za swego rodzaju autorytet od gangu Pope'a. Wiedział, jak zarabiają — legalnie i nielegalnie — z imienia i twarzy znał większość członków grupy. Dlatego kiedy usłyszał rysopis dwóch mężczyzn, którzy właśnie najechali pensjonat w Islington, zwinął interes na miejscu zabójstwa i ruszył osobiście zbadać sprawę. Opis jednego mężczyzny pasował do Richarda „Dicky'ego" Dobbsa, pierwszego ochroniarza i faceta od mokrej roboty Pope'a. Opis drugiego zaś do samego Roberta Pope'a.
Meadows, jak to miał w zwyczaju, krążył po salonie, podczas gdy Eunice Wright, sztywno wyprostowana w krześle, cierpliwie po raz kolejny relacjonowała przebieg wydarzeń, choć robiła to już dwukrotnie. Filiżankę herbaty zastąpił kieliszeczek słabej sherry. Na twarzy kobiety został odcisk dłoni napastnika, miała też guza po pchnięciu na podłogę. Poza tym nie odniosła większych obrażeń.
— I nie powiedzieli pani, kogo albo czego szukają? — dopytywał się Meadows, zatrzymując się na moment.
— Nie.
— W rozmowie między sobą rzucali jakieś imiona?
— Nie, chyba nie.
— Może przypadkowo zauważyła pani numer rejestracyjny furgonetki?
— Nie, ale opisałam samochód jednemu z policjantów.
— To bardzo popularny model, pani Wright. Niestety, sam opis wozu nie na wiele nam się zda. Jeden z moich ludzi popyta sąsiadów.
— Przykro mi — powiedziała, masując głowę.
— Dobrze się pani czuje?
— Nabił mi wielkiego guza, bandyta!
— Może powinna pani pójść do lekarza. Każę któremuś z policjantów, by panią podwiózł, kiedy już skończymy.
— Dziękuję. To bardzo miło z pana strony. Meadows włożył płaszcz przeciwdeszczowy.
— Może przypomina sobie pani coś, co jeszcze im się wymknęło?
— Cóż, było jeszcze coś. — Eunice Wright zawahała się i pokraśniała. — Przykro mi, ale użyli dość nieprzyzwoitego języka.
— Zapewniam, że nie poczuję się urażony.
— Ten mniejszy powiedział: „Jak dopadnę..." — zawahała się, zniżając głos, zażenowana. — „Jak dopadnę tę pieprzoną sukę, osobiście ją zabiję".
Meadows zmarszczył brwi.
— Jest pani pewna?
— O tak. Człowiekowi nieprzywykłemu do takiego słownictwa trudno to zapomnieć.
— Rzeczywiście. — Podał jej wizytówkę. — Gdyby przyszło pani jeszcze coś do głowy, proszę koniecznie zadzwonić. Miłego dnia, pani Wright.
— Miłego dnia, inspektorze.