Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Boże, jak ona wygląda! Całkiem niepodobna do siebie.
Uciekinierka wlepiła w nadchodzącą rozpalone jakimś fanatyzmem oczy, twarz wykrzywiała potworna stanow-
czość. Trzymała w ręku rozłożystą gałąź, chyba ciężką, ale zdawało się, że ona tego ciężaru nie czuje.
Widok był przerażający.
- Ty przeklęty mały szczurku! Ty złodziejko - wysyczała goniąca. - Naprawdę chcesz okraść mojego Vetle?
Tamta nie odpowiadała. Słychać było tylko jej świsz-
czÄ…cy oddech.
- Rzuć gałąź i oddaj mi papier!
W dalszym ciÄ…gu brak odpowiedzi. Dziewczyna spra-
wiała wrażenie odmienionej. W jakieś uparte, pełne nienawiści monstrum.
Pozostała przecież tylko młodą dziewczyną. Dzieckiem
prawie! Nie mogła być niebezpieczna.
Cios spadł na bark i ramię. Zaatakowana zachwiała się, pociemniało jej w oczach, jak przez mgłę zobaczyła, że tamta odrzuciła gałąź i ucieka.
Odzyskała równowagę na tyle, by ruszyć w pogoń. Nie
podda się za nic na świecie!
"Ona biegnie za tobÄ…".
"Wiem o tym, mój panie i mistrzu. Ale brak jej sił, ona
naprawdÄ™ nie jest niebezpieczna".
"Ona nie, ale za nią idzie ich więcej. Słyszę stukot końskich kopyt. Ukryj papier, jeśli cię dogonią. Nie może wpaść w ich ręce!"
"Będę w zamku przed nimi".
"Tak. I musisz doprowadzić do tego, by nuty zostały
odegrane! Och, jakże ja za tym tęsknię!"
"Polegaj na mnie, mistrzu! Nie wypuszczÄ™ z rÄ…k tych
nut tylko dlatego, że goni mnie jakaś smarkula. Dobiegnę do zamku!"
"O, tak. Biegnij. Biegnij, płyń na swoich lekkich stopach, siła moich myśli poniesie cię nad ziemią".
"Ona mnie dogania".
"W takim razie atakuj! Teraz!"
Uciekająca przystanęła i czekała na swoją prześladowczynię. W uniesionej ręce trzymała kamień. Tamta zauważyła ją zbyt późno.
Kamień trafił precyzyjnie. Prześladowczyni padła bez
przytomności na ziemię.
"Teraz! Teraz jestem wolna, droga do celu stoi
otworem".
"Wspaniale, moja niewolnico! Sprawiłaś się wspania-
le!"
Jeźdźcy poganiali swoje wierzchowce. Ziemia dudniła
pod ciężkimi kopytami.
- Ktoś tam leży! Patrzcie!
- O, Boże, to przecież czerwona sukienka Juanity!
Ona chyba nie jest...?
Zatrzymali się i zeskoczyli z koni. Vetle z niejakim trudem manewrował koniem, ale w końcu i on znalazł się na ziemi.
Tamci byli już przy dziewczynie i próbowali ją cucić.
- Uderzona w głowę - stwierdzili Cyganie.
- A tu leży zakrwawiony kamień! - zawołał Vetle.
- Boże drogi, co z nią?
- Oddycha - uspokajali go.
- Rana nie wygląda na bardzo głęboką.
Juanita jęknęła i otworzyła oczy. Zaraz jednak za-
mknęła je znowu z bolesnym jękiem.
- Ona ma papier - szepnęła. - Ja chciałam...
- Wiemy, Juanito - zapewniał Vetle. - Byłaś bardzo
dzielna.
Uśmiechnęła się słabo, lecz z dumą.
- Jestem lepsza od niej, co?
Vetle nie odpowiedział, zdawał sobie bowiem sprawę,
że Esmeralda nie zrobiła tego z własnej woli.
Więc ten potwór, jego zły przodek, posługuje się także
dziećmi?
Nic z tego nie będzie, myślał Vetle, nie bardzo licząc się
z realiami.
Postanowiono, że jeden z mężczyzn wróci do obozu
z ranną Juanitą. Vetle, który w dalszym ciągu śmiertelnie
się bał wymarłej osady, starał się, by to on był tym, który odwiezie dziewczynę, ale to przecież niemożliwe. Dobrze wiedział, że to on powinien zniszczyć papier.
Kiedy się żegnali, Juanita krzyknęła matowym głosem:
- Nie zapomnij, co obiecałeś!
Jakoś nie mógł sobie przypomnieć, by w ogóle
cokolwiek jej obiecywał. Z wyjątkiem... Nie, on niczego
nie obiecywał, to ona upierała się, by zabrał ją do Francji. Mowy nie ma! Wystarczy mu towarzystwa nieokiełz-
nanych młodych dziewcząt na długie lata.
"Oni jadÄ… bardzo szybko! DoganiajÄ… mnie, co mam
robić?"
"Ukryj papier! Natychmiast!"
"Ale oni mnie złapią. Ukarzą mnie".
"Akurat to mnie nie interesuje. Spiesz siÄ™!"
Esmeralda rozejrzała się wokół. Znajdowała się na
równinie.
"Tu wszędzie jest tylko bagno".
"To ukryj papier w bagnie! Tylko oznacz miejsce!" Nie było wyjścia. Na mokradła wejść nie mogła.
Musiała ukryć papier pod darnią tuż przy drodze. "Zrobiłam, co kazałeś, panie".
"To uciekaj stąd, głupie cielę! W przeciwnym razie oni
zaraz to znajdÄ…".