Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Po długiej chwili odezwał się ze smutkiem:
– Źle uczyniliśmy, moja Morgiano, ty i ja. Czy jesteś na mnie zła?
Nie mogła mówić. Ból zaciskał jej gardło. W końcu odezwała się, z trudem wymawiając słowa:
– Nie, nie jestem zła.
Wiedziała, że powinna podnieść głos i krzyknąć na niego, domagać się tego, czego nie mógł jej dać... a może nie mógł tego dać żadnej kobiecie?
– Jesteś moją kuzynką i krewną, ale nic złego się nie stało – powiedział, a głos mu drżał. – Przynajmniej o to nie muszę się winić, że sprowadzę na ciebie hańbę przed całym dworem... za nic na świecie bym tego nie zrobił, wierz mi, kuzynko, bardzo cię szanuję...
Nie mogła już dłużej powstrzymać szlochu.
– Lancelocie, błagam cię, w imię Bogini, nie mów tak! Jakie zło się stało? To była wola Bogini, oboje tego pragnęliśmy...
Przerwał jej nagłym gestem.
– Mówisz tyle o Bogini i takich grzesznych rzeczach... Przerażasz mnie, Morgiano. Kiedy ja powstrzymywałem się od grzechu, jednak spojrzałem na ciebie z pożądaniem, choć wiedziałem, że to źle. – Wkładał ubranie drżącymi rękoma. W końcu powiedział, prawie płacząc: – A ten grzech wydaje mi się bardziej nawet śmiertelny, niż był... bo... Gdybyś tylko tak nie przypominała mojej matki, Morgiano...
To było jak uderzenie w twarz, jak okrutny i zdradziecki cios.
Przez moment nie mogła wydobyć głosu. Potem wydało jej się, że w jednej chwili ogarnia ją furia rozgniewanej Bogini, i poczuła, jak wstaje, rośnie, wiedziała, że spływa na nią majestat Bogini, jak działo się dawniej, na łodzi Avalonu; mimo swego niepozornego wzrostu czuła, jak nad nim góruje; widziała, jak ten dzielny rycerz, kapitan królewskiej jazdy, cofa się przed nią, mały i przerażony, jak każdy człowiek na widok Bogini.
– Jesteś... jesteś godnym pogardy głupcem, Lancelocie – powiedziała. – Nie jesteś nawet wart przekleństwa!
Odwróciła się i szybko odeszła, zostawiając go siedzącego z na wpół rozwiązanymi bryczesami, patrzącego za nią w zadziwieniu i wstydzie. Serce jej waliło. Połowa niej chciała na niego wrzeszczeć jak rozwścieczona mewa, druga połowa miała ochotę paść i płakać w rozpaczy i bólu, błagać o głębszą miłość, której jej odmówił, wzgardziwszy darem Bogini... Przez głowę przelatywały jej fragmenty myśli, wspomnienia starej legendy o Bogini odepchniętej przez śmiertelnego człowieka i jak ta Bogini kazała go rozszarpać na kawałki swym myśliwskim psom... i był w niej smutek, że dostała to, o czym marzyła przez te wszystkie długie lata, lecz obróciło się to w popiół i kurz.
Ksiądz by powiedział, że to kara za grzech. Nasłuchałam się tego dosyć od księdza na dworze Igriany, zanim wyjechałam do Avalonu. Czy w głębi serca jestem bardziej chrześcijanką, niż sama o tym wiem? I znów wydało jej się, że serce jej pęknie z tej zrujnowanej, rozpaczliwej miłości.
W Avalonie to by było niemożliwe – ten, kto w ten sposób zbliżyłby się do Bogini, nie mógłby się oprzeć jej mocy... Chodziła tam i z powrotem, w jej żyłach płonął nie ugaszony ogień, wiedziała, że nikt nie jest w stanie zrozumieć tego, co czuje, poza inną kapłanką Bogini. Viviana, pomyślała z tęsknotą, Viviana by zrozumiała, albo Raven, albo którakolwiek z nas, wychowanych w Domu Dziewcząt... Co ja robiłam przez te wszystkie lata tak daleko od mojej Bogini?

Mówi Morgiana...
Trzy dni później dostałam od Artura pozwolenie, by opuścić dwór i wrócić do Avalonu.
Powiedziałam tylko, że tęsknię za Wyspą i za Vivianą, moją przybraną matką. Przez te dni nie rozmawiałam z Lancelotem, poza zdawkowymi uprzejmościami, kiedy nie mogliśmy uniknąć spotkania. Zauważyłam, że nawet wtedy unikał mego wzroku, i czułam się zła i upokorzona. Schodziłam mu z drogi, żeby tylko się Z nim w ogóle nie spotykać.
Wzięłam więc konia i pojechałam na wschód poprzez wzgórza.
I nie powróciłam do Caerleon przez wiele lat, nie wiedziałam też o niczym, co działo się na dworze Artura... ale to już osobna opowieść.