Powracające sygnały dają trójwymiarowy obraz akustyczny, który pod pewnymi względami jest bardziej złożony niż widzenie ludzkie...

Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Dzięki echolokacji delfiny potrafią znajdować niewielkie przedmioty i rozróżniać drobne obiekty, nawet zagrzebane w mule. A ponieważ fale dźwiękowe przechodzą przez ciała stałe, uważa się, że delfiny mogą je przenikać za pomocą echosond niczym aparat rentgenowski oraz „skanować" ciała innych stworzeń.
Delfiny wykorzystują zmysł słuchu do szukania pokarmu, sondowania głębokości, oceniania kierunku i porozumiewania się na duże odległości.
Do komunikowania się między sobą delfiny używają różnego typu dźwięków: klekotu, pisków, kwików, gwizdów i jęków. Dźwięki słyszane przez Odyseusza, który przywiązał się do masztu statku, by Syreny nie przywiodły go do zguby, pochodziły zapewne od delfinów. Słyszano, jak schwytane bądź zagrożone zwierzęta ryczały i wydzierały się wniebogłosy. Gdy natomiast nagrywano je podczas zabaw pod wodą, brzmiało to jak pisk myszy.
Gwizdy rezonują przy 7 do 15 tysięcy cykli na sekundę i są wykorzystywane przez młode delfiny do utrzymania kontaktu z matką. Jako niezrównani naśladowcy delfiny z dużą precyzją wychwytują i przekazują modulacje głosu ludzkiego. Gdy natomiast ludzie za pomocą swoich niedoskonałych instrumentów próbowali imitować głosy delfinów, zwykle obserwowali ich narastające rozczarowanie i zniechęcenie. Zwierzęta wolałyby chyba porozumiewać się w języku zbliżonym do ludzkiego, niż odbierać sygnały wytwarzane przez tak nieprecyzyjne przyrządy! Najwyraźniej lubią jednak muzykę - wyraźnie przykuwa ich uwagę.
W niewoli
Nie dajmy się zwieść sztuczkami i błazeństwami delfinów trzymanych w niewoli. Nieustanne uśmiechy tych nieszczęsnych stworzeń często skrywają wewnętrzne cierpienie, które niełatwo nam pojąć. Nie dość, że są tresowane do występów przed publicznością, to jeszcze przeżywają stresy związane z życiem więźnia w ciasnej celi: nie mogą pływać ani tak daleko, ani tak szybko, jak by chciały, pozbawione są naturalnego światła słonecznego, odgłosów morza i kontaktów ze swymi pobratymcami. Dotyczy to szczególnie brytyjskich delfinariów. Jeśli potrafisz wyobrazić sobie, że przez całe życie tkwisz zamknięty w małym pokoju, odcięty od wszelkich bodźców, to wiesz coś niecoś o ich losie.
Delfiny trzymane w niewoli rzadko używają swej echosondy, ponieważ poczucie orientacji zostaje poważnie zakłócone. Sygnały odbijają się od ścian basenu, co doprowadza niektóre zwierzęta do szaleństwa, czy wręcz samobójstwa: nieraz tłuką głową o ścianę basenu tak długo, aż przychodzi śmierć.
Uwięzione delfiny zapadają na choroby ciała i umysłu -niektóre po prostu nie przyjmują pożywienia. Sytuację komplikuje fakt, że woda w większości delfinariów nie jest wodą morską i wsypuje się do niej różne chemikalia, które wywołują zapalenie spojówek i inne choroby.
Stosunki z ludźmi
Delfiny zawsze robią to, co jest stosowne w danej chwili. Nie naginają się, tak jak ludzie, do określonych reguł i wzorów zachowań. Wszelkie przeświadczenia dotyczące ich odżywiania, snu i zachowań prowadzą do wątpliwych konkluzji, ponieważ delfiny przystosowują się do każdej sytuacji, w jakiej się znajdą. Obserwacja zachowań delfinów żyjących na wolności także nie jest pod pewnymi względami miarodajna, bo nie da się pracować według z góry przyjętych założeń.
Powinniśmy unikać traktowania innych form życia jako mniej zaawansowanych w rozwoju, a siebie jako władców tej planety. Należy przyjąć, że ludzie są jedynie częścią całego ekosystemu.
Umysł delfina
Umysł ludzki jest z natury taki, że stara się wszystkiemu przypisywać określone kategorie, umieszczać w małych schludnych pudełeczkach i katalogować pod odpowiednim hasłem. Umysł delfina pracuje w sposób dokładnie odwrotny - zwierzęta te „idą z prądem" i postępują zgodnie z wymogami danej chwili. Motywacją naszych działań jest bojaźliwe ego, pojawiające się wraz z szokiem narodzin i wychowanie od dzieciństwa według zasady: „Jeśli tego nie zrobisz (lub jeśli to zrobisz), to nie będę cię lubić (kochać, akceptować)". Życie delfinów opiera się natomiast na pozytywnej motywacji przez miłość; ich obecność może, więc pozwolić nam uwolnić się od lęków, które osaczyły nas przez lata.
Gdy my ludzie nawiązujemy kontakt z delfinami, zwierzęta te zazwyczaj reagują stosownie do naszego samopoczucia. Jeśli jest ono dobre, delfiny odpowiedzą na nie. Jeśli natomiast -powiedzmy - odgradzasz się od świata jakimiś barierami, delfiny prawdopodobnie pomogą ci je znieść. Tak jak idealny terapeuta jest czystym lustrem, tak delfin jest doskonałym