Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

— Zamurowało cię? Nie widziałaś nigdy nic piękniejszego i nie możesz oka oderwać?
— Ten facet — powiedziałam powoli i uroczyście — leżał u mnie pod szafą. Przeszło piętnaście lat…
— Do tego stopnia nie sprzątasz? — zdziwiła się Alicja.
— Nie. Nie leżał PRZEZ piętnaście lat, tylko przeszło piętnaście lat TEMU. Ile czasu leżał, nie wiem, chyba co najmniej kwadrans.
— No, przez kwadrans nie zamiatać, to dość zrozumiałe… Ciekawe, dlaczego leżał. Szukał czegoś czy był pijany?
Odpowiedź nastręczała pewne trudności. Szukać, niewątpliwie szukał, tyle że z pewnością nie pod szafą. W kwestii upojenia alkoholowego nie miałam informacji, niewykluczone, że sobie rąbnął dla kurażu…
Nie zdążyłam jej nic odpowiedzieć.
— A to co znowu? — wykrzyknęła, wydłubując coś spod zawartości mojej torebki. — Nie do wiary…! Słuchaj, skąd to…?
Wydarła mi z ręki lupę i z zachłanną uwagą zaczęła oglądać zdjęcie z kanadyjskiej komunii dziecka moich kuzynów. Zapomniałam to zdjęcie zwrócić mojej ciotce, a dziecko w chwili obecnej skończyło już szkołę i poszło na studia.
— O co chodzi? — zainteresowałam się. — Cóżeś tam zobaczyła? Większość osób na tym zdjęciu stanowi moją rodzinę. Nie podobają ci się?
Alicja wydawała się poruszona.
— Zegar — powiedziała z niejakim zdumieniem. — Popatrz na ten zegar. Skąd on się tam wziął? Co to za zdjęcie, gdzie to jest?
— O ile pamiętam, w Hamiltonie — odparłam, odbierając jej zdjęcie i lupę. — Uroczystość familijna sprzed lat. No, owszem, jest zegar…
Zegar na regale akurat pod góralką niewątpliwie był zabytkowy. Wyglądał na rokoko. Robił wrażenie jakby chodził i w ogóle był w doskonałym stanie.
— Czy można wiedzieć, skąd zegar mojej ciotki wziął się u twojej rodziny w Hamiltonie? — spytała Alicja bardzo uprzejmie.
Zaprotestowałam od razu na wszelki wypadek.
— To nie jest u mojej rodziny. To jest mieszkanie chrzestnej matki mojej rodziny i wcale tych osób nie znam. Aczkolwiek wiem, jak się nazywają. Domaniewscy. Nie mam pojęcia, skąd mają zegar, w ogóle nie zwróciłam na niego uwagi. Interesowała mnie góralka.
— Mnie interesuje zegar — powiedziała Alicja i zamyśliła się. Nagle zrobiła się jakby lekko zdenerwowana.
— Masz z tym zegarem coś wspólnego? — spytałam ostrożnie. Alicja znów wzięła lupę i przyglądała się fotografii.
— Gdybym jeszcze mogła zobaczyć go z tyłu — mruknęła. — Ale właściwie jestem pewna… Czekaj, zrobię kawę.
Zaczęłam sprzątać śmietnik z salonowego stołu. Karteczkę ze środkiem trującym znalazłam i odłożyłam na bok. Miałam nadzieję, że zrobi kawę i dla mnie.
— Powiedz może coś więcej, co? — zaproponowałam, siadając przy stole kuchennym. — Jeszcze nie słyszałam, żeby ktoś zaniemiał od zegara. W czym rzecz?
— No dobrze, uspokoiłam się — powiedziała Alicja i odsunęła na bok wielką kopertę, z której wyłaziły prospekty reklamowe. Mimochodem stwierdziłam, że jest to koperta przyniesiona przez obcego faceta w dniu mojego przyjazdu. — Ale zaczyna mnie to intrygować. Powiem ci, oczywiście, nie ma tu żadnej tajemnicy… — urwała, zastanowiła się i dodała niepewnie. — Chyba nie ma…
— Nawet jeśli jest, nie muszę jej zaraz rozgłaszać — wytknęłam zgryźliwie.
Alicja przełamała sobie papierosa na pół.