Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Tak ostrzegłam go zagadką.
Odgadnie ją potem, jak już minie przejście.
547
Patykowate palce starca pochwyciły jabłko.
— Nic nie rozumiesz, Adie. Richard nie cierpi zagadek, nigdy ich nie lubił. Uważa,
że uchybiają szczerości. Nie cierpi ich. Ignoruje je dla zasady. — Odgryzł kęs jabłka.
— Jest Poszukiwaczem. A Poszukiwacz rozwiązuje zagadki.
— Zagadki życia, a nie słowne. W tym cała różnica. — Zedd uniósł znacząco ko-
ścisty palec.
Adie odłożyła jabłko, wsparła ręce o stół i pochyliła się. Troska złagodziła jej rysy.
— Próbowałam pomóc chłopcu, Zeddzie. Chcę, żeby mu się powiodło. W przejściu
straciłam stopę, a on mógł stracić życie. Jeżeli zginie Poszukiwacz, to i my wszyscy
zginiemy. Nie chciałam mu zaszkodzić.
Zedd też odłożył jabłko, machnięciem dłoni odpędził gniew.
— Wiem, Adie, wiem, że nie chciałaś go skrzywdzić. Wcale nie sugeruję, że chcia-
łaś. — Ujął dłoń kobiety. — Wszystko będzie dobrze.
— Ależ byłam głupia — powiedziała gorzko. — Mówił mi, że nie lubi zagadek,
ale lekko to potraktowałam. Poszukaj go poprzez nocny kamień, Zeddzie. Sprawdź, czy
przeszedł.
548
Starzec skinął głową. Zamknął oczy, oparł podbródek o pierś i wziął trzy głębokie oddechy. Potem długo nie oddychał. Dał się słyszeć niski, łagodny szum odległego wiatru, wiatru wiejącego nad rozległą, otwartą przestrzenią, samotny, przejmujący dźwięk.
Po jakimś czasie wiatr ucichł i czarodziej znów zaczął oddychać. Podniósł głowę i otwo-
rzył oczy.
— Jest w Midlandach. Przebył przejście.
Adie odetchnęła z ulgą.
— Dam ci kość, żebyś i ty bezpiecznie przebył przejście. Ruszysz teraz za nimi?
Zedd odwrócił wzrok od jej białych oczu.
— Nie — rzekł spokojnie. — Sam sobie musi poradzić i z tym, i z innymi sprawami.
Jest, tak jak powiedziałaś, Poszukiwaczem. Skoro mamy powstrzymać Rahla Posępne-
go, to muszę się zająć pewną ważną kwestią. Mam nadzieję, że w tym czasie Richard
nie wpadnie w tarapaty.
— Tajemnice? — Czarodziejka uśmiechnęła się lekko.
— Tajemnice — przytaknął czarodziej. — Muszę natychmiast wyruszyć.
Wyjęła dłoń spod jego rąk i pogładziła je.
549
— Na zewnątrz jest ciemno.
— Ciemno — przyznał.
— Może byś został na noc? Wyruszył o świcie?
— Zostać na noc? — Zedd spojrzał na nią spod oka.
— Czasem bardzo tu samotnie. — Adie wzruszyła ramionami, gładząc jego dłonie.
— Cóż — uśmiechnął się szelmowsko Zedd — sama powiedziałaś, że na zewnątrz
jest ciemno. Też uważam, że lepiej będzie wyruszyć rankiem. — Nagle zmarszczył
brwi: — To jedna z twoich zagadek, prawda?
Potrząsnęła przecząco głową, a on znów się uśmiechnął.
— Mam ze sobą czarodziejską skałkę. Co ty na to?
— Bardzo by mi się to spodobało. — Adie uśmiechnęła się nieśmiało. Odgryzła kęs
jabłka i obserwowała Zedda.
— Nago? — spytał, unosząc brew.
550
*
*
*
Szli przez otwartą, płaską równinę; padało, a wiatr kłonił długą trawę powolnymi
falami. Nieliczne drzewa rosły w odległych od siebie grupkach. Były to przeważnie
brzozy i olchy, tworzące kępy w pobliżu strumieni. Kahlan uważnie obserwowała tra-
wy — zbliżali się do terytorium Błotnych Ludzi. Richard szedł za nią w milczeniu, jak
zwykle, czuwając nad dziewczyną. Kahlan niechętnie prowadziła go do Błotnych Lu-
dzi. Miał jednak rację, mówiąc, że powinni wiedzieć, gdzie szukać ostatniej szkatuły,
a w pobliżu nie było nikogo innego, kto mógłby ich jakoś ukierunkować. Jesień mijała,
czasu ubywało. Jeżeli Błotni Ludzie im nie pomogą, to cała ta wędrówka pójdzie na
marne. I jeszcze jedno: prawdopodobnie się nie ośmielą zabić Spowiedniczki, nawet je-
śli podróżuje bez opieki czarodzieja, lecz zupełnie nie wiadomo, czy nie podniosą ręki
na Poszukiwacza. Dziewczyna jeszcze nigdy nie podróżowała po Midlandach bez cza-
rodzieja. Żadna Spowiedniczka tego nie czyniła, było to bowiem zbyt niebezpieczne.
Richard stanowił lepszą ochronę niż Giller, ostatni czarodziej Kahlan, ale to ona mia-
ła go chronić, a nie on ją. Nie może dopuścić, by znów ryzykował dla niej życie. Bo
551
to on, Richard, ma ważniejsze niż ona zadanie w walce przeciwko Rahlowi. I to się przede wszystkim liczyło — powstrzymanie Rahla Posępnego. Przysięgała, że odda życie w obronie Poszukiwacza. . . W obronie Richarda. Była to najszczersza, najżarliwsza
z przysiąg. I to ona umrze, jeśli nadejdzie czas wyboru.
Dotarli do dwóch pali wbitych w ziemię po obu stronach ścieżki. Pale były owinięte
w skórę pomalowaną w czerwone pasy. Richard zatrzymał się i spojrzał na przymoco-
wane na górze czaszki.
— To ma nas odstraszyć? — zapytał, dotykając jednej ze skór.
— Nie. To czaszki czcigodnych przodków, strzegące ich krain. Taki zaszczyt spoty-
ka wyłącznie najbardziej szanowanych.
— Nie słyszę w tym żadnej groźby. Może nasza wizyta nie sprawi im aż takiej
przykrości.
— Zabijanie obcych to jeden ze sposobów zdobycia uznania i szacunku — pouczyła
go Kahlan i spojrzała na czaszki. — Jednak te tutaj nie są groźbą i ostrzeżeniem dla
innych. Po prostu Błotni Ludzie w ten sposób czczą pamięć zasłużonych.
Richard zaczerpnął głęboko powietrza i cofnął dłoń z pala.
552
— Przekonajmy się więc, czy nam pomogą. Czy ich przekonamy, iż dzięki temu będą mogli dalej czcić pamięć swoich przodków i odpędzać obcych.
— Pamiętaj, co ci mówiłam — ostrzegła go dziewczyna. — Mogą odmówić po-
mocy. Powinieneś uszanować i taką, odmowną decyzję. Ich również pragnę ocalić. Nie