Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Oznacza to, że MJ-12/PI-40 zajmowało się wypracowywaniem głównej
strategii w zakresie zajmowania się sprawami IP w kategoriach różnorodności ras, wielości
prowadzonych przez nie działań a także zagranicznych rządów i ich tajnych agend –
pojmowanych tu jako przeciwnik z jednej strony oraz wspomnianych czterech kręgów, które
stanowiły zaplecze własnej strony. Architektem tej strategicznej roli MJ-12/PI-40 był
Nelson Rockefeller i Rada Stosunków Zagranicznych, która w istocie ustanowiła
instytucjonalne reguły, poprzez które MJ-12/PI-40 wchodziła w interakcje z tymi kręgami w
różny sposób powiązanymi z obecnością IP. Istnieją przekonywujące relacje alarmistów, że
głównym strategiem Grupy Studiów Specjalnych odpowiedzialnym za strukturę MJ-12/PI-
40 był protegowany Nelsona Rockefellera - dr Henry Kissinger. Jego doświadczenie i
wiedza praktyczna z zakresu problematyki IP sięgała bowiem okresu dużo wcześniejszego
43
niż się to powszechnie przyjmuje.
Dominacja Henry Kissingera jako głównego stratega PI-40
Istnieje wiele dowodów wskazujących na częściowy sukces prób nazistów w zakresie
pozyskania obcych technologii z rozbitego statku odkrytego w połowie lat trzydziestych w
Niemczech. Częściowe powodzenie tych badań przez czołowych niemieckich naukowców
było jednym z głównych czynników sprawczych w zaawansowanych programach
wojskowych hitlerowskich Niemiec a także miało wpływ na długość wojny. Pod sam koniec
wojny alianci podjęli próbę pozyskania naukowców niemieckich dla celów dokładnego
poznania ich osiągnięć i późniejszego ich wykorzystania dla własnych programów
wojskowych a także dla programów kosmicznych. Operacja prowadzona przez amerykański
kontrwywiad nosiła nazwę “Paperclip” i jej celem było przejęcie setek niemieckich
naukowców a następnie ich zaangażowanie w prace badawcze w laboratoriach wojskowych.
Mało znaną postacią operacji “Paperclip” był młody, pochodzący z żydowskiej rodziny i
mówiący po niemiecku oficer kontrwywiadu - Henry Kissinger.
Kissinger urodził się 23 maja 1923 r. w Fuerth w Niemczech. Służył w Korpusie
Kontrwywiadu Wojskowego w latach 1943-1946. Pełnił swe obowiązki w okupowanych
Niemczech w 970 Oddziale Korpusu Kontrwywiadu, do którego oficjalnych zadań należało
pozyskiwanie byłych nazistowskich oficerów wywiadu dla celów ich wykorzystania w
działaniach przeciwko krajom bloku wschodniego. Oddział Kissingera w rzeczywistości
odgrywał główną rolę w operacji “Paperclip”. W późniejszej jego karierze zdobyte
doświadczenie przy tych działaniach operacyjnych będą miały duże znaczenie albowiem już
wówczas dał się on poznać jako osoba odznaczająca się wyjątkowym intelektem i
zdolnościami strategicznego myślenia. Te cechy właśnie predestynowały go do odegrania
kluczowej roli w zakresie formułowania strategii politycznej związanej z obecnością IP.
Kissinger w 1947 r. powrócił do Ameryki i rozpoczął studia na Harvardzie. Wojsko
opuścił ze stopniem kapitana rezerwy wywiadu wojskowego. Te związki z wywiadem i
kontrwywiadem wojskowym umożliwiły mu branie czynnego udziału w pracach związanych
z polityką w sprawie obcych na najwyższych szczeblach administracji Trumana. W 1950 r.
Kissinger ukończył studia i pracował na pół etatu w departamencie obrony. Regularnie
dojeżdżał do Waszyngtonu jako konsultant w Biurze Badań Operacyjnych, które podlegało
bezpośrednio szefowi połączonych sztabów. Biuro Badań operacyjnych “oficjalnie”
prowadziło ściśle tajne badania nad takimi zagadnieniami jak wykorzystanie byłych
nazistowskich naukowców oraz wsparcie przez wciąż istniejące grupy nazistów dla tajnych
działań CIA. Tak więc obowiązki Kissingera stanowiły swoistą przykrywkę dla koordynacji
procesu pozyskiwania i wykorzystania nazistowskich naukowców, którzy badali obce
technologie a także stanowili ważne źródło informacji na temat spraw związanych z
obecnością IP.
W 1952 r. po uzyskaniu doktoratu Kissinger został doradcą dyrektora Zespołu
Strategii Psychologicznej (Psychological Strategy Board) podlegającej Narodowej Radzie
Bezpieczeństwa (National Security Council). Zespół został powołany 4 kwietnia 1951 na
mocy dyrektywy prezydenta Trumana. W jego skład wchodzili: podseskretarz stanu,
przedstawiciel sekretarza obrony oraz szef CIA lub jego desygnowany przedstawiciel.
Zespół ten zajmował się tajnymi operacjami psychologicznymi i paramilitarnymi zarówno
44
w kraju jak i zagranicą. Według sformułowań zawartych w powołującej ten zespół
dyrektywie był on odpowiedzialny przed narodową Radą Bezpieczeństwa w zakresie
“prowadzonych operacji psychologicznych dla realizacji założonych celów strategicznych,
polityki i programów podległych departamentów i agencji.”
W czasie prezydentury Trumana zespół zajmował się głównie planowaniem operacji
psychologicznych. To następnie uległo zmianie w okresie Eisenhowera i od tej pory zespół
prowadził tylko politykę koordynacji wewnątrz sił zbrojnych USA zaś jego funkcje
planowania operacyjnego zostały przeniesione do Zespołu Koordynacji Operacji
(Operations Coordinating Board). Ostatecznie w dniu 3 września 1953 r. Eisenhower
rozwiązał zespół. Dokumentacja dotycząca tego zespołu była w posiadaniu CIA aż do roku