Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
86 Patrz s. 500.
87 AGKBZH, sygn. 662/lx, Aktenvermerk Himmlera z 5 III 1942; BA Koblenz 11 43 II/1341b, notatka o rozmowie; Nat. Arch. T-175, rolka 67, kl. 649954.
zmianę88. Himmler zlecił Heydrichowi ustosunkowanie się do projektu; ten, po zapoznaniu się z nim, szybko przygotował inną wersję. W tej postaci projekt stał się najprawdopodobniej przedmiotem rozmowy Himmlera z Frankiem podczas pobytu w Krakowie w dniu 14 III. Generalny gubernator wyraził wtedy gotowość włączenia wyższego dowódcy SS i policji w Generalnej Guberni w skład rządu w randze sekretarza stanu, przedstawił również swój pogląd na zależność służbową. Himmler gotów był zgodzić się na to, by przed wykonaniem jego bezpośrednich poleceń HSSPF uzyskiwał zgodę generalnego gubernatora, lecz wartość tej klauzuli wykazać miała dopiero praktyka. Zadecydowano w Krakowie, że projekt ostateczny przygotowany zostanie wspólnie, prace nad nim potrwały kilka tygodni89. W oparciu o sugestie Himmlera kolejną wersję projektu przygotował Heydrich, 26 III przesłał ją Lammersowi z prośbą o przedłożenie Fiihrerowi. Szef Kancelarii Rzeszy po porozumieniu z Himmlerem przesłał ją Frankowi, który zgłosił dwie poprawki: by sekretariat stanu utworzyć „w łonie rządu GG" a nie „w GG" oraz by sekretarz stanu był także zastępcą Komisarza dla Umocnienia Niemiec-kości. Himmler odrzucił obie, a Hitler podzielił tę opinię 90.
7 V Hitler podpisał dwa dekrety — pierwszy o utworzeniu sekretariatu stanu do spraw bezpieczeństwa w Generalnej Guberni i drugi o administracji w GG. Pierwszy uwzględniał życzenia Himmlera i jego podwładnych — Heydricha i Krugera. Ten ostatni, jako sekretarz stanu do spraw bezpieczeństwa, miał uzgadniać z RFSS polecenia generalnego gubernatora związane z ogólnymi interesami Rzeszy. Frank przykładał pewną wagę do postanowienia dekretu Hitlera, iż do wykonania poleceń Himmlera konieczna będzie jego zgoda. Wydawało się, że tą drogą utrzyma jakąś kontrolę nad SS i policją oraz jedność zarządu GG, będącą jego ideałem. Tymczasem miał się wkrótce przekonać, iż ustępstwo Himmlera było pozorne. Zakres spraw sekretarza stanu miał ustalić generalny gubernator w porozumieniu z Himmlerem, przy ewentualnej różnicy zdań rozstrzygać miał Fiihrer. Oba dekrety weszły w życie 16 V, a w trzy dni później Kriiger objął uroczyście urząd, stał się zastępcą generalnego gubernatora w zakresie spraw bezpieczeństwa, jak również drugim zastępcą tegoż po J. Buhlerze. Podobnie w dystryktach dowódcy
88 BA Koblenz R 43 II/1341b korespondencja w sprawie uprawnień RFSS.
89 Mimo zgody, sporne pozostały następujące kwestie: jak włączyć wydział policji do rządu GG, komu podlegać mają sprawy narodowościowe oraz kwestia, czy SS-Obergruppenfiihrer ma otrzymać tą samą pozycję co Biihler. Inna kwestia sporna, to istnienie Sonderdienst — formacji podległej bezpośrednio generalnemu gubernatorowi oraz wysyłanie przez SD poufnych raportów o GG, „szkalujących" aparat administracyjny. Najostrzejszy spór wynikł wokół dążenia RFSS, by jego zastępcą jako RKFDV został sekretarz do spraw bezpieczeństwa, gdy dekret Hitlera z października 1039 r. ustanawiał pełnomocnikiem samego Franka.
90 BA Koblenz R 43 U/1341 b.
i
SS i policji zostali zastępcami gubernatorów. Rozporządzenie generalnego gubernatora o przekazaniu kompetencji (wraz ze sprawami policyjnymi dotąd podlegającymi wydziałom spraw wewnętrznych oraz z inspektoratem Sonderdienstu) na sekretarza stanu dla spraw bezpieczeństwa ukazało się 3 VI; kompetencje te objęły również sprawy żydowskie (władza nad ludnością żydowską, nad jej mieniem, wyłączne prawo dysponowania żydowską przymusową siłą roboczą). Zarówno on, jak inni dowódcy SS i policji stali się pełnomocnikami Himlmlera w sprawach umocnienia niemieckości, co m. in. stwarzało im swobodę działania w zakresie wysiedleń i przesiedleń. Na intencje władz SS w Generalnej Guberni wskazuje wówczas wystąpienie ich w sprawie przygotowań do stworzenia garnizonów SS na okres pokoju. W GG stacjonowałaby po wojnie dywizja kawalerii SS, pułk artylerii i inne jednostki91.
Kriiger, który jednocześnie został pełnomocnikiem dla umocnienia niemieckości, bynajmniej nie zamierzał — i to nie z własnej woli — uzyskiwać uprzedniej aprobaty generalnego gubernatora na wykonanie poleceń otrzymywanych bezpośrednio od RFSS92. Frank odczuł to nie od razu, ponieważ Himmler był nazbyt zaabsorbowany sprawą zamachu na Heydricha i konsekwencjami tego zamachu, pogorszeniem1 stanu bezpieczeństwa g3.
W połowie lipca Himmler spowodował złożenie w ręce Rrugera współodpowiedzialności za zebranie w Generalnej Guberni kontyngentów i za dostarczenie do Rzeszy odpowiedniej liczby siły roboczej. Powiadamiając o tym, przekazał mu szczegółowe, ściśle tajne dyrektywy typowo kolonialnego traktowania Polaków9*. Frank zmierzał również ku temu, lecz Himmler robił to w sposób prymitywniejszy. Kriiger otrzymał polecenie
91 Nat. Arch. T-77, roi. 142, kl. 875 840 - 845,
92 Himmler przysłał Kriigerowi pismo datowane 15 V, w którym dał wyraz swym oczekiwaniom: „Ich muss Dir nun allen Ernstes sagen, Du musst jetzt endlich einmal in dieser Angelegenheit selbst kampfen. Der Fuhrererlass ist unterschrieben. Du bist Staatssekrater. Du sitzst jetzt auf dem Pferd, also bitte reite endlich selbst". (HZ-Munchen, SS Personalakten Kriiger Friedrich Wilhelm, Fa 74 fotokopie). Powołanie sekretariatu stanu dla spraw bezpieczeństwa musiało Himmlera wielce zadowolić, skoro już na początku lipca 1942 nie bez jego upoważnienia zwrócił się SS-Obergruppenfiihrer Miiller do Meyera — zastępcy min. Rosenberga o powołanie analogicznego sekretariatu w Ministerstwie Okupowanych Ziem Wschodnich (BA Koblenz R 6/300). W maju 1942 Heydrich i Himmler osiągnęli jeszcze jeden sukces: mianowanie dla Francji okupowanej wyższego dowódcy SS i policji, który działał poza kontrolą Wehrmachtu.
93 M. in. 19 VII 1942 Himmler przekazał Kriigerowi wytyczne „ochrony żniw".