Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Rozszerzył krąg poszukiwań, ale nie znalazł wałacha. Wrócił więc do obozu, obudził Obreda i powiedział mu, że pójdzie tropić uciekiniera. Przez cały czas zastanawiał się, dlaczego Yasan oddalił się od stada. Koń był jego własnością (każdy Kioga zabrał na wyprawę trzy wierzchowce, żeby zmieniać je w razie potrzeby, nie męcząc ich zbytnio), więc Guret czuł się odpowiedzialny za to niezwykłe zachowanie swojego wałacha.
— Guret odjechał, zanim Firdun i Kethan przyłączyli się do Kiogów, a Obred zniknął w mroku, by objąć wartę.
Obozowali na wielkiej równinie, w pobliżu nie rosła żadna kępa drzew czy zagajnik. Księżyc, choć go ubywało, świecił jasno na niebie. Guret zagwizdał i stał chwilę nasłuchując. Kiedy jednak nie usłyszał tętentu końskich kopyt, osunął się na łokcie i kolana, szukając śladów w wysokiej trawie. O dziwo, tropy świadczyły, że Yasan kroczył powoli, pasąc się, lecz biegł, jakby na czyjeś wezwanie.
Wyruszając na poszukiwania Guret zostawił w obozie hełm i kolczugę. Noc była ciepła, a panujący wokół głęboki spokój okazał tak zaraźliwy, że Kioga dopiero teraz przypomniał sobie o pozostawionym obok śpiwora ekwipunku. Zawahał się. Czy powinien wrócić po broń i zaalarmować swoich towarzyszy? Potem jednak uznał, że niepotrzebne. Yasan nie mógł zbytnio się oddalić. Guret dostrzegł teraz inną kępę drzew. Może tam ukrył się wałach?
Młody Kioga doskonale znał wszystkie sposoby tropienia koni Ponieważ samo istnienie jego plemienia zależało od dobrze ułożonych wierzchowców, koczownicy nie mogli zaakceptować utraty: wet jednego z nich. Guret zsunął się po stromym gliniastym brzegu strumienia.
Znalazł tam nowe ślady: prowadziły na pomoc. Wyglądało na to, że Yasan nie przeskoczył przez potok, ale biegł brzegiem. Giuret zauważył, że wałach od czasu do czasu skubał trawę w drodze, nie zatrzymując się jednak na popas.
Kioga ponownie zagwizdał, lecz odpowiedział mu jedynie szczebiot jakiegoś nocnego ptaka. Zaniepokoił się nie na żarty. Postąpił jak szaleniec, tropiąc zbiega w nocy, w nieznanym terenie.
Właśnie znalazł kolejny ślad kopyta odciśnięty w glinie i podnosił się z klęczek, kiedy przeciągły okrzyk rozdarł powietrze. Na szczęście miał przy sobie miecz, z którym nigdy się nie rozstawał. Wyszarpnął go z pochwy i ściskając w dłoni, ruszył do przodu ciężkim krokiem.
Wrzaski znów wybuchły, a potem ucichły. Kioga rozróżnił pełne bólu i przerażenia rżenie konia. To musiał być Yasan.
Strumień, choć nadal płynął na północ, skręcał nieco w lewo. Gu—ret po raz trzeci usłyszał wrzawę: tym razem krzyczał jakiś człowiek. Kioga na wszelki wypadek zwolnił kroku. Jako wytrawny zwiadowca powinien zbadać, co się dzieje, a nie rzucać się od razu do walki, niczym żółtodziób. Ostrożnie poszedł dalej brzegiem potoku, tak gęsto zarośniętym trzciną, że musiał wyrąbywać drogę mieczem. Wysokie szuwary sięgały mu nad głowę i nic przed sobą nie widział.
— Wielkie Moce... Potężni Przodkowie... Ciemność powstaje! — zawołał męski głos.
Po chwili Guret znowu usłyszał rozpaczliwe rżenie konia broniącego się przed śmiertelnie niebezpiecznym przeciwnikiem. Przedarł się przez ostatnią kępę trzcin. Zobaczył rumaka, który stawał dęba, miażdżąc kopytami przemykające po ziemi niewielkie stworzenia. Wprawdzie rosnąca opodal spora wierzba zasłaniała księżyc, ale Kioga rozróżnił też ukrytą w jej cieniu sylwetkę człowieka zadającego właśnie cios mieczem — lub ułamkiem brzeszczotu — ledwie widocznemu napastnikowi.
Guret już dokonał wyboru. Rzucił się do przodu i, ku jego zdumieniu, nieznane stwory nie odwróciły się, by go zaatakować, tylko rozbiegły się na wszystkie strony.
Podniósł miecz i zadał pchnięcie. Przebił atakującego zwierzaka, który nawet w półmroku wyglądał tak niesamowicie, że Kioga jednym szarpnięciem ściągnął go z brzeszczotu i cisnął za siebie. Spodziewał się, że teraz zaatakują go pozostałe. Yasan bronił się dzielnie, rytmicznie waląc kopytami w napastników, chwytając zębami zmiażdżone ciała i odrzucając je na bok.
— W Trójcy Jedyna... — Guret nie wiedział, skąd zna słowa, które zerwały się z jego ust.: — Panno, Niewiasto, Starucho strzegąca Ostatniej Bramy, użycz nam swej siły i mocy.