Ludzie pragnÄ czasami siÄ rozstawaÄ, Ĺźeby mĂłc tÄskniÄ, czekaÄ i cieszyÄ siÄ z powrotem.
Podobno też .krytykowała Pindara, że
zamieszcza w jednej pieni zbyt dużo opowieci .mitycznych,
mówišc: "Trzeba siać rękš nie workiem", co stało się póniej
przysłowiem. K. 'pisała 'pieni dla chórów, opracowujšc w nich
lokalne mity beockie. Zachowały się tylko nieliczne fragmenty.
Najdłuższe iż nich, odkryte w papirusach, przynoszš opowieć
o zawodach piewaczych dwóch gór: Kithajronu i Helikoniu,
oraz drugš - o porwanych przez bogów 9 córkach boga rzeki
Asoposa. Jako poetka miała K. znaczenie tylko lokalne. Na jeż.
polski K. tłumaczyli: J. Danielewicz, W. Steffen. A.Sz.-S.
KOSMAS Indikopleystes ("który żeglował do Indii"), tac. Cos-
mas, po!. Kosmas, VI w., geograf gr. Prawdopodobnie pochodził
z Aleksandrii. Jako kupiec odbył szereg podróży; zwiedził m.in.
pn. częć Afryki, Arabię, docierajšc przypuszczalnie aż do Iri-
273
Krates
dii, skšd jego przydomek. Porzucił zawód kupca, by zostać
mnichem. Jego dzieło geograficzne Christianikę tapographia
(Topografia chrzecijańska) powstało w l. i547i-154l9; głównym
jego celem jest przedstawienie geografii wiata zgodnie z in-
formacjami zawartymi w -^-Biblii, wbrew geograficznym po-
glšdom Klaudiusza ->-Ptolemeusza. K. odrzuca np. tezę o kuli-
stoci ziemi, wyobrażajšc jš sobie jako prostokštnš płaszczyznę,
nad którš zwiesza się kryształowe sklepienie niebieskie, wspar-
te na prostopadłych cianach. Bardziej interesujšce od często
naiwnych wywodów geograficznych K. sš obszerne ekskursy
jego dzieła, w których przytacza liczne spostrzeżenia ze swych
podróży. Dotyczš .one zagadnień z historii kultury i religii, np.
opanowywanie poszczegótoych krain przez religię chrzęć., wie-
dzy geograficznej i przyrodniczej, np. opis ródeł Nilu, rolin
i zwierzšt Indii, a także handlu starożytnego, stosunków dyplo-
matycznych cesarstwa z Egiptem, Indiami, Chinami irtp. Pisze
K. językiem prostym i komunikatywnym, ale styl jego nie jest
wolny .od 'błędów. J.S.
KRATES z Aten, zm. ok. '2615 p.n.e., filozof gr. K. był kolejnym
po Polemonie kierownikiem Akademii (->-Platon). O życiu K.
brak wiadomoci, a z jego pism nic się nie zachowało. Nieliczne
wiadectwa starożytne pozwalajš przypuszczać, że był on kon-
tynuatorem idei tzw. Starej Akademii, ale zainteresowania
metafizyczne były marginesem jego prac. K. trzymał się z dala
od życia politycznego i brał w nim udział raczej wyjštkowo.
Poważne usposobienie i surowy tryb życia nie przysparzały mu
wielu zwolenników. K. zajmował się przede wszystkim etykš.
Kładł nacisk na potrzebę doskonalenia się wewnętrznego i życia
według natury, przy czym zarówno cnota, jak i dobra, które
ddnoszš się do natury, sš - jego zdaniem - nierozłšcznymi
składnikami szczęcia, choć w niejednakowym stopniu. Bez cno-
ty w ogóle nie można być szczęliwym, bez tych dóbr, jak na
przykład zdrowia, nie można być tylko absolutnie szczęliwym.
J.W.
