Tomek i Babetka dochodzili już do szero­kich schodów, które łączyły plac z przykoś­cielnym ogrodem...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Patrzyłem, jak szli szybko i jak zabawnie sterczące kucyki Babetki poru­szały się przy każdym energiczniejszym ru­chu. Stanęli u szczytu schodów. Tomek wy­jął coś z kieszeni. Z odległości, która mnie od nich dzieliła, nie mogłem dostrzec, co to było. Widziałem tylko, że Babetka pochyliła się nad dłonią Tomka i oglądała coś ciekawie. Potem uniosła głowę do góry i stali tak przez chwilę, zupełnie nieruchomo, jak gdyby to, co leżało na dłoni Tomka, zafascynowało ich swoją wy­jątkowością. Potem widziałem jeszcze, że ten drobiazg, bo musiał to być drobiazg, przewędro­wał z ręki Tomka do ręki Babetki, a ona, uniósł­szy się na palcach, pocałowała Tomka w policzek. Babetka zrobiła krok do przodu, później jednak odwróciła się i szybko zaczęła biec w moją stronę. Usiadła obok mnie i wyciągnęła przed siebie zaciśniętą garść.
- Wie pan, co on mi kupił? - zapytała.
- Nie.
Tomek podszedł do nas, ale nie usiadł. Stał obok Babetki i przyglądał się z uśmiechem, w którym bez trudu rozpoznałem kogucią dumę i ważność.
- Nie wiem, co ci kupił.
Babetka otworzyła dłoń. Zobaczyłem pierś­cionek, jarmarczny pierścionek, przeraźliwie złoty, z oczkiem o jadowitej czerwieni.
- O! - zawołałem w sposób, który wyraź­nie zaniepokoił Babetkę.
Spojrzała mi w oczy i cała jej radość przy­cichła nagle.
- Zabawny jest, prawda? - zapytała, ode­jmując pierścionkowi całą jego ważność.
- Bardzo zabawny - przyznałem. - Za­wiera w sobie folklor tego targu - dodałem sztywno.
Babetka ciągle jeszcze wpatrywała się w pierścionek i nie miała odwagi wsunąć go na palec.
- Myślę, że możesz go nosić bez żadnych zobowiązań! - roześmiałem się, udając, że to powiedzenie jest wyłącznie żartem. Spoj­rzałem na Tomka. Przyglądał mi się z wyraź­ną niechęcią. A jednak pomogłem Babetce w jej rozterkach, bo teraz śmiało już wsunęła pierścionek na palec.
- Będę miała pamiątkę! - powiedziała swobodnie.
Tomek patrzył na rozłożyste gałęzie kaszta­nowca i gwizdał.
 
* * *
- Zrzuć to świństwo, mówię ci! A ty, Tomaszek, chyba rozum postradałeś, żeby dziew­czynie taką tandetę kupować!
- Przecież to żarty, Anito! - broniła się Babetka.
- Nie lubię takich żartów, jeszcze kto przyj­dzie, zobaczy i wstydu się najemy.
- Pozwól mi go nosić, Anitko!
- Oj, nie jęcz mi tu nad głową, bo już się zupełnie w tych papierzyskach połapać nie mogę. Dziadek mi zostawił pisma do stadniny, ktoś tam musi pójść i do kancelarii oddać.
- Ja pójdę! - ożywił się Tomasz. - Je­szcze nie byłem w tym roku, może mi dadzą pojeździć.
- Możesz ty pójść. Tylko pamiętaj, żeby w kancelarii te pisma przez dziennik przeszły. Tak Prot kazał.
- Chodźmy wszyscy - zaproponowała Krystynka. - Tani jest tak fajnie w tej stad­ninie. Może i pan się wybierze?
- A wiesz, że się wybiorę, nawet chętnie. Lubię konie.
Do stadniny było osiem kilometrów. Kiedy dochodziliśmy do zabudowań, Tomasz wyprze­dził nas.
- Pójdę szybciej i oddam pisma w kance­larii. Spotkamy się przy stajniach, dobrze?
Jest już późno, nie będziemy mieli dużo cza­su. Kiedy oddalił się od nas, Kryśka zauważyła domyślnie:
- On chce złapać masztalerza. Jest tam je­den taki, który go zna. Oni niechętnie dają konie obcym, ale może Tomkowi uda się ja­kiegoś wycyganić.
Kiedy zbliżyliśmy się do stajni, Tomasz już tam był.
- Pośpieszcie się! - zawołał w naszą stro­nę. - Zobaczycie zupełne cudo!
Zupełne cudo stało przy maneżu. Tomek roz­mawiał z masztalerzem, gładząc grzywę konia. Masztalerz przywitał się z nami, a potem przedstawił nam klacz:
- To Dulcynea.
- Dulcynea z Toboso - Tomasz wpatrywał się w nią jak urzeczony. - Spójrzcie, jaką ma
szyję!
Istotnie, szyję miała śliczną. Smukłą i gład­ką.
- To bardzo młoda klacz, wychowanka na­szej stadniny. - Masztalerz spojrzał na To­masza z ukosa. - Pan, zdaje mi się...
Nie dokończył.
- A można?