Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Dlatego w obrębie pasa taliowego, przeprowadzając je przez bloczki umieszczone
też do tunelizacjj wybiera się mięsień rozporządzający odpowiednią
na przedniej ścianie leja protezy. Napięcie linki i efekt ruchowy w obręamplitudą oraz siłą skurczu. Dlatego też do uruchamiania chwytnej końbie mechanizmów protezy możemy wówczas uzyskać dzięki unoszeniu cówki protezy przedramienia wykorzystywano m. dwugłowy ramienia
barku kończyny amputowanej lub przez ruch skrętny tułowia. Efektyw
— m. piersiowy większy. Tunel mięśniowo-skórny wymaga starannej
ność ruchowa protezy w przypadku wysokich obustronnych amputacji
pielęgnacji, bowiem łatwo ulega zakażeniom, a w ich konsekwencji przekończyn górnych jest jednak niewspółmiernie mała w stosunku do skrę-
wlekłym stanom zapalnym, prowadzącym do jego zarastania. Osobiście
zetknąłem się z wieloma osobami, dobrze posługującymi się tym sposobem sterowania ruchami protezy od przeszło 30 lat.
Najprostszym sposobem mechanicznego sterowania ruchami końcówki
chwytnej protezy przedramienia jest połączenie jej dżwigienki ze stałym
punktem w obrębie ramienia (ryc. 61). W efekcie uzyskujemy rozwarcie
końcówki przy wyprostowaniu stawu łokciowego podczas sięgania po
przedmiot i zamknięcie jej po zwolnieniu napięcia linki przy zgięciu kończyny w stawie łokciowym i zbliżaniu przedmiotu ku sobie. Niedogodnością tego sterowania jest uzależnienie funkcji końcówki od ruchu w stawie łokciowym i brak możliwości przytrzymania przedmiotu przy wyprostowanej w stawie łokciowym kończynie. Dlatego też chętniej wykorzy-Ryc. fil. Zasada najprostszego mechanizmu sterowania ruchem rozwarcia końcówki chwytnej protezy.
102
103
powania ciała, jakie stwarza całe zawieszenie sterujące, dlatego też po
Czynne przyrządy chwytne i uchwyty bierne
szukiwano nowych, bardziej efektywnych rozwiązań tego problemu.
W 1956 r. ukazała się praca Merąuardta i Haefnera, dotycząca prak
Każda proteza typu czynnego wyposażona jest w mechanizm, pozwatycznego zastosowania protez, wyposażonych w układ sterowania pneumalający na chwytanie i przytrzymywanie różnych przedmiotów codziennetycznego, zasilanego ciekłym dwutlenkiem węgla. System ten opracowago użytku. Mechanizmy te możemy podzielić na trzy grupy.
no i wypróbowano u pacjentów Kliniki Uniwersyteckiej w Heidelbergu
Pierwszą z nich stanowią ręce protezowe, które kształtem są zbliżone
(ryc. 62). Zasada działania tego systemu polega na tym, że gaz przedodo ręki ludzkiej, a dysponują jednym zazwyczaj rodzajem chwytu.
stając się przez zawór głównego zbiornika dochodzi przez przewód do
Druga grupa posiada charakter narządzi chwytnych, podobnie jak
urządzenia kontrolnego, wyposażonego w 2—3 zawory poruszane przez
większość rąk otwieranych czynnie i zamykających się biernie pod dzianaciąg linki lub nacisk, wywierany ruchem kikuta lub napięciem mięsni.
łaniem sprężyny. Są to tzw. haki dwudzielne.
Przez otwarty zawór gaz dostaje się do mieszka odpowiedniego mecha
Trzecią grupę stanowią wyspecjalizowane uchwyty i narzędzia, przynizmu protezy, wykonując zamierzony ruch. Urządzenie kontrolne może stosowane do różnych czynności zawodowych, domowych i rekreacyjznajdować się w leju protezy, na zewnątrz leja lub w każdym innym nych. Ta ostatnia grupa mechanizmów ma jednak charakter bardziej kopunkcie najkorzystniejszym dla uruchomienia zaworu. System ten, pomercyjny niż praktyczny, dlatego też ograniczymy się jedynie do wspomzwalający na sprawowanie kontroli ruchów stawu łokciowego oraz ręki nienia o niej.
protezowej, ma szczególne znaczenie w zaopatrzeniu osób po amputacji