KRATES, lać. Crates, z Maiło w Cylicji, l poi. II w. p.n.e.,
uczony gr. Badania naukowe K. pozostawały pod przemożnym
wpływem filozofii stoickiej. Był głowš pergameńskiej szkoły
filologicznej; jako anomalista (zwolennik niereigulamo&ci w gra-
matyce) przeciwstawiał się w teorii języka aleksandryjskiej
szkcfle -^Arystarcha z Samotraki, który .był analogistš (zwo-
lennikiem regularnoci). Zapatrywań K. na rolę anomalii w roz-
woju języka bronili liczni jego uczniowie {Herodikos, Tauriskos,
Zenodot z Maiło). Ok. li68 uczestniczył K. w poselstwie króla
Pergamonu do Rzymu, gdzie 'złamał nogę i w czasie przedłuża-
jšcego się z powodu leczenia pobytu wygłaszał wykłady o za-
gadnieniach. językowych, co przyczyniło się do wzrosibu zainte-
resowań filologilcznych w Rzymie. Alegoryziujšcš interpretację
eposów -^-Homera przedstawił w Diorthosżs Jliados ka Odys-
seias w 9 ks. (Komentarz egzegetyczno-krytyczny do Iliady
i Odysei). Zajmował się również geografiš i stoickš wizję wiata
usiłował wyprowadzić z dzieł Homera; w tarczy Achillesa upa-
trywał przedstawienie kosmosu. H.M.
18 Słownik pisarzy antycznych
Krates 274
KRATES, lać. Crates, z Teb, IV/III w. p.n.e., filozof gr. Uczeń
-*Diogenesa z Synopy. Po rozdaniu pieniędzy uzyskanych ze
sprzedaży majštku prowadził życie wędrownego cynika, szo-
kujšc swym postępowaniem współczesnych. Uczniem K. był
założyciel szkoły stoickiej -"-Zenon z Kition. Z pism K. zacho-
wały się jedynie drobne fragmenty. Napisał m.in.: Parodzai
(Parodie), w których szydzU z filozofów, Pera (Torba), przyno-
szšcš obraz życia cynickiego, a zarazem parodię literackiej
mody na wynajdywanie idealnych państw, jak np. Atlantyda
w Krytiaszu -^-Platona. K. był również autorem parodii hymnów
poetyckich, parodii elegii ->-Solona, a być może także parodii
tragedii. Zaginęły listy K. dorównujšce podobno stylem listom
-^-Platona. Zachowało się natomiast pod jego imieniem 36 bez-
wartociowych listów podrobionych w II w. n.e. Fragmenty
dzieł K. zachowane u ->-Diogenesš Laertiosa na jeż. polski tłu-
maczyli: I. Krońska, B. Kupis, W. Olszewski, G. Pianko. M.W.
KRATINOS, tac. Cratinus, V w. p.n.e., komediopisarz gr. Znamy
26 tytułów komedii K., zachowało się też sporo fragmentów.
W agonie komicznym odniósł zwycięstwo 9 razy (pierwsze
w 453). W komediach K. znajdujemy, podobnie jak u -"-Arysto-
fanesa, motywy baniowe, elementy krytyki literackiej, trawe-
stację mitu, a przede wszystkim ostrš satyrę politycznš, która
godziła imiennie w poszczególnych ateńskich mężów stanu (zwła-
szcza w Peryklesa) oraz atakowała stosunki polityczne i spo-
łeczne. K. był chwalcš czasów minionych, ideał swój upatrywał
w nieżyjšcych już politykach w rodzaju arystokraty Kimona
lub ->-Solona. Peryklesa oskarżał o rozpętanie wojny pelopo-
neskiej, m.in. w komedii Dionysaleksandros (fr.), w kt6rej bóg
Dionizos występujšcy w "sšdzie Parysa" jako Parys (zwany
także Aleksandrem, stšd tytuł) doprowadzał do wybuchu wojny
trojańskiej. Parodia mitu łšczyła się .tu cile z krytykš aktual-
nej sytuacji, a w tchórzliwym Dionizaleksandrze każdy widz
rozpoznawał bez trudu Peryklesa. Baniowy charakter miała
komedia Plutoi (Plutosy, bożkowie bogactwa), w której Plutosy
rozsšdzały w Atenach między bogactwem sprawiedliwym (prze-
de wszystkim nabytym w drodze dziedziczenia) a niesprawie-
dliwym. W komedii Archilochoi (Archilochowie) przedstawiał
K. agon wielkich poetów przeszłoci, wskazujšc jednoczenie
na Archilocha jako na swego poprzednika w walce za pomocš
napastliwego wiersza. W 424 Arystofanes przedstawił w swoich
Rycerzach K. jako wielkiego ongi poetę, który na staroć jed-