Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Pan Treves ciepło stwierdził:
— Niezwykle zgubna doktryna, panie Royde. Takie działanie
jest nieuzasadnione!
— Ja mam inne zdanie. Zakładam, że fakty nie budzą
wątpliwości, jedynie prawo jest bezsilne!
— Jednak wymierzanie sprawiedliwości przez osoby prywatne
jest niedopuszczalne!
Thomas lekko się uśmiechnął.
— Nie zgadzam się — rzekł. — Jeżeli takiemu typowi powinno
się skręcić kark, nie mam żadnych oporów, żeby wziąć to na swoje sumienie.
— Ale wtedy z kolei pan sam złamie prawo i będzie podlegał
karze!
Thomas nadal się uśmiechał.
— Musiałbym być ostrożny, oczywiście... Trzeba by wykazać
się nie lada przebiegłością...
Rozległ się jasny głos Audrey:
— Znaleźliby cię i tak, Thomas.
— A ja myślę, że nikomu by się to nie udało.
— W jednej sprawie, którą prowadziłem... — zaczął pan Treves i przerwał. Dodał przepraszająco: — Kryminologia, proszę państwa, to moje hobby.
— Prosimy, niech pan mówi — powiedziała Kay.
— Mam spore doświadczenie w sprawach kryminalnych.
Zaledwie kilka z nich było naprawdę interesujących. Większość morderców to osobnicy żałośnie nieciekawi i niezmiernie
krótkowzroczni. Jednak mogę opowiedzieć wam o pewnym
interesującym przypadku.
— Tak, proszę — znów odezwała się Kay — lubię słuchać o
morderstwach.
Pan Treves mówił powoli i dobierał słów z największą
starannością.
— Sprawa ta dotyczyła dziecka. Nie podam państwu
oczywiście ani wieku, ani płci rzeczonego dziecka. Fakty
przedstawiały się następująco: dwójka dzieci bawiła się łukiem i strzałami. Jedno z dzieci strzeliło tak, że grot przeszył ważne organy
drugiego, co w rezultacie doprowadziło do zgonu dziecka. Orzeczono śmierć wskutek nieszczęśliwego wypadku. Dziecko, które było sprawcą wypadku, znajdowało się w stanie szoku, wszyscy się nad nim litowali i współczuli mu. — Przerwał.
— To wszystko? — spytał Ted Latimer.
— To było wszystko. Nieszczęśliwy wypadek. Ale jest jeszcze inny wątek tej historii. Otóż pewien farmer jakiś czas przedtem przypadkowo przejeżdżał drogą przez pobliski lasek. Tam na polance zauważył dziecko, które ćwiczyło się w strzelaniu z łuku.
Przerwał, pozwalając słuchaczom wyciągnąć wnioski.
— Myśli pan — spytała Mary Aldin z niedowierzaniem — że
to nie był wypadek? Że to było zrobione naumyślnie?
— Nie wiem i nigdy nie byłem pewny. W trakcie przesłuchania twierdzono, że dzieci nie były obeznane z łukiem i strzałami i nie umiały się nimi posługiwać.
— A tak nie było?
— W przypadku jednego z dzieci z pewnością nie było to
prawdą.
— Co zrobił ten farmer? — szeptem spytała Audrey.
— Nic. Do dziś nie wiem, czy postąpił słusznie. Chodziło
przecież o całą przyszłość dziecka. Wydawało mu się, że wszelkie wątpliwości powinny przemawiać na korzyść dziecka.
Audrey spytała:
— Ale pan nie ma wątpliwości, że to nie był wypadek?
— Osobiście jestem przekonany, że mieliśmy tu do czynienia z autentycznym morderstwem doskonałym, w najdrobniejszych
szczegółach zaplanowanym i zrealizowanym przez to dziecko —
oświadczył z powagą pan Treves.
— A motyw? — spytał Ted Latimer.
— Owszem, były motywy. Dziecinada: dokuczanie, robienie na
złość, przezywanie. Wystarczyło, żeby rozpalić nienawiść. U dziecka nie trzeba wiele...
— Ale ta premedytacja! — zawołała Mary.
Pan Treves przytaknął.
— Tak, premedytacja, to było brzydkie. Dziecko, które
metodycznie, dzień w dzień ćwiczy z morderczym zamiarem w sercu, a potem daje popis aktorstwa: niezręczny strzał, udawana rozpacz i
smutek — to wprost niewiarygodne. Do tego stopnia niewiarygodne, że wątpię, iżby uwierzył w to sąd.
— Co się stało z tym... z tym dzieckiem? — zaciekawiła się
Kay.
— Zdaje się, że zmieniono mu nazwisko. To była głośna
sprawa, więc okazało się to konieczne. Dziś to dziecko jest dorosłym człowiekiem gdzieś w świecie. Jedno tylko mnie zastanawia: czy nadal ma serce mordercy?
I dodał w zamyśleniu:
— To było wiele lat temu, ale rozpoznałbym mojego małego
mordercę wszędzie.
— Na pewno nie — sprzeciwił się Royde.
— Ależ tak. Miał pewien znak szczególny, no, ale nie będę już więcej o tym mówił. To niezbyt miły temat, Powinienem już iść.
Wstał.
— Może strzemiennego?
Trunki stały na stole w drugiej części pokoju. Thomas Royde, który był w pobliżu, wyjął korek z karafki z whisky.
— Whisky z wodą sodową, panie Treves? A pan, Latimer,
czego się napije?
Nevile półgłosem zwrócił się do Audrey:
— Wieczór taki piękny. Chodźmy się przejść.
Stała w drzwiach, patrząc na zalany światłem księżyca taras.
Minął ją i stanął na zewnątrz, czekając na nią. Cofnęła się do pokoju i przecząco pokręciła głową.
— Nie, jestem zmęczona. Chyba pójdę do łóżka.
Przeszła przez pokój i zniknęła. Kay ziewnęła szeroko.
— Ja też jestem śpiąca. A ty, Mary?
— Tak, ja chyba też. Dobranoc, panie Treves. Thomas,
zaopiekuj się panem Trevesem.
— Dobranoc, panno Aldin. Dobranoc, pani Strange.
— Będziemy w twoim hotelu na lunchu, Ted — powiedziała
Kay. — Możemy się wykąpać, jeśli nadal będzie tak ciepło.
— Cudownie. Będę się za tobą rozglądał. Dobranoc, panno
Aldin.
Obie kobiety wyszły.
Ted Latimer zwrócił się uprzejmie do pana Trevesa: