ďťż

Boznańskakredkami, zwł...

Strona startowa Ludzie pragną czasami się rozstawać, Ĺźeby mĂłc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.Sub SortRecords ()Dim conn As New ADODB...Podział na wiedzę "Ĺźe" i wiedzę "jak", oraz przyjęte przez Andersona rozwiązanie nasuwa pewne uwagi...45f 0 (x) = = = (731) ϕ0 (y) 2y3−1 2y3 − 1 2y2 Twierdzenie 15...Gdyby Boemund otrzymał list patriarchy, losy jego ułoĹźyłyby się znacznie pomyślniej...Na widok pierwszego trolloka poleciało jakieś dwadzieścia strzał, najdalsza spadła sto krokĂłw przed szeregiem atakują­cych bestii...ień Rozpoznawanie polega na identyfikacji bodĹşca czy sytuacji występująod cej uprzednio...Człowiek wyłania się z historii, Ĺźyje w jej łonie, stanowi jej centrum i sam jest historią...si na Ok cie i tam został naczelnym dyrektorem rze ni...Spotkaliśmy się, jak zwykle, w naszej kuchni, pełniącej zarazem rolę jadalni... 
 

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

miękko modelowane akty, należšce do arcydzieł franc. rysunku. B. oddziałał silnie na artystów swojej epoki ^(np. na J. H. Fragonarda i J. P. Norblina).
Boznańska Olga, ur. 1865 w Krakowie, zm. 1940 w Paryżu, malarka. Poczštkowo B. uczęszczała w Krakowie na kursy artystyczne przeznaczone dla kobiet. W 1886 wyjechała na studia do akademii w Monachium, następnie kontynuowała naukę w prywatnych pracowniach monachijskich, najdłużej u - zwišzanego z ruchem modernistycznym - W. Durra. W 1889 B. usamodzielniła się i założyła własnš pracownię w Monachium, skšd wyjeżdżała na dłużej do Krakowa, Berlina, Wiednia i do Francji. W końcu 1898 przeniosła się na stałe do Paryża. Wystawiała bardzo dużo, już w czasie studiów, zyskujšc uznanie krytyki. Pod koniec wieku cieszyła się opiniš jednej z najlepszych malarek Europy. Członek Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" (przez krótki okres jego prezes), prezes krakowskiego Stowarzyszenia Artystek Polskich; należała również do franc. So-ciete Nationale des Beaux-Arts5 Malarstwo B. było od poczštku indywidualne stylowo i nie podlegało znacznym ewolucjom. Dominuje w nim portret oraz nieliczne martwe natury i widoki wnętrz. B. prawie wyłšcznie posługiwała się technikš olejnš i malowała gł. na tekturze. Przejmujšc pewne elementy impresjonistycznej metody budowania obrazu plamami koloru, B. nie używała nigdy, właœciwej dla tego kierunku jasnej gamy barwnej, stosowała kolory lokalne. Obrazy sš utrzymane najczęœciej w ulubionych przez B. zgaszonych barwach srebrzysto-szarych i popielatych, ożywianych akcentami czerni czy intensywniejszych tonów (Dziewczynka z chryzantemami, Portret dwóch dziewczynek, Autoportret). Swoje
modele zatapiała w płytkiej przestrzeni wypełnionej rozproszonym œwiatłem, uzyskujšc przez oszczędnoœć œrodków intensywnš ekspresję i koncentrację na psychologicznej charakterystyce modela.
H. Blum Olga Boznańska, zarys życia i twórczoœci, Kraków 1964. H. Blum Olga Boznańska, Warszawa 1974. W. .łuszczak Modernizm, Warszawa 1977.
Bramante Donato (właœc. Donato di Pa-succio di Antonio), ur. ok. 1444, zm. 1514, wł. architekt i malarz okresu dojrzałego renesansu. Wychował się i kształcił w Urbino, pracował w Mediolanie (dla księcia Lodovica Sforzy) i w Rzymie. W Mediolanie wzniósł transept i kopułę koœcioła Santa Maria presso San Satiro oraz prezbiterium i transept koœcioła Santa Maria delie Grazie. Nawišzał kontakt z Leonardem da Vinci, co miało wpływ na dalszy rozwój jego twórczoœci.
D. Bramante, Tempietto, Rzym, 1502
Brancu?
Budowle B. z tzw. okresu mediolańskiego, odznaczajšce się cechami jeszcze wczesnorenesansowymi, wywarły duży wpływ na rozwój renesansowej architektury w Lombardii. W Rzymie na dziedzińcu klasztoru San Piętro in Montorio B. wzniósł œwištyńkę centralnš, na planie koła, w typie antycznym, zwanš Tempietto. Zaprojektował zabudowę Wzgórza Watykańskiego, majšcš na celu połšczenie willi Belweder, wzniesionej przez papieża Innocentego VIII, z bazylikš i pałacem watykańskim. Koncepcja tego zespołu, składajšcego się z dziedzińców, schodów i ogrodów, nie została przez B. całkowicie urzeczywistniona; prace ukończył jego uczeń Rafael. Papież Juliusz II powierzył B. opracowanie projektu nowego koœcioła œw. Piotra, majšcego stanšć na miejscu bazyliki starochrzeœcijańskiej; budowa nowej bazyliki była największym przedsięwzięciem architektonicznym renesansu. Według planów B. budowla miała być wzniesiona na planie równoramiennego krzyża greckiego, z czterema absydami, z wielkš kopułš na skrzyżowaniu naw, wspartš na czterech filarach;
między ramionami krzyża miały być umieszczone cztery nakryte kopułami kaplice, a na narożach cztery wieże. Bazylika miała mieœcić grób œw. Piotra oraz mauzoleum Juliusza II. Budowę rozpoczęto w 1506. B. zdołał zrealizować jedynie częœć swego projektu. Jego koncepcja została częœciowo zachowana, mimo udziału w dalszych fazach budowy wielu architektów. Rozwišzania formalne i konstrukcyjne B. zapoczštkowały okres dojrzałego renesansu.
Brancu^i [brynkuszi] Constantin, ur. 1876, zm. 1957, rzeŸbiarz rumuński; działał gł. w Paryżu. Po studiach w Bukareszcie, Wiedniu i w Monachium w 1904 udał się do Paryża; kształcił się w Ecole des Beaux-Arts. Poczštkowo B. uległ wpły