Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
*Art. 18.* § 1. Wa¿noœæ umowy, która zosta³a zawarta przez osobê
ograniczon¹ w zdolnoœci do czynnoœci prawnych bez wymaganej zgody
przedstawiciela ustawowego, zale¿y od potwierdzenia umowy przez tego
przedstawiciela.
§ 2. Osoba ograniczona w zdolnoœci do czynnoœci prawnych mo¿e sama
potwierdziæ umowê po uzyskaniu pe³nej zdolnoœci do czynnoœci prawnych.
§ 3. Strona, która zawar³a umowê z osob¹ ograniczon¹ w zdolnoœci do
czynnoœci prawnych, nie mo¿e powo³ywaæ siê na brak zgody jej
przedstawiciela ustawowego. Mo¿e jednak wyznaczyæ temu przedstawicielowi
odpowiedni termin do potwierdzenia umowy; staje siê wolna po
bezskutecznym up³ywie wyznaczonego terminu.
*Art. 19.* Je¿eli osoba ograniczona w zdolnoœci do czynnoœci prawnych
dokona³a sama jednostronnej czynnoœci prawnej, do której ustawa wymaga
zgody przedstawiciela ustawowego, czynnoœæ jest niewa¿na.
*Art. 20.* Osoba ograniczona w zdolnoœci do czynnoœci prawnych mo¿e bez
zgody przedstawiciela ustawowego zawieraæ umowy nale¿¹ce do umów
powszechnie zawieranych w drobnych bie¿¹cych sprawach ¿ycia codziennego.
*Art. 21.* Osoba ograniczona w zdolnoœci do czynnoœci prawnych mo¿e bez
zgody przedstawiciela ustawowego rozporz¹dzaæ swoim zarobkiem, chyba ¿e
s¹d opiekuñczy z wa¿nych powodów inaczej postanowi.
*Art. 22.* Je¿eli przedstawiciel ustawowy osoby ograniczonej w zdolnoœci
do czynnoœci prawnych odda³ jej okreœlone przedmioty maj¹tkowe do
swobodnego u¿ytku, osoba ta uzyskuje pe³n¹ zdolnoœæ w zakresie czynnoœci
prawnych, które tych przedmiotów dotycz¹. Wyj¹tek stanowi¹ czynnoœci
prawne, do których dokonania nie wystarcza wed³ug ustawy zgoda
przedstawiciela ustawowego.
**Art. 22^1 *. Za konsumenta uwa¿a siê osobê fizyczn¹ dokonuj¹c¹
czynnoœci prawnej niezwi¹zanej bezpoœrednio z jej dzia³alnoœci¹
gospodarcz¹ lub zawodow¹.*
*Art. 23.* Dobra osobiste cz³owieka, jak w szczególnoœci zdrowie,
wolnoϾ, czeϾ, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek,
tajemnica korespondencji, nietykalnoœæ mieszkania, twórczoœæ naukowa,
artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostaj¹ pod ochron¹ prawa
cywilnego niezale¿nie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.
*Art. 24.* § 1. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagro¿one cudzym
dzia³aniem, mo¿e ¿¹daæ zaniechania tego dzia³ania, chyba ¿e nie jest ono
bezprawne. W razie dokonanego naruszenia mo¿e on tak¿e ¿¹daæ, a¿eby
osoba, która dopuœci³a siê naruszenia, dope³ni³a czynnoœci potrzebnych
do usuniêcia jego skutków, w szczególnoœci a¿eby z³o¿y³a oœwiadczenie
odpowiedniej treœci i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych
w kodeksie mo¿e on równie¿ ¿¹daæ zadoœæuczynienia pieniê¿nego lub
zap³aty odpowiedniej sumy pieniê¿nej na wskazany cel spo³eczny.
§ 2. Je¿eli wskutek naruszenia dobra osobistego zosta³a wyrz¹dzona
szkoda maj¹tkowa, poszkodowany mo¿e ¿¹daæ jej naprawienia na zasadach
ogólnych.
