W drzwiach pojawił się, z łukiem w dłoni, Ban al'Seen, niespokojnie tarł palcem swój wydatny nos...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

- Aielowie wrócili - powiedział cicho, ale bezustannie przestępował nerwowo z nogi na nogę, jakby nie potrafił ustać w jednym miejscu bez ruchu. - Trolloki nadchodzą, z pół­nocy i południa. Są ich tysiące, lordzie Perrinie.
- Nie nazywaj mnie tak - nieobecnym głosem sprosto­wał Perrin. Niezbyt sprawnie radził sobie ze słowami. Z pew­nością nie potrafił wypowiadać swych myśli kwiecistym sty­lem, który tak lubiły kobiety. Stać go było tylko na tyle, by napisać bezpośrednio to, co czuje. Ponownie umoczył pióro i dodał kilka wersów.
 
"Nie proszę cię o przebaczenie za to, co uczyniłem. Nie wiem, czy otrzymałbym je, w każdym razie nie poproszę. Je­steś znacznie cenniejsza dla mnie niż moje życie. Nigdy nie myśl, że cię opuściłem. Kiedy spoczną na tobie promienie słoń­ca, to będzie mój uśmiech. Kiedy usłyszysz wiatr szumiący w ukwieconych gałęziach jabłoni, to będzie mój szept, mówią­cy, że cię kocham. Moja miłość będzie z tobą na zawsze".
Perrin
 
Przez chwilę wpatrywał się w to, co napisał. Nie powiedział wszystkiego, ale tyle będzie musiało wystarczyć. Kiedy miał więcej czasu, również nie potrafił znaleźć właściwych słów.
Ostrożnie posypał piaskiem wilgotny atrament i pieczoło­wicie złożył kartki. Połapał się i w ostatniej chwili zamiast napisać na wierzchu "Faile Bashere", napisał "Faile Aybara". Zdał sobie sprawę, że nawet nie wie, czy w Saldaei żona przyj­muje nazwisko męża; w niektórych miejscach tak się nie dzia­ło. Cóż, wyszła za niego w Dwu Rzekach, powinna się więc dostosować do panujących tutaj obyczajów.
Położył list na gzymsie kominka - być może jakoś do niej dotrze - i poprawił szeroką małżeńską wstążkę przy koł­nierzu, tak żeby zwisała właściwie z wyłogów jego kaftana. Zgodnie ze zwyczajem miał ją nosić przez siedem dni, tym samym oznajmiając wszystkim, którzy go zobaczą, że jest świeżo po ślubie.
- Spróbuję - powiedział cicho, kierując swe słowa do listu.
Faile próbowała zawiązać jedną ze wstążek na jego brodzie, teraz żałował, że jej nie pozwolił.
- Przepraszam, lordzie Perrinie? - powiedział Ban, wciąż nerwowo przebierając nogami. - Nie dosłyszałem.
Aram ssał dolną wargę, w jego rozszerzonych oczach za­stygło przerażenie.
- Czas zająć się codzienną pracą- oznajmił Perrin. Być może list do niej dotrze. Jakoś. Wziął łuk ze stołu i przewiesił go sobie przez plecy. Topór i kołczan już znajdowały się przy pasie. - I nie nazywaj mnie w ten sposób!
Przed frontem gospody zgromadzili się Towarzysze na swych koniach; Wil al'Seen trzymał ten głupi sztandar z łbem wilka, długie drzewce wsparł o żelazo strzemienia. Ile czasu minęło, od kiedy Wil odmówił noszenia tej rzeczy? Teraz jednak ci wszyscy chłopcy, którzy przyłączyli się do niego pierwszego dnia, ci wszyscy, którzy przeżyli, strzegli go zazdrośnie. Wil pysznił się łukiem przewieszonym przez plecy i mieczem przy­pasanym do biodra niczym wioskowy idiota.
Kiedy Ban wgramolił się na siodło, Perrin dosłyszał jak mówi:
- Ten człowiek jest chłodny jak zimowy staw. Jak lód. Być może dzisiaj nie będzie wcale tak źle.
Ledwie zwrócił uwagę na słowa tamtego. Kobiety zbierały się na Łące.
Utworzyły krąg składający się z pięciu lub sześciu rzędów wokół wysokiego słupa, na którym wiatr targał większym sztan­darem z wilczym łbem. Ramię przy ramieniu, z pikami zro­bionymi z kos i wideł, z drewnianymi toporami, a nawet z no­żami kuchennymi i tasakami.
Ze ściśniętym gardłem dosiadł Steppera i podjechał bliżej. Wewnątrz kręgu kobiet stały w zbitej masie dzieci. Wszystkie dzieci z Pola Emonda.
Jadąc powoli wzdłuż szeregu, czuł spoczywające na sobie spojrzenia kobiet i dzieci. Czuł strach i strapienie, które ma­lowało się na pobladłych twarzyczkach dzieci, a którym wszy­scy pachnieli. Skręcił w stronę, gdzie stały razem Marin al'Vere, Daise Congar i reszta członkiń Koła Kobiet. Alsbet Luhhan miała na ramieniu jeden z młotów swego męża; hełm Białego Płaszcza, który zdobyła w noc swej ucieczki, z powodu gru­bego warkocza siedział lekko przekrzywiony na jej głowie. Neysa Ayellin mocno trzymała w dłoni nóż rzeźnicki o długim ostrzu, a dodatkowe dwa sterczały zza jej paska.
- Wszystko dokładnie zaplanowałyśmy-oznajmiła Daise, jakby spodziewała się, że będzie oponował i nie miała zamiaru na to pozwolić. Trzymała przed sobą wzniesioną tyczkę nie­malże trzy stopy wyższą od niej, z przymocowanymi na końcu zębami wideł. - Jeżeli trollokom uda się gdzieś przedrzeć, wy, mężczyźni, i tak będziecie zajęci, a więc my wyprowadzi­my dzieci. Starsze wiedzą, co należy robić, a zresztą wszystkie bawiły się w chowanego w lesie. Chodzi tylko o zapewnienie im bezpieczeństwa, dopóki nie wyjdą z wioski.