Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Jednego zabili Saksoni, miał na imię Konstantyn, po królu, który nawrócił tę wyspę. Drugi zmarł na gorączkę, kiedy miał zaledwie dwanaście lat. Ambrozjusz wciąż powtarzał, że ja stałem się synem, jakiego chciał mieć... – Uther ukrył znów twarz w dłoniach i zaszlochał. – Chciał zrobić mnie również swym spadkobiercą, ale inni królowie nie chcieli o tym słyszeć. Uznawali mnie jako diuka wojny, ale byli zazdrośni o moje wpływy, najgorszy był ten przeklęty Lot. Być Najwyższym Królem... Nie dla ambicji, Igriano, przysięgam, ale po to, by dokończyć to, czego nie zdążył Ambrozjusz!
– Myślę, że wszyscy to wiedzą – powiedziała, głaszcząc jego dłoń.
Czuła się porażona jego rozpaczą.
– Nie myślę, by Ambrozjusz mógł być szczęśliwy, nawet w niebie, jeśli patrzy w dół i widzi ten smutek i zamieszanie, królów już spiskujących, a każdy patrzy tylko, jak zagarnąć dla siebie najwięcej wpływów i władzy! Zastanawiam się, czy byłoby zgodne z jego wolą, żebym zamordował Lota, by przejąć władzę? Kiedyś kazał nam zaprzysiąc braterstwo krwi i tej przysięgi nie złamię – powiedział Uther.
Jego twarz była wilgotna od łez. Igriana chwyciła swój cienki welon i osuszyła mu oczy, jakby był jej dzieckiem.
– Wiem, że cokolwiek zrobisz, Utherze, zrobisz zgodnie z honorem. Nikomu innemu Ambrozjusz nie ufał tak, jak tobie.
Oślepił ich nagły blask pochodni. Igriana zamarła na gałęzi, welon wciąż trzymała przy twarzy Uthera.
– Czy to ty, panie Pendragonie? – spytał ostry głos Gorloisa. – Czy nie widziałeś... o! Pani, ty tutaj?
Igriana zaskoczona i wobec tego ostrego głosu Gorloisa ogarnięta nagle poczuciem winy, zeskoczyła z gałęzi. Jej suknia zahaczyła o wystający sęk i zadarła się, odsłaniając jej lniane pantalony. Pospiesznie pociągnęła suknię w dół i usłyszała trzask rozrywanej tkaniny.
– Myślałem, że się zgubiłaś, nie było cię w naszej kwaterze – powiedział Gorlois ochryple. – Co ty tu robisz, na niebiosa?
Uther ześlizgnął się z gałęzi. Człowiek, którego widziała przed chwilą bezbronnego, łkającego nad utratą swego króla i przybranego ojca, przytłoczonego ciążącą na nim odpowiedzialnością, zniknął w mgnieniu oka. Jego głos zabrzmiał mocno i zdecydowanie:
– Cóż, Gorloisie, znudziły mnie te księże zawodzenia i wyszedłem poszukać świeżego powietrza, wolnego od pobożnych pień. A twoja pani, która stwierdziła, że trajkotanie dobrych niewiast niezbyt leży w jej guście, tu się na mnie natknęła. Pani, dziękuję ci – powiedział, oddając jej ukłon, i odszedł.
Spostrzegła, że uważał, by trzymać twarz bezpiecznie poza światłem pochodni. Gorlois, teraz sam na sam z Igrianą, spojrzał na nią podejrzliwie. Gestem rozkazał jej iść przed sobą.
– Moja pani, powinnaś być ostrożniejsza, by uniknąć plotek. Powiedziałem ci, byś trzymała się z daleka od Uthera. On ma taką reputację, że żadna cnotliwa kobieta nie powinna być przyłapana na rozmowie z nim na osobności.
Igriana odwróciła się ze złością.
– To tak właśnie o mnie myślisz, że jestem kobietą, która ukradkiem wymyka się, by parzyć się z obcym mężczyzną na dworze, jak zwierzę? Czy myślisz może, że łączyłam się z nim na tej gałęzi drzewa jak jakiś ptaszek? A może chcesz obejrzeć moją szatę, czy nie jest pognieciona od leżenia z nim na ziemi?
Gorlois podniósł rękę i uderzył ją, niezbyt mocno, w usta.
– Nie będziesz przede mną odgrywała złośnicy, pani! Kazałem ci go unikać i masz mi być posłuszna! Wierzę, że jesteś uczciwa i cnotliwa, ale nie ufam temu mężczyźnie. Nie chcę też, byś dostała się na języki kobiet!
– O, z pewnością nikt nie ma bardziej zdrożnych myśli niż te wasze dobre kobiety! Gorsi są jeszcze tylko księża! – powiedziała z wściekłością. Masowała usta w miejscu, gdzie uderzenie Gorloisa rozcięło jej wargę o zęby. – Jak śmiesz podnosić na mnie rękę! Jeśli cię zdradzę, możesz mi nawet odbić mięso od kości, ale nie będę bita za słowa! Czy ty sobie wyobrażasz, na wszystkich Bogów, że my rozmawialiśmy o miłości?
– A o czym, na Boga, mogłaś o tej porze rozmawiać z tym mężczyzną?
– Rozmawialiśmy o wielu rzeczach – powiedziała Igriana – najwięcej o Ambrozjuszu w niebie, tak... o niebie i o tym, czego człowiek może się spodziewać po śmierci.
Gorlois rzucił jej podejrzliwe spojrzenie.
– Nie bardzo w to wierzę, przecież on nawet nie potrafił okazać zmarłemu szacunku, zostając na świętej mszy.