§ 3. Przepisy powy¿sze nie uchybiaj¹ uprawnieniom przewidzianym w innych
przepisach, w szczególnoœci w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym.
*Spis ksi¹g*
*Rozdzia³ II*
*Miejsce zamieszkania*
Spis treœci w
Ksiêdze pierwszej
*Art. 25.* Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowoϾ, w
której osoba ta przebywa z zamiarem sta³ego pobytu.
*Art. 26.* § 1. Miejscem zamieszkania dziecka pozostaj¹cego pod w³adz¹
rodzicielsk¹ jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców,
któremu wy³¹cznie przys³uguje w³adza rodzicielska lub któremu zosta³o
powierzone wykonywanie w³adzy rodzicielskiej.
§ 2. Je¿eli w³adza rodzicielska przys³uguje na równi obojgu rodzicom
maj¹cym osobne miejsce zamieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u
tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Je¿eli dziecko nie
przebywa stale u ¿adnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania okreœla
s¹d opiekuñczy.
*Art. 27.* Miejscem zamieszkania osoby pozostaj¹cej pod opiek¹ jest
miejsce zamieszkania opiekuna.
*Art. 28.* Mo¿na mieæ tylko jedno miejsce zamieszkania.
*Spis ksi¹g*
*Rozdzia³ III*
*Uznanie za zmar³ego*
Spis treœci w
Ksiêdze pierwszej
*Art. 29.* § 1. Zaginiony mo¿e byæ uznany za zmar³ego, je¿eli up³ynê³o
lat dziesiêæ od koñca roku kalendarzowego, w którym wed³ug istniej¹cych
wiadomoœci jeszcze ¿y³; jednak¿e gdyby w chwili uznania za zmar³ego
zaginiony ukoñczy³ lat siedemdziesi¹t, wystarczy up³yw lat piêciu.
§ 2. Uznanie za zmar³ego nie mo¿e nast¹piæ przed koñcem roku
kalendarzowego, w którym zaginiony ukoñczy³by lat dwadzieœcia trzy.
*Art. 30.* § 1. Kto zagin¹³ w czasie podró¿y powietrznej lub morskiej w
zwi¹zku z katastrof¹ statku lub okrêtu albo w zwi¹zku z innym
szczególnym zdarzeniem, ten mo¿e byæ uznany za zmar³ego po up³ywie
szeœciu miesiêcy od dnia, w którym nast¹pi³a katastrofa albo inne
szczególne zdarzenie.
§ 2. Je¿eli nie mo¿na stwierdziæ katastrofy statku lub okrêtu, bieg
terminu szeœciomiesiêcznego rozpoczyna siê z up³ywem roku od dnia, w
którym statek lub okrêt mia³ przybyæ do portu przeznaczenia, a je¿eli
nie mia³ portu przeznaczenia - z up³ywem lat dwóch od dnia, w którym
by³a ostatnia o nim wiadomoœæ.
§ 3. Kto zagin¹³ w zwi¹zku z bezpoœrednim niebezpieczeñstwem dla ¿ycia
nie przewidzianym w paragrafach poprzedzaj¹cych, ten mo¿e byæ uznany za
zmar³ego po up³ywie roku od dnia, w którym niebezpieczeñstwo usta³o albo
wed³ug okolicznoœci powinno by³o ustaæ.
*Art. 31.* § 1. Domniemywa siê, ¿e zaginiony zmar³ w chwili oznaczonej w
orzeczeniu o uznaniu za zmar³ego.
§ 2. Jako chwilê domniemanej œmierci zaginionego oznacza siê chwilê,
która wed³ug okolicznoœci jest najbardziej prawdopodobna, a w braku
wszelkich danych - pierwszy dzieñ terminu, z którego up³ywem uznanie za
zmar³ego sta³o siê mo¿liwe.
§ 3. Je¿eli w orzeczeniu o uznaniu za zmar³ego czas œmierci zosta³