Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Po wojnie kontynuowała działalność. Obok niej powstały jednak inne, nowe
organizacje. Stary KB przemianowano na Deutscher Reichskriegerbund Kyffhuser
(DRKBK). W 1919 r. honorowym przewodniczącym organizacji został marszałek P. von
Hindenburg. Krytykowano socjaldemokratycznych "zdrajców" oraz organizowano liczne
demonstracje i manifestacje. W 1923 r. protestowano przeciw francuskiej okupacji
Zagłębia Ruhry. Organizacja liczyła kikaset tysięcy członków. Wiosną 1924 r. w Halle
zorganizowano uroczystości ku czci Moltkego. "Przed Mackensenem, Ludendorffem,
Schrm Hohenzollernem - pisze Piotr Wróbel - przemaszerowało 150
tysięcy żołnierzy w cesarskich mundurach". Akt ten wzbudził zaniepokojenie
przywódców państw zwycięskich.
Do nowych organizacji utworzonych po wojnie należały "Der Stahlhelm. Bund der
Frontsoldaten 1918". Skupiał on kilkaset tysięcy członków powiązanych ideologicznie z
nacjonalistyczną i prawicową DNVP. Na czele organizacji stał Franz Seldte
(1882-1947). Pierwszy zlot zorganizowano w Magdeburgu 13 XII 1920 r. Organizacja
przyjęła charakter paramilitarny; wielu Niemcom zastępowała możliwość służby
wojskowej. Członkowie jej ochraniali imprezy polityczne DNVP, organizowali własne
dni i parady z okazji rocznic, brali udział w kampaniach wyborczych. Obok Saldetego na
czoło jej działaczy wysuwał się Theodor Duersteberg (1875-1950) z Halle.
W latach 1918-1927 działał Jungdeutscher Orden jako swego rodzaju zakon
nacjonalistyczny młodych Niemców. Ideologiem organizacji był Artur Mahraun z Kassel.
Pełnił on funkcję Wielkiego Mistrza Zakonu, który w 1920 r. skupiał 60 grup lokalnych
liczących razem około 10 tys. członków. Wzywano do walki o odbudowę Niemiec w
duchu narodowym i chrześcijańskim i nastawiano się na zwalczanie wielkich wrogów
jak: Francja, Polska i Żydzi. W 1923 r. nastąpiło zbliżenie Jungdeutscher Orden ze
Stahlhelmem.
Hitlerowska NSDAP utworzyła własną organizację paramilitarną pod nazwą
Sturmabteilungen (Oddziały Szturmowe-SA). Powstały już w 1921 r. i szybko osiągnęły
stan około kilkanaście tys. ludzi. Organizował je kpt Ernst R. Były one
umundurowane i częściowo uzbrojone. Organizowały hałaśliwe demonstracje i brały
udział w starciach z przeciwnikami politycznymi NSDAP i Hitlera osobiście.
Stronnictwa i partie o profilu demokratycznym i republikańskim podjęły starania o
przeciwstawienie tym organizacjom swoich organizacji paramilitarnych i kombatanckich.
W dniu 22 II 1924 r. z incjatywy SPD, DDP i Zentrum utworzono "Reichsbanner
Schwarz-Rot-Gold-Bund Republikanischer Frontsoldaten" (Czarni-Czerwoni-Złoci
Chorążowie Rzeszy. Związek Republikańskich Frontowców). Na czele tej organizacji
stał socjaldemokrata Otto H37). Dominującą rolę spełniali członkowie
SPD. Organizacja nie miała tak wielkich wpływów jak Stahlhelm. Osłaniała wiece i
manifestacje partii republikańskich.
Komuniści także postanowili utworzyć własną organizację paramilitarną. W maju
1924 r. utworzyli pierwsze lokalne organizacje Roter Frontkmpferbundes (Bojownicy
Czerwonego Frontu). Pierwsze organizacje powstały w Turyngii. Obok dorosłych
mężczyzn organizowano też młodzieżowe grupy Roter Jungsturm a następnie Roter
Jungfront (Front Czerwonej Młodzieży). Na czele organizacji stał E. Thlmann. Według
danych KPD liczył on około 100 tys. członków.
Na przełomie lat 1924-1925 na ulicach niemieckich miast dochodziło do
konkurencyjnych manifestacji i starć. Wybory prezydenta Rzeszy w 1925 r. dały asumpt
do ostrych walk. Pierwsza tura głosowania miała miejsce 29 III 1925 r. Zgłoszono 7
kandydatów. Ponieważ żaden z nich nie uzyskał odpowiedniej ilości głosów zarządzono
drugie głosowanie na dzień 26 IV 1925 r. Liczbę kandydatów zredukowano do trzech.
Blok Rzeszy obejmujący różne partie prawicy wystawił kandydaturę marszałka
Hindenburga. Liczył on już 78 lat i zajmował stanowisko antyrepublikańskie. Hindenburg
był monarchistą, konserwatystą i militarystą. Uzyskał 14 655 641 głosów, to jest 48,3%
oddanych głosów. Blok Ludowy objął partie republikańskie (SPD, Zentrum i DDP).
Wystawił on kandydaturę przywódcy Zentrum byłego premiera W. Marxa, która zdobyła
tylko 13 751 605 głosów, to jest 45,3% oddanych głosów. Komuniści wystawili
kandydaturę E. Thlmanna, który zdobył 1 931 151 głosów, to jest 6,3% ogółu
oddanych głosów. Gdyby komuniści nie wystawili własnej kandydatury i oddali swe
głosy na kandydaturę republikanina prezydentem zostałby Marx. Przywódcy KPD
twierdzili jednak, że gdyby republikanie wystawili kandydaturę jednego z przywódców
SPD, mogliby na nią głosować. Natomiast kandydatura Marxa była dla nich nie do
przyjęcia.
W ten sposób w 6 lat po rewolucji prezydentem Rzeszy został konserwatysta i