Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Kiedy Manfredo zaanonsował przybyłych, spojrzał na nich uważnie.
— Kim jesteście, seniores? — spytał zaintrygowany.
— Dowie się pan później — odparł Cortejo. — A teraz proszę powiedzieć: czy nazwisko Cortejo jest panu znane?
— A co to pana obchodzi?
— Nie mogę wyjawić, póki nie otrzymam odpowiedzi. Doktor chwilę się wahał.
— Znam to nazwisko, ale…
— A osobę? — przerwał Cortejo.
— Nie.
— To dziwne. Hilario ściągnął brwi.
— Zachowanie panów, senior, jest co najmniej niegrzeczne. Przesłuchujecie mnie w moim własnym domu, jak gdybym ja był przestępcą, a wy sędziami. Jakim prawem? Zrozumiałe więc chyba, że zachowuję wobec was rezerwę. W dodatku zjawiliście się tu ucharakteryzowani.
— My ucharakteryzowani? Co pan plecie!
— Ach, senior, mimo podeszłego wieku mam dobry wzrok! Nierozważna to rzecz zostawiać szminkę i puder zbyt długo na skórze. Trzeba twarz od czasu do czasu zmywać i dopiero na czystą ponownie nakładać makijaż. Człowiek się poci, broda rośnie i w rezultacie widać wszystko. Bądźcie łaskawi usunąć makijaż, potem porozmawiamy.
Wsunął Cortejowi gąbkę i wskazał na umywalnię.
— Myli się pan! — krzyknął Landola i tupnął nogą.
Hilario wyjął z szuflady biurka jakiś przedmiot. Potem podszedł do drzwi i zasłoniwszy je sobą, rzekł:
— Nie powinniście się dziwić, seniores, mojemu zachowaniu. I was na moim miejscu zaniepokoiłaby wizyta ucharakteryzowanych mężczyzn. Jeśli się umyjecie, potraktuję to jako zwykły żart. Ale gdy tego nie zrobicie, potraktuję was jako niebezpiecznych zbirów i będę zmuszony was unieszkodliwić.
— W jaki sposób?! — krzyknął Landola.
— A w taki! — Hilario wyciągnął rękę, w której trzymał rewolwer. Drugą dłoń położył na dzwonku. — Jeżeli się będziecie opierać, wezwę pomoc!
— Do stu tysięcy diabłów! Przecież i my mamy broń!
— Zanim ją wyciągniecie, strzelę. Landola zacisnął pięści i syknął:
— Niech się dzieje, co chce!
Posłusznie podszedł do umywalni, a za nim Cortejo. Podczas gdy się myli, doktor dokładnie obserwował tego ostatniego. Po chwili na jego ustach pojawił się uśmieszek: już wiedział, kim są ci dwaj.
Landola i Cortejo, zmywszy makijaż, stanęli przed Hilariem.
— No — rzekł Landola opryskliwym tonem — jest pan zadowolony?
— Tak, seniores, dziękuję uprzejmie.
— Obawiał się pan…
— O nie, byłem tylko ostrożny — przerwał Hilario. — Czy może mi pan teraz podać swoje nazwisko?
— Jestem Bartholomeo Diaz, hacjender z okolicy Parsedillo.
— A ten drugi pan?
— To Miguel Lifetta, adwokat — kłamał bez zająknięcia pirat. — Szukamy niejakiego Pabla Corteja, z którym mam poważnie na pieńku. Senior Miguel towarzyszy mi jako prawnik i mój doradca.
— Dlaczego zmieniliście wygląd?
— Ponieważ nie chcieliśmy, aby Cortejo nas rozpoznał. Jako obcym mógłby nam wyjawić pewne sprawy, które stanowiłyby podstawę do ujęcia go i wytoczenia mu procesu.
— Ho, ho, jesteście bardzo sprytni! Co wcale nie znaczy, że inni nie są sprytniejsi od was. Do tych innych zaliczyłbym przede wszystkim siebie. Pan, na przykład, senior, podałeś się za hacjendera. Nie wierzę. Hacjendero wygląda zupełnie inaczej. Ponadto zdradzają pana oczy.
— Moje oczy?! To śmiechu warte! Co pan może z nich wyczytać?
— Ano mogę — ciągnął spokojnie Hilario. — Ma pan spojrzenie niezwykle przenikliwe. Takie miewają tylko traperzy i marynarze. Przysiągłbym, że jest pan marynarzem.
— Myli się senior.
— Zobaczymy. Powiedział pan, że pochodzi z okolicy Parsedillo. Przypadkowo znam to miasto i pobliskie posiadłości. Nie ma tam hacjendera Bartholomea Diaza. Zapewne coś się panu pomyliło. A może pańska hacjenda leży na odludnej wyspie pośród Oceanu Spokojnego?
Landola zaskoczony, nie stracił kontenansu.
— Do czego pan pije?! — wykrzyknął.
— Po prostu seniora poznałem. Pan jest Enrique Landola, a rzekomy Lifetta to Gasparino Cortejo.
Poczuli się w pułapce, ale jeszcze nie dawali za wygraną.
— To oburzające! — zawołał Cortejo. — W tym, co pan mówi, nie ma słowa prawdy…
— Jeszcze pan tego pożałuje — dodał Landola. Doktor uśmiechnął się.
— Nie wyobrażajcie sobie, seniores, że mnie oszukacie i zastraszycie. Zaraz wam udowodnię, że się nie mylę.
Z małej szufladki biurka wyciągnął jakąś fotografię i im pokazał. Ku satysfakcji Hilaria nie umieli ukryć przerażenia, ale jeszcze nie kapitulowali.
— Do pioruna! — zawołał Landola. — Nie znam tego człowieka!
— Ani ja! — dodał Cortejo.
— Naprawdę?
— No — wyjąkał Cortejo. — Może jest trochę do mnie podobny, ale…
— Tylko trochę?
— W każdym razie to nie ja.
— Nie mamy więc o czym mówić. Jest to fotografia Gasparina Corteja z Manresy czy z Rodrigandy. Ponieważ jednak nastąpiła pomyłka, proponuję rozstać się w zgodzie. A Dios, seniores!
Schował fotografię do szuflady i zamknął starannie biurko. Landola i Cortejo spojrzeli po sobie bezradnie.