Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się z powrotem.
OKRĘG WYBORCZY NR 38 - obejmujący obszar powiatu:
poznański oraz miasta na prawach powiatu:
Poznań.
Liczba senatorów wybieranych w okręgu wyborczym wynosi 2. Siedziba Okręgowej Komisji Wyborczej: POZNAŃ.
WOJEWÓDZTWO ZACHODNIOPOMORSKIE
OKRĘG WYBORCZY NR 39 - obejmujący obszary powiatów:
bialogardzki, choszczeński, drawski, kołobrzeski, koszaliński,
slawieński, szczecinecki, świdwiński, wałecki oraz miasta na prawach powiatu:
Koszalin.
Liczba senatorów wybieranych w okręgu wyborczym wynosi 2. Siedziba Okręgowej Komisji Wyborczej: KOSZALIN.
OKRĘG WYBORCZY NR 40 - obejmujący obszary powiatów: goleniowski, gryficki, gryfiński, kamieński, myśliborski, polic-ki, pyrzycki, stargardzki
oraz miast na prawach powiatu: Szczecin, Świnoujście.
Liczba senatorów wybieranych w okręgu wyborczym wynosi 2.
Siedziba Okręgowej Komisji Wyborczej: SZCZECIN.
354
ANEKSA
Ustawa
z dnia 27 czerwca 1997 r.
o partiach politycznych
(po nowelizacji z 12 kwietnia 2001 r.)
Ordynacja wyborcza do Sejmu RP i do Senatu RP z 12 kwietnia 2001 r. w szczególnie restrykcyjny sposób reguluje kwestie związane z finansowaniem kampanii wyborczej. Podstawowym założeniem wprowadzonych zmian było przyjęcie zasady, że partie polityczne -główni aktorzy procedury wyborczej - mają czerpać środki finansowe na swoją działalność, a przede wszystkim na wydatki związane z uczestnictwem w wyborach, niemal wyłącznie z budżetu państwa. W związku z tym rozwiązania przyjęte w Ordynacji 2001 musiały być połączone z rozległą nowelizacją ustawy z 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych. Zmiany w tym zakresie zawiera art. 238 Ordynacji 2001. Dla zrozumienia znaczenia tych zmian przedstawiamy tutaj jednolity tekst znowelizowanej ustawy o partiach politycznych. Jest to wersja nieoficjalna przygotowana do publikacji przez Biuro Legislacyjne Kancelarii Sejmu, która zostanie urzędowo ogłoszona w Dzienniku Ustaw w obwieszczeniu Marszałka Sejmu.
W załączonym tekście zmiany wprowadzone przy uchwalaniu Ordynacji 2001 oznaczone zostały wytłuszczonym drukiem. Najważniejsze z nich wymagają zasygnalizowania.
Najistotniejsze merytoryczne zmiany dokonane w ustawie o partiach politycznych dotyczą rozdziału 4, którego także tytuł zmodyfikowano. Poprzednio brzmiał on Finanse partii politycznych, a obecnie Finanse i finansowanie partii politycznych.
Dodano nowy rozdział 6a Przepisy karne, w którym ustanowiono sankcje za naruszenia postanowień regulujących zasady finansowania partii politycznych.
Nowy art. 23a jest powtórzeniem art. 11 ust. 2 Konstytucji RP z 1997 r. mówiącego o jawności źródeł finansowania partii politycznych. Z tej konstytucyjnej zasady wynikają ważkie konsekwencje -przede wszystkim zinstytucjonalizowanie form kontroli źródeł pozyskiwania przez partie polityczne środków finansowych, ich majątków
355
ANEKS A
356
i sposobu wykorzystania pieniędzy przeznaczonych na działalność statutową. Dlatego na partie polityczne nałożono ustawowy obowiązek publikowania zarówno corocznych sprawozdań o źródłach pozyskania środków finansowych, w tym na Fundusz Wyborczy i o wydatkach poniesionych z tego funduszu -jak i informacji o wykorzystaniu subwencji otrzymanej z budżetu państwa. Poddanie finansowania partii politycznych kontroli ma zapewnić przejrzystość gospodarowania groszem publicznym.
Całkiem nowa redakcja art. 24 i 25 jest konsekwencją przyjęcia zasady, że partie polityczne mają być odtąd finansowane z budżetu państwa, w związku z czym nie mogą prowadzić działalności gospodarczej, co poprzednio było dopuszczalne. Obecnie zakaz prowadzenia działalności gospodarczej ustanowiono w art. 24 ust. 3 znowelizowanej ustawy. Naruszenie tego zakazu jest występkiem zagrożonym karą grzywny od l tysiąca do 100 tysięcy zł (art. 49c pkt 2).
W rozumieniu ustawy o partiach politycznych działalnością gospodarczą nie jest jednak taka działalność, która sprowadza się do sprzedaży tekstu statutu lub programu partii, a także przedmiotów symbolizujących partię oraz wydawnictw popularyzujących cele i działalność partii. Nie traktuje się również jako samoistną działalność gospodarczą wykonywania odpłatnie drobnych usług na rzecz osób trzecich z wykorzystaniem posiadanego sprzętu biurowego partii (art. 27).
W zasadzie majątek partii politycznej powinien pochodzić wyłącznie z:
1) dotacji i subwencji otrzymywanych z budżetu państwa,
2) składek członkowskich,
3) darowizn,
4) spadków lub zapisów, a także z ewentualnych dochodów pozyskiwanych z majątku partii (ale też w bardzo ograniczonym zakresie).
Partie polityczne mogą pozyskiwać dochody pochodzące z majątku jedynie z:
1) oprocentowania środków zgromadzonych na rachunkach bankowych i lokatach,
2) obrotu obligacjami Skarbu Państwa i bonami skarbowymi Skarbu Państwa,
3) zbycia należących do nich składników majątkowych (art. 24. ust. 4)
USTAWA z DNIA 27 CZERWCA 1997 R. o PARTIACH POLITYCZNYCH
Partia polityczna może zatem sprzedać posiadane nieruchomości, ale nie może ich w celach komercyjnych wynajmować. Jedyne co jest obecnie dozwolone, to użyczenie przez partię polityczną swoich nieruchomości i lokali na biura poselskie, senatorskie oraz biura radnych gminy, powiatu albo województwa (art. 24 ust. 5). Użyczanie posiadanych przez partię polityczną nieruchomości lub lokali z innym przeznaczeniem jest wykroczeniem podlegającym karze grzywny (art. 49b pkt l).
Zakazy prowadzenia działalności gospodarczej, użyczania przez partię polityczną nieruchomości lub lokali w innym celu niż wskazane w ustawie oraz ograniczenie możliwości pozyskiwania dochodów wyłącznie do procentów ze środków zgromadzonych na rachunkach bankowych i lokatach, a także do środków z obrotu obligacjami i bonami skarbowymi Skarbu Państwa lub pochodzących ze zbycia należących do niej składników majątkowych (art. 24. ust. 3-5), zaczną obowiązywać dopiero od 16 lutego 2002 r. (art. 246 Ordynacji 2001).
Wprowadzony został całkowity zakaz pozyskiwania środków ze zbiórek publicznych, czyli ze sprzedaży tzw. cegiełek (art. 24 ust. 6). Chodzi o zamknięcie drogi dla finansowania partii politycznych przez anonimowych donatorów, za czym czasem mógł się kryć proceder prania brudnych pieniędzy. Naruszenie zakazu dokonywania zbiórek publicznych jest występkiem zagrożonym karą grzywny (art. 49a).
Istnieje możliwość zaciągania przez partię polityczną kredytu bankowego na cele statutowe (art. 24 ust. 7), lecz niedopuszczalne jest korzystanie z jakiejkolwiek innej pożyczki.