Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.

Wszystkie oczy zwróciły się w stronę dźwięku i obecni zobaczyli, jak lśniący cylinder znika za wysokim na kilometr słupem wrzącej magmy i kłębiącego się popiołu.
Jaina była tak samo wstrząśnięta jak wszyscy inni i zapewne dalej by się przyglądała, jak pożoga zamienia Centrum Sprawiedliwości w rzekę roztopionej durastali, gdyby nie poczuła znajomej obecności po drugiej stronie placu Wspólnoty. Zdając sobie sprawę, że wybuch mógł być wykorzystany dla odwrócenia uwagi, spojrzała w kierunku Świątyni Jedi. Wśród chmary maleńkich kanonierek, które wciąż krążyły wokół lśniącej piramidy, dostrzegła jednoskrzydłą kulę, wzbijającą się poprzez kłęby dymu nad Platformą Iglicy w górę studni grawitacyjnej Coruscant.
Statek.
Jaina obejrzała się na Luke’a i stwierdziła, że biegnie już w stronę drzwi, dając jej znak, żeby podążyła za nim.
Abeloth miała Bena... i właśnie odlecieli w kierunku Otchłani.
ROZDZIAŁ 30
Z dymu wyłaniały się zwisające dźwigary i kładki dla pieszych - przypominające zjawy
sylwetki, które materializowały się tak szybko, że Jag miał niewiele czasu na reakcję. Co chwila szarpał za drążek, ratując „Pożegnalny Prezent” od zderzenia tylko po to, by przed sobą zobaczyć kolejne niebezpieczeństwo. Kawałki postrzępionego durastalowego poszycia fruwały w powietrzu jak konfetti, unoszone przez prądy powietrzne, wydobywające się z wulkanicznych szczelin kilometr niżej. Słupy ognia - przeważnie płonące budynki, lecz czasem także gejzery lawy -
rozjaśniały zasnuty popiołem mrok. A do tego wszystkiego ze Świątyni płynął nieprzerwany strumień laserowych wiązek, które tłukły w przednie osłony niewielkiego jachtu.
A mimo to nikt nie wyglądał na zdenerwowanego. Tahiri siedziała spokojnie w fotelu
drugiego pilota, obserwując - i przeklinając - wiadomości BAMR. Przez ten czas regulowała obciążenie osłon i zagłuszała pasma systemów celowniczych nieprzyjaciela. Za nimi, pomiędzy ich fotelami, stała Saba Sebatyne, która syczała przy każdym manewrze „Pożegnalnego Prezentu”, co brzmiało jak barabelska wyliczanka. W fotelu za Tahiri siedział sierżant Gef Olazon, tyczkowaty Skoczek Próżniowy o krzaczastych siwych wąsach, ubrany w pancerny skafander, który miał
więcej łat niż on zmarszczek na twarzy. Sierżant miał brodę opuszczoną na piersi i ni mniej, ni więcej, tylko chrapał.
Co oni sobie myśleli? Że za sterami siedzi Han Solo?
Przed nimi rozkwitł błękitny kwiat turbolaserowego ognia, który poraził „Pożegnalny
Prezent” podmuchem gorąca i falą uderzeniową tak silną, że mieli wrażenie, jakby zderzyli się z klifem. Jag i Tahiri zakołysali się w ochronnych uprzężach, a Saba upadła na kolana. Po chwili kosmiczny jacht zaczął opadać w niekontrolowany sposób przez kłęby dymu i popiołu w kierunku zakrzywionej białej linii wulkanicznej szczeliny niecałe tysiąc metrów niżej.
Jag natychmiast odciął zasilanie silników jonowych i „Prezent” zaczął szarpać i obracać się, podrywany do góry przez prądy ciepłego powietrza. Jag użył silników manewrowych, żeby ustawić ponownie statek poziomo. Potem utkwił wzrok we wrzącym obłoku popiołu, aż wskaźnik
współrzędnych celu na wyświetlaczu projekcyjnym pokazał, że jest zwrócony w stronę Świątyni Jedi. Wówczas włączył silniki jonowe i pomknął naprzód.
- Musimy być już niedaleko - rzucił zza pleców Tahiri Olazon. Jego szorstki głos był jeszcze zachrypnięty od snu. - Wytaczają ciężkie działa.
- Turbolasery? - spytał Jag. - Kiedy Jedi zamontowali je w Świątyni?
- To nie Jedi - odparła Saba, tak jakby to było wystarczające wyjaśnienie.
- Rozumiem - skwitował Jag. Laserowe wiązki znów posypały się na przednie osłony
„Pożegnalnego Prezentu”, a Jag zaczął manewrować drążkiem, próbując kryć się za budynkami, zwisającymi dźwigarami i wszystkim, co mogło uniemożliwić załodze turbolasera oddanie celnego strzału. - Obiecaj mi tylko, że zobaczę jeszcze Jainę.
- Ona nie zagląda w przyszłość - odparła Saba. - Bywa zabawniej, kiedy to jessst
niessspodzianka.
- Ja bym powiedział, że od naszej strony wygląda to nie najgorzej - wtrącił Olazon. - Niezły z pana pilot, nawet w tej opancerzonej łajbie.
- Dzięki - odezwał się Jag. Włączył lustrzany panel na owiewce kabiny i spojrzał na odbicie Olazona. - Co to znaczy „od naszej strony”?
Olazon spojrzał na Sabę.
- Nie mówiłaś mu?
Ogon Saby uderzył z głuchym odgłosem o pokład.
- Nie było czasssu - wyjaśniła Barabelka. - Kiedy „Pożegnalny Prezent” wylądował,
zossstało tylko pięć minut do ssspotkania.
Olazon się nachmurzył.
- Powinnaś mu była powiedzieć - stwierdził Skoczek Próżniowy. - Kiedy facet wyrusza z taką misją, ma prawo wiedzieć.
- Ona powtarza, że nie było czasssu. - Saba obejrzała się na Olazona, odsłaniając kły. -
Dowie się po wykonaniu zadania.
Skoczek Próżniowy popatrzył gniewnie na Sabę, tak całkowicie niewzruszony, że Jag byłby pod wrażeniem - gdyby nie martwił się o Jainę.
- O czym?
Kiedy Saba nie odpowiedziała, Olazon oznajmił:
- Pańska dziewczyna odleciała z Mistrzem Skywalkerem jakąś godzinę przed pańskim
lądowaniem. Zostawiła panu wideowiadomość.
Głos Olazona był poważny, a Jag spędził dostatecznie dużo czasu w wojsku, żeby