Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Nie ma fałszywego poczucia dumy. To rzadkość u młodego
oficera. Moment szturmu wybrał właściwy. Zadania podzielił prawidłowo, nie chybił ani razu.
Będzie z niego pożytek. Z jego zespołu też. Dobrze, że na pierwszy raz trafiło im się coś łatwego.
Ten Model z pewnością nie wymyśliłby prochu.
— Podły drań.
Stanley skinął głową. — Rzeczywiście. Wielu niemieckich terrorystów takich było. Od
BKA też powinniśmy dostać pismo z podziękowaniami.
— Wnioski na przyszłość?
— Z najważniejszym wystąpił doktor Bellow. Potrzebujemy więcej i lepszych tłumaczy,
jeśli mamy się włączać ich w negocjacje. Od jutra się do tego zabiorę. W Century House powinni mieć ludzi, jakich nam potrzeba. Aha, no i jeszcze ten Noonan...
— Przyszedł do nas najpóźniej. Był specem od techniki w FBI. Zajmował się sprzętem
ZOZ. Zaprzysiężony agent, potrafi strzelać, ma trochę doświadczenia w zakresie prowadzenia śledztwa — wyjaśnił Clark. — Wszechstronny facet. Przyda się nam.
— Umieszczenie tych obiektywów, to była dobra robota. Oglądałem już kasety wideo.
Nie są takie złe. W sumie, John, najwyższa ocena dla Drugiego Zespołu. — Stanley uniósł swoją szklankę z piwem.
— Dobrze, kiedy wszystko działa, jak trzeba.
— Do następnego razu.
Głęboki oddech. — Racja. — Clark wiedział, że sukces zawdzięczali głównie
Brytyjczykom. Wykorzystali ich systemy wsparcia, ich ludzie stanowili dwie trzecie grupy, która wzięła bank szturmem. Z drugiej strony Louis Loiselle okazał się rzeczywiście tak dobry, jak zapewniali Francuzi. Skurczybyk potrafił strzelać jak Davy Crockett i był przy tym nieporuszony jak skała. Cóż, Francuzi zebrali swoje własne doświadczenia z terroryzmem. Kiedyś, dawno temu, Clark był z nimi na akcji. A więc obecna operacja zostanie odnotowana jako sukces. Tęcza potwierdziła swą przydatność. Clark wiedział, że oznacza to również potwierdzenie jego przydatności.
* * *
Do Stowarzyszenia Cincinnati należał wielki budynek przy Massachusetts Avenue, w
którym często odbywały się półoficjalne kolacje, tak ważne w życiu towarzyskim Waszyngtonu.
Ważni ludzie mieli się tam okazję spotykać i potwierdzać swój status przy drinkach czy podczas grzecznościowych rozmów. Oczywiście, nowy prezydent trochę komplikował sprawy swym...
hmm, ekscentrycznym podejściem do rządzenia, ale w tym mieście żaden człowiek nie był w stanie aż tyle pozmieniać, a nowicjusze w Kongresie musieli się przecież dowiedzieć Jak Naprawdę Funkcjonuje Waszyngton. Oczywiście, wszędzie w Ameryce było tak samo i dla wielu z nich spotkania w tej byłej rezydencji kogoś bogatego i ważnego były tylko nową wersją kolacji klubowych, podczas których poznawali reguły, jakimi rządzi się władza w cywilizowanym
społeczeństwie.
Jednym z ważnych nowych ludzi była Carol Brightling. Rozwiedziona ponad dziesięć lat
temu, nie wyszła powtórnie za mąż. Miała aż trzy doktoraty, z Harvardu, CalTech i University of Illinois, obstawiwszy w ten sposób oba wybrzeża i trzy ważne stany, co było na tyle istotnym osiągnięciem w tym mieście, że zapewniło jej natychmiast zainteresowanie, jeśli nie odruchową sympatię, sześciu senatorów i wielu kongresmanów, którzy mieli coś do powiedzenia w
komisjach na Kapitolu.
— Widziała pani wiadomości? — spytał ją młody senator z Illinois przy lampce białego
wina.
— Co pan ma na myśli?
— Szwajcaria. Akt terroryzmu albo napad na bank. Szwajcarscy gliniarze nieźle sobie
poradzili.
— Chłopcy, i te ich zabawy w policjantów i złodziei — pogardliwie powiedziała
Brightling.
— W telewizji dobrze to wypadło.
— Futbol też dobrze wypada w telewizji — zauważyła Brightling z ironicznym
uśmieszkiem.
— Prawda. Dlaczego prezydent nie popiera pani w sprawie zapobiegania ociepleniu
klimatu? — zadał senator następne pytanie, zastanawiając się, w jaki sposób przedrzeć się przez tę barierę wyniosłości.