Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
Jak się to wszystko ma do interesującej nas profesji? Wydaje się, że można tu dostrzec trzy niezależne od siebie tendencje. Pierwsza to spadek popytu na usługi amoryczne. Tak się dzieje zawsze, gdy istnieje duża podaż bezpłatnych świadczeń. Rewolucja seksualna, przynosząc modę na seks, nie przynosiła mody na płacenie za seks. Tym bardziej że kobiety mają wiele innych możliwości zarobkowania.
Druga to specjalizacja płatnej podaży miłosnej. Specjalizują się nie tylko panny trudniące się tą profesją, ale i punkty usługowe. Adeptki najstarszego zawodu pokazują, jaki typ usługi mogą świadczyć, czy chcą dominować, czy też być zdominowane. Powstają
96
nowe usługi dla voyerów, takie jak live-show czypipe-show. Powstają specjalne kluby, wyodrębniają się w miastach całe dzielnice rozpusty. Środki elektroniczne są zaangażowane w przemysł erotyczny: na przykład we Francji można zamówić usługę przez system telefoniczno-komputerowy Minitel i zapłacić kartą kredytową, do której panienka ma odpowiedni czytnik. Specjalizacja i wysokie „uzbrojenie" techniczne to forma zarówno obrony tego zawodu, jak też jego ataku.
Po trzecie zaś, powstają związki pracujących w tym zawodzie panienek. Panie Dolores French oraz Margot St. James tworzą w 1973 roku pierwszą grupę nacisku w kampanii na rzecz profesjonalistek w dziedzinie seksu. Organizacja nazywała się COYOTE, co należało rozszyfrować jako Cali Off Your Old Tired Ethics. Znaczy to, mniej więcej: „Zmieńcie swą starą sfatygowaną etykę". Panienki z Nowego Jorku założyły organizację pod nazwą PONY, czyli Prostitutes Of New York. Ich koleżanki z Atlanty w stanie Georgia zakładają HIRE - na tę nazwę składają się pierwsze litery zdania Hooking Is Real Unemployment, co można przełożyć na:
„Zaczepianie to prawdziwe bezrobocie". Następnie powstaje organizacja pod nazwą USPROS, czego już wyjaśniać nie trzeba, obejmująca swym zasięgiem całe Stany Zjednoczone. Na północ od ojczyzny Washingtona, w Kanadzie powstaje ASP (Association for the Safety of Prostitutes). Prostytutki z tej organizacji zorganizowały w 1982 pierwszy marsz Hooker Pride, czyli manifestację dumy z wykonywanego zawodu. Rzeczywiście profesja wychodzi z cienia. Kiedy w dwa lata później wzrosła fala przemocy przeciw adeptom tego zawodu, dzielne Kanadyjki okupowały kościół w Vancouver.137
Kościół posłużył też protestowi około 150 panienek z Lyonu, które 3 czerwca 1976 roku schroniły się w nim, protestując przeciw brutalności policji. „Nasze dzieci nie chcą mieć swych matek w więzieniu" - głosił transparent wywieszony na frontonie świątyni.
Wydarzenie zyskało sobie społeczną sympatię. Rozmaici ludzie przynosili do kościoła żywność, kobiety zaś czuły się w obowiązku zamanifestować swoją solidarność z prostytutkami. Ruch ten szybko rozprzestrzenił się na inne miasta Francji. Okupację kościołów przedsięwzięły ich siostry z Marsylii, Grenoble, Montpellier. Za-strajkowały koleżanki z Tuluzy, St. Etienne i Cannes. Na koniec ruch dotarł do stolicy, gdzie paryskie profesjonalistki rozpoczęły
okupację kościoła Świętego Bernarda na Montpamasse. Jest coś symbolicznego w fakcie, że protestujące służebnice Wenery wróciły tam, skąd wzięła początek ich profesja - do świątyń.
Nad ranem, 11 czerwca, policja brutalnie wtargnęła do świątyni w Lyonie (nie zważając na protesty sympatyzującego z „oku-pantkami" księdza), pobiła dziewczęta i usunęła z kościoła. Jednocześnie nastąpiły identyczne akcje policyjne w innych miastach Francji.
Wydarzenia te miały ogromny rezonans społeczny, oparły się nawet o prezydenta Republiki Giscarda d'Estaing. Zaowocowały natomiast utworzeniem organizacji polityczno-zawodowej, zwanej Kolektywem Prostytutek Francuskich